تبیان، دستیار زندگی

دوست را گر سر پرسیدن بیمار، غم است
گو بران خوش، که هنوزش نفسی می آید

مادر و مادربزرگ، خیلی بی تابی می کنند. هر سال که نرگس باغ، شکوفه می دهد، آن ها هم به خود وعده می دهند که امسال می آیی. مادر، دیگر خانه داری نمی کند. معلم شده است. دعای عهد، درس می دهد، به ماهی های حوض. زنگ های تفریح، سماور را آتش به جان می کند و حافظ می خواند. انتخاب غزل را به خود حافظ می سپارد. همیشه می گوید:حافظ مگر همین یک شعر را دارد؟ بعد می خواند:

این از خانه. دو سه جمله ای هم از روزگارمان برایت بنویسم. نمی دانم چرا آسمان بخیل شده است، نمی بارد. زمین سنگ دلی می کند، نمی رویاند. ماه و خورشید، چشم دیدن همدیگر را ندارند. خیابان ها پر از غول های آهنی شده اند. کوچه ها امن نیستند. مردم، جمعه های خودشان را به چند خنده ی تلخ می فروشند. هیچ حادثه ای ذائقه ها را تغییر نمی دهد. مثل اینکه همه سنگ و چوب شده ایم. عجیب است! داماد ها از حجله می ترسند. عروسی ها را در کوچه های بن بست می گیرند. اذان، رنگ پریده به خانه ها می آید. نماز، زمین گیر شده است. رمضان، مهمان ناخوانده را می ماند که سرزده، بزم مردم را بر هم می زند. از روزه در شگفتم که چرا افطار را خوش نمی دارد. حج، هزار زخم از خال مغیلان بر تن دارد. جهاد، بهانه گیر شده است. آدم ها کیسه هایی پر از خمس و زکات، به دیوار های گورشان آویخته اند. نپرس موریانه ها، چه به روزگار مسجد آورده اند. از همه تلخ تر اینکه، عصر های جمعه، دلم نمی گیرد. شنیده ای دیگر کسی پای شعر هایش، تخلص نمی گذارد و شاعران، یعنی زمین خوردگان وزن و قافیه ؟ نمی دانم وقتی این نامه را می خوانی، کجا ایستاده ای. هر جا هستی، زودتر بیا. از بس شما را ندیده ایم چشمانمان هرزه شده است. بیم دارم اگر چندی دیگر بگذرد، ندبه خوان های مسجد، پیرتر شوند. آدم ها همه دیر باورند و زود رنج، بهانه می گیرند. می گویند:

او نیز ما را فراموش کرده است.

امّا من می دانم که شما، همه را به اسم و رسم و نیت، به یاد دارید. دوست دارم باز برایت بنویسم. امّا یادم آمد که باید به گلدان ها آب بدهم. مادرم گفته است، اگر به شمعدانی ها آب بدهم، آن ها برای آمدن تو دعا می کنند. راست می گوید. از وقتی که مرتب آبشان می دهم، دست های سبزشان را رو به آسمان گرفته اند.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته