تبیان، دستیار زندگی

                     بسم رب الشهدا والصدیقین

"نوجوانی شهید ابراهیم امیرعباسی"

مادر بهش گفت:ابراهیم،سرما اذیتت نمیکنه؟

گفت:نه مادر،هواخیلی سرد نیست.

هواخیلی سرد بود،ولی نمی خواست ماراتوی خرج بیندازد.

دلم نیامد؛همان روز رفتم ویک کلاه برایش خریدم.صبح فردا،

کلاه را سرش کشیدورفت.ظهرکه برگشت،بدون کلاه بود!

گفتم:کلاهت کو؟گفت:اگه بگم دعوام نمیکنی؟گفتم:نه مادر؛

مگه چیکارش کردی؟گفت:یکی از بچه های مدرسه مون با

دمپایی میاد؛امروز سرماخورده بود؛دیدم کلاه برای اون

واجب تره.

(ساکنان ملک اعظم،منزل امیرعباسی،ص5)

"نوجوانی شهید دکتراحمدرحیمی"

سال آخر دبیرستان که با احمدهمکلاسی بودم،قرارشد دخترخانم ها

رابیاورندوکلاس هارابه صورت مشترک برگزار کنند.وضع

ظاهری شان خوب نبود.مابه این مساله اعتراض کردیم.البته

خیلی ازبچه های کلاس هم،بدشان نمی آمد!احمدخیلی جدی و

محکم به معلم ریاضی که این کار را کرده بود،اعتراض کردو

گفت:"بچه های مردم به گناه می افتند"معلم ریاضی هم رفته بود

دفتروگفته بود:اگر رحیمی توی کلاس باشه،من دیگه درس نمیدم.

خلاصه قرار شداحمد،این درس را غیرحضوری بخواند.

اینقدر پشتکار داشت که همان سال در رشته پزشکی دانشگاه

تهران بارتبه عالی پذیرفته شد.

(ظرافت های اخلاقی شهدا،ص 22)

"نوجوانی شهیدعباس بابایی"

یک روزبا عباس سوارموتورسیکلت بودیم.تامقصد،چندکیلو

متری مانده بود.یکدفعه عباس گفت:"دایی نگه دار!"

متوجه پیرمردی شدم که با پای پیاده تومسیر میرفت.عباس

پیاده شد،ازپیرمرد خواست که پشت سرمن سوارموتور شود.

بعدازسوار شدن پیرمرد،به من گفت:دایی جان،شما ایشان را

برسون؛من خودم پیاده بقیه راه رو میام.پیرمردرا گذاشتم

جایی که می خواست بره.هنوز چند متری دور نشده بودم

که دیدم عباس دوان دوان رسید؛نگو برای آنکه من به زحمت

نیفتم،همه مسیررا دویده بود.

(علمدارآسمان،ص27)

"نوجوانی شهیدمسعودکریمی مجد"

زیرسایه درخت مشغول بازی بودیم.یکی ازبچه ها،چشمش

به سیب سرخی افتادکه توی جوی آب افتاده بودوداشت می گذشت.

دست کردسیب رو برداشت وبین بچه ها تقسیم کرد.مسعود

سهمش را نگرفت وگفت:"چون نمی دونم صاحبش راضی هست

یانه،نمی خورم"

(زنگ عبور،ص111)

سلام

ممنون...كار خیلی خوبیه...اینطوری ما جوونا حواسمون هست كه تو سن كم هم میشه به اون بالابالاها رسید....

"نوجوانی شهید امیرناصرسلیمانی"

پیکرش را بادوشهید دیگر،تحویل بنیادشهید داده و گذاشته بودند

سردخانه.نگهبان سردخانه می گفت:یکی شان آمدبه خوابم و

گفت:"جنازه من روفعلاتحویل خانواده ام ندید!"ازخواب بیدار

شدم.هرچه فکر کردم کدامیک از این دونفر بوده،نفهمیدم؛

گفتم ولش کن،خواب بوده دیگه.فردا قرار بودجنازه هاروتحویل

بدیم که شب دوباره خواب شهید رو دیدم.دوباره همون جمله رو

بهم گفت.این بار فورا اسمشو پرسیدم.گفت:امیرناصر سلیمانی.

ازخواب پریدم،رفتم سراغ جنازه ها.روی سینه یکی شان نوشته

بود"شهیدامیرناصرسلیمانی".

بعدها متوجه شدم توی اون تاریخ،خانواده اش درتدارک مراسم

ازدواج پسرشان بودند؛شهید خواسته بودمراسم برادرش بهم

نخوره!

(فرمانده،فرمان قهقهه،ص36)

"نوجوانی شهیدحسن آقاسی زاده"

به من میگفت:"مادرجان،وقتی من و داداش

خونه ایم،درست نیست شما و خواهرم درحیاط را

باز کنید؛یامن می روم یا داداش.شاید یه مرد

نامحرمی پشت در باشه؛خوب نیست صدای شما

رانامحرمی بشنوه."خیلی حساس بود.با اینکه

ماخودمان رعایت می کردیم اما همیشه حواسش

بود،مخصوصابه خواهرش.

(شهاب،ص24)

"نوجوانی شهیدمحمدمعماریان"

خیلی از کارهای خانه راکه بلد بود،خودش انجام میداد.وقتی هم

مانع می شدیم،می گفت:"کجای اسلام آمده که همه کارهای منزل

منزل راباید مادر انجام بده؟!"چندماهی رفت کلاس خیاطی؛زود

یادگرفت.باباشم براش یه چرخ خیاطی گرفت؛لباس های مردانه

می دوخت.کم کم مشتری هم پیدا کرده بود.درآمد هم داشت.پولش

روبامشورت و حساب شده خرج میکرد.

(ماهنامه امتداد،شماره34،ص33)

با نام خدا وسلام
مطالب جالبیه.
با خوندن این مطالب تلنگری به ذهنمون میخوره که زیاد تو فضای پربلای این دنیا غرق نشیم و یکمی هم به فکر بالابالاها باشیم.

"نوجوانی شهیدسیدحسین علم الهدی"

مصری ها دراهوازسیرک زده بودند.پاتوق آدم های بی بندوبارو

فاسد.هدفشان،منحرف کردن بچه های مردم بود.کسی هم به فکر

نبود.اون موقع حسین،چهارده سالش بودکه چندنفراز دوستای مثل

خودش رو جمع کرد،رفتندشبانه چادر سیرک رو آتیش زدندوبساط

مصری هارا جمع کردند.

سال ها بودمسیردور زدن دسته های عزاداری،از میدانی بودکه

وسط آن مجسمه شاه نصب شده بود.سالی که مسئولیت هیئت با

حسین بود،گفت:"مسیرحرکت،باید عوض بشه."علتش را که

پرسیدند،گفت:"مانمی خواهیم دسته های عزاداری امام حسین(ع)

دورمجسمه شاه بگردند!"ازهمان سال،دیگه مسیرعوض شد.

مامورهای ساواک دربه در دنبالش بودند.وقتی گرفتنش،خشکشون

زده بود؛باورشان نمی شدکار یک بچه سیزده-چهارده ساله باشد.

(ماهنامه امتداد،شماره3و4،ص23)

"نوجوانی شهیدعلی پورحبیب"

ظرف هارا از مادر گرفت،شست و گفت:دستات دیگه حساسیت

گرفته مادر.مادر رفت سراغ غذاکه روی اجاق گاز بود.پسر،

دنبال مادر رفت؛مثل اینکه می خواست به مادر چیزی بگوید.

رفت کنار مادروخیلی مودب گفت:مادر چرا اسمم را گذاشتید

فرزام؟!چراعلی نه؟!حسین نه؟!...وادامه دادکه:

"آخه آدم با شنیدن فرزام،یادهیچ انسان خوبی نمی افته!من اصلا

صاحب نامم رو نمی شناسم که بهش افتخار کنم!"

از همان روزبه بعد بود که همه،علی صداش می زدند.

(آب زیرکاه،ص37)