بهترین زمان آموزش وفاداری

مربی لایق باید از این الهام طبیعی استفاده کند و طفل را با سجایای اخلاقی که وفای به عهد یکی از عوامل آن می باشد تربیت نماید.

مسئولیت والدین منحصر به اداره ی زندگی مادی و مراقبت های جسمانی کودکان نیست، پرورش های روحانی و ایمانی آنها به عهده ی والدین است. در نظر اسلام ادب و تربیت فرزندان از تأمین حوایج جسمانی آنان ارزنده تر است.

در روایتی از امام سجاد (ع) داریم که فرمودند: حق فرزندت به تو اینست که بدانی وجود او از توست و نیک و بدهای او در این دنیا وابسته به توست. بدانی که در حکومت پدری و سرپرستی او مواخذ و مسئولی. موظفی فرزندت را با آداب و اخلاق پسندیده پرورش دهی، او را به خداوند بزرگ راهنمایی کنی و در اطاعت و بندگی پروردگار یاری اش نمایی، به رفتار خود در تربیت فرزندت توجه کنی. پدری باشی که به مسئولیت خویش آگاه است. می داند اگر نسبت به فرزند خود نیکی نماید در پیشگاه خداوند اجر و پاداش دارد، و اگر درباره ی او بدی کند مستحق مجازات و کیفر خواهد بود. (مکارم الاخلاق ص232)

طفل در دورانی که مسائل علمی و عقلی را درک نمی کند، به فطرت طبیعی خود لزوم وفای به عهد را می فهمد. موقعی که پدر ره او وعده می دهد وقتی به منزل برگردد برای او اسباب بازی می آورد بچه بطور طبیعی توقع دارد که پدر به عهدش وفا کند و اسباب بازی بیاورد. به این توقع فطری اطمینان دارد. تا وقتی که پدر نیامده بچه با فکر اسباب بازی شاد و مسرور است. به خود نوید می دهد. زنگ در به صدا در می آید پدر وارد می شود. بچه به توقع فطری، خود را برای گرفتن اسباب بازی آماده می نماید، به دست پدر نگاه می کند. اگر به وعده وفا نکرده و اسباب بازی نیاورده باشد طفل ناراحت می شود، حس می کند که واقعه ی خلاف انتظاری رخ داده است. در نظر سایر کودکان نیز این عمل بد و برخلاف توقع طبیعی آنان است.

برای اینکه وفای به عهد در جامعه احیا شود لازم است از دوران کودکی از زمانی که اطفال معنی وعده و عهد را درک می کنند، با این سجیه انسانی تربیت شوند. باید کودکان را طوری پرورش داد که از اول زندگی، وفای به عهد را از وظایف قطعی و غیر قابل اجتناب خود بدانند. این قسم تربیت تنها در محیط پاک و بی آلایش زندگی برای کودک تأمین می شود. محیطی که از ناپاکی و پلیدی، از فریب و عهد شکنی مبرا باشد.

درک فطری وفای به عهد مانند بذری است که حضرت حق در زمین دل کودک افشانده است. روش های صحیح پدر و مادر به منزله آبیاری و پرورش این بذراست. اگر کودک را در عهد و پیمان فریب ندهند و عملاً به وعده های خود وفادار باشند، بذر فطرت در نهاد کودک تقویت می شود و این سجیه انسانی در دل او ریشه می کند، به عهد خود پای بند و وفادار می گردد و هرگز به فکر پیمان شکنی نمی افتد. ولی آنجایی که پدر و مادر خود عهد شکن باشند، کودک را فریب دهند به او وعده کنند و وفا ننمایند، کودک لاابالی و فریبکار بار می آید، به تعهدات خود بی اعتنا می شود و در خویش احساس مسئولیت نمی نماید. پدر و مادر پیمان شکن با رفتار نادرست خود به کودک درس نقص عهد می دهند و عملاً به او می آموزند که آدمی می تواند دروغ بگوید، مردم را بفریبد، صریحاً عهد کند و در مقام عمل آن را نقص نماید.

منبع: کودک از نظر وراثت و تربیت – گفتار فلسفی ج2

مطالب مرتبط :

پروفسوری برای آینده

آرایشگاه های ترسناک

با کودک خشمگینم چه کنم؟