نامه پرماجرا...

نامه رئیس جمهوری ایران به جرج بوش، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، از دیروز نقل محافل مهم خبری جهان و همچنین سوژه داغ تحلیل گران و تحلیل سازان خبری جهان و ایران شده است. این روزها زیاد اتفاق می افتد که اخبار مربوط به ایران، چنین حالتی پیدا کنند. این حالتی است که به درست یا غلط، هر ایرانی را کمی تا قسمتی خشنود می کند(حداقل، قلقلکش می دهد). خاصّه این که در اغلب این اخبار، نام ایران در کنار نام تنها ابرقدرت چهار بعدی جهان و البته همو که ایران "شیطان بزرگ" می خواندش، و در تضاد یا تقابل با او می آید.

بپردازیم به اصل قضیه؛ تنها معلوم فعلی این معادله جذاب و مهم (یا ظاهراً مهم، آن طور که در داخل جلوه داده می شود)، وجود این نامه است؛ که عصر دیروز توسط منوچهر متکی، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی، تسلیم سفیر سوئیس (حافظ منافع آمریکا در ایران) شد. امّّا مجهولات این معادله:

1) متن نامه

2)نیّات و مقاصد تهران از ارسال این نامه

3)عکس العمل رسمی و نهایی واشنگتن به آن

4)نتایج احتمالی ارسال این نامه در معادلات بین المللی و منطقه ای

برای معلوم کردن این مجهولات، به زمان و کمی قدرت تحلیل نیاز است. شاید در میان این چهار مجهول، گزینه 3و1 زمان کمتری برای معلوم شدن ببرند. چنان که از امروز صبح، بعضی موضع گیری های افراد «خیلی مهم»، «مهم» و «نسبتاً مهم» آن سوی آتلانتیک، به جهان مخابره شد تا از عطش گوش های بعضاً تیز شده -شاید- در سراسر جهان، ذره ای کاسته شود.

به گزارش آسوشیتدپرس، کوندولیزا رایس، بانوی جنگ و البته وزیر امور خارجه آمریکا، گفته است: "مضمون نامه رئیس جمهور ایران، در مورد فلسفه، تاریخ و مذهب است"!(آیا طعنه ای در این تعبیر می نمی یابید؟ اگر جوابتان مثبت است؛ آن طعنه به چه چیزی اشاره دارد؟) همچنین جان بولتون، نماینده آمریکا در سازمان ملل هم اعلام کرده که نامه و مضمونش، چندان وی را متعجب نساخته است. یکی از سخنگویان کاخ سفید هم گفته است که این نامه با مضمون فلسفی-تاریخی برای توجیه بسترهای فعالیت های هسته ای ایران نوشته شده است.

خبرگزاری رویترز نیز به نقل از رایس، می گوید: "نامه ایران، سردی و سکون موجود در مورد مسائل هسته ای این کشور را حل نمی کند." اوهمچنین اضافه می کند :"نامه ایران هیچ مطلب تازه ای ندارد و مسیر ما و تصمیم گیری های بین المللی را تغییر نمی دهد."

همچنین اسکات مکلیلان، سخنگوی کاخ سفید نیز شامگاه دوشنبه گفت: "موضع واشنگتن در قبال حکومت ایران همان موضعی است که قبل از دریافت این نامه داشت. جامعه بین‌المللی از آن نگران است که جمهوری اسلامی به توانایی تولید سلاح‌های هسته‌ای دست یابد و نامه آقای احمدی‌نژاد، این نگرانی را رفع نکرده است."

همانطور که مشاهده می کنید، عکس العمل های اولیه مسؤولان آمریکایی از موضع بالا و بسیار سرد است. چیزی که کاملاً قابل پیش بینی بود. ضمن اینکه برخی خبرگزاری ها از جمله فرانس پرس و آسوشیتدپرس مدعی شدند که :"رئیس جمهور ایران با این نامه به 26 سال قطع رابطه با آمریکا پایان داد."

البته آقای احمدی نژاد و مسؤولان سیاست خارجی کشور، حتماً همه این موارد را در نظر گرفته اند و سپس چنین اقدامی را انجام داده اند. شاید بدتان نیاید موضع گیری متکی، آصفی و لاریجانی را نیز که قبل از اعلام مواضع مسؤلان آمریکایی اعلام شده بود، بدانید. «متکی» امیدوار بود که نامه اثر وضعی اش را به جا گذارد و همه را برای اطلاع از محتوای نامه به صبر دعوت کرد. «آصفی» نامه را مهم خواند و همه را از پیش داوری و گمانه زنی بر حذر داشت و لاریجانی هم احتمال داد که این نامه بتواند راهگشای بعضی معادلات منطقه باشد.

باید منتظر بود و دید زمان چگونه حوادث بعدی را رقم می زند و مجهولات این نامه پرماجرا، چه هنگام کاملاً معلوم می شوند.