رهایی از دام افسردگی در محیط کار ( قسمت اول)

کاربر گرامی این مطلب در 4 قسمت ارائه می شود.

آیا تاکنون برای شما وضعیتی پیش آمده است که به دلیل کار زیاد و طولانی مدت، احساس خستگی شدید، بی رمقی یا فرسودگی کنید؟ اگر پاسخ شما به این سؤال مثبت است، درباره علل، آثار و راه های پیشگیری از این وضعیت مشکل ساز و در موارد خاصی نیز مرگبار، چه می دانید؟ آیا تاکنون توجه شما به این نکته جلب شده است که احتمال دارد دلیل بیماری، بی رمقی، بی علاقگی یا بی حوصله بودن بعضی از همکاران یا افراد تحت نظارت شما مربوط به کار زیاد و بی وقفه آنان باشد؟ چرا بعضی از افراد در کار کردن زیاده روی می کنند و از حد اعتدال خارج می شوند؟ این سؤال و سایر سؤالات مرتبط با آن، در اینجا مورد بررسی قرار خواهد گرفت تا خواننده با یکی از زمینه های جدید آسیب روانی در سازمان، آشنا شود.

افرادی که دچار فرسودگی شغلی هستند این تمایل را پیدا می کنند که به باطل سازی (حقیر کردن) خود، شغلی که به عهده دارند، سازمان محل کار خویش و به طور کلی، به باطل سازی زندگی خود بپردازند.

در جهان امروز توانایی و رفاه مردم هر کشوری در گرو به کار بستن امکانات و نیروهای موجود آن است. هرچه این نیروها شایسته تر و کارآمدتر باشند پیشرفت و توانمندی آن کشور بیشتر خواهد بود. به طور کلی هنگامی فردی از افراد دیگر یا ملتی از ملت های دیگر کارآمدتر است که بتواند کار یا عملی را با سرعت و کوشش کمتر انجام دهد. به این جهت، سرعت و مهارت از عوامل سازنده کارآمدی به شمار می آیند.

نشانه های مرضی فرسودگی شغلی

اولین مشکل قربانیان فرسودگی از کار آن است که از فرسودگی جسمی رنج می برند، قدرت آنان برای کار کردن کم است و بیشتر اوقات خسته و ناتوان هستند. علاوه بر آن، این افراد از نشانه های مرضی فیزیولوژیک بسیار، مانند سردردهای مکرر، تهوع، اختلال در خوابیدن و تغییر عادات مربوط به غذا خوردن (مثل از دست دادن اشتها) در رنج هستند. دومین مشکل افراد مبتلا به خستگی از کار آن است که گرفتار فرسودگی هیجانی هستند. افسردگی ، احساس درماندگی و نیز احساس به دام افتادن در کار و شغل خود، بخشی از مشکلات هیجانی این افراد است. سومین مشکل افرادی که گرفتار خستگی شغلی هستند آن است که غالباً گرفتار فرسودگی نگرشی هستند (از این اختلال غالباً با اصطلاح «دگرسان بینی خود» یاد می شود). این افراد نسبت به دیگران بدگمان می شوند، این تمایل در آنان ایجاد می شود که با دیگران بیشتر مانند یک شیء رفتار کنند تا به عنوان یک انسان و ضمناً نسبت به آنان نیز نگرشی منفی پیدا می کنند. به عبارت دیگر این افراد، جهان اطراف خود را بیشتر با عینک خاکستری تیره نگاه می کنند تا با عینکی که بتوانند زیبایی های رنگ گل سرخ یا زندگی را ببینند و بالاخره فردی که از عارضه فرسودگی شغلی در رنج است این احساس را پیدا می کند که پیشرفت شخصی او کم است، به این نتیجه می رسد در گذشته نیز قادر نبوده است پیشرفت شخصی زیادی داشته باشد و فرض او بر آن است که در آینده نیز پیشرفتی نخواهد داشت.

ادامه دارد...

منبع: همشهری