می گویند هر کسی چند روزه نوبت اوست. این چند روز تا امروز برای عموپورنگ، ۹ سال شده است، نوبتتان به سر نرسیده؟
من عاشق کارم هستم و همین طور دارم جلو می آیم. می دانم هر چیز را پایانی است، اما تاکنون به انقضا فکر نکرده ام. اصلا هم از این که چند سال سپری شده و هم چنان در ژانر کودک مانده ام، ناراحت نیستم. همین که وقتی پشت سرم را نگاه می کنم، بچه ها را با آن اشتیاق می بینم برایم لذت بخش و خوشحال کننده است.
شاید هنوز جای کار داشته باشید، اما به نظر نمی رسد هم چنان حرف اول را بزنید.
الان هم با همان انرژی، شادابی و علاقه کارم را انجام می دهم و اول و دوم بودن اصلا برایم اهمیتی ندارد. مهم، عشق به کار و بودن با بچه هاست. من تلاش کردن را دوست دارم و می دانم هر کس تلاش کند، نمره می گیرد، اما هیچ وقت به خودم بیست نداده ام و نخواهم داد. تولید و ارائه برنامه در این محیط، سخت و دشوار است. تهیه کننده برنامه به دلیل در اختیار نداشتن فضاهای خاص که لازمه تغییرات گسترده است، دائم حرص و جوش می خورد. ما با کم ترین امکانات کار می کنیم شما چه انتظاری از ما دارید؟
این که شد ماجرای قسم و دُم خروس! شواهد نشان می دهد مسئولان، همه جوره هوای شما را دارند!
مثلا؟
از دکور و استودیو و... که بگذریم، هنوز یادمان نرفته که تا مدت ها بعد از رسمیت یافتن شبکه کودک، برای عزیمت به شبکه دو مقاومت کردید و سازمان هم کوتاه آمد! اسم این، توجه نیست؟
دلیل ماندنمان این بود که شبکه یک را دوست داشتیم و فکر می کردیم شاید بتوانیم جایی پیدا کنیم و کارمان را ادامه بدهیم. به هر حال هر چه باشد شبکه اول قدمت بیشتری دارد. البته شبکه دو هم جایگاه خودش را دارد، اما در نهایت وقتی فهمیدیم سیاست بر این است که تنها شبکه دو به نام کودک شناخته شود و ناگزیریم نقل مکان کنیم، آمدیم.
در مورد مسئولان هم بله از برنامه ما حمایت می کنند حالا به کم و زیادش کاری ندارم. به هر حال باید همه برنامه های کلیدی و مهم را مورد توجه قرار دهند، اما بحث اصلی من، امکانات است. ببینید در حال حاضر چه بودجه هایی برای سریال های تلویزیونی هزینه می شود. خب ما هم یک برنامه کودک پرمخاطبیم و درخواست بی جایی نیست که بخواهیم مورد حمایت قرار گیریم.
آینده ساز مملکت همین بچه ها هستند و باید خیلی جلوتر باشند لذا خوب است همین قدر که به فیلم ها و سریال های پرهزینه بها می دهیم برای برنامه کودک هم ارزش قائل باشیم و ببینیم چه باید بکنیم تا اینها هم غنی و متحول شوند. هر چه باشد بعد از ۹ سال حضور مستمر و مداوم روی آنتن، انتظار مخاطب به شدت بالا رفته است.
بنابراین ما هم به همین نسبت از دست اندرکاران رسانه ملی توقع داریم. البته خودمان هم بیکار ننشسته ایم و در حال رایزنی هستیم. حتی درباره کارتون ها هم بحث داریم و معتقدیم باید کارتون های خوب و مناسبی قبل و بعد از آیتم های ما پخش شود تا موقعیت برنامه را تثبیت کند. شما از این کاستی ها بی خبرید و به عنوان یک خبرنگار، راحت بیرون گود نشسته اید و سوالاتتان را جسورانه می پرسید و خوشحالید که مرا نقد می کنید ولی من که وسط گود هستم دارم تلاش می کنم اما یک دست، صدا ندارد و همه باید کمک کنند.
اما افراد موفق تر از شما هم الان با همین شرایط ، وسط گود هستند.
این نظر شماست اما خدا کند همه موفق باشند.
پاسخ کنایی جالبی است. شما می خواهید به هر قیمتی شده خودتان را حاکم کنید و بگویید موفق تر از بقیه هستید؟
نه، خدا نکند. اتفاقا من آدم انتقادپذیری هستم و نمی خواهم بی انصافی کنم. حیف است حرف مرا به پورنگ، تعمیم دهید. اینها مشکل همه برنامه های گروه کودک است. الان همه تلاش می کنند برنامه بسازند و فقط من نیستم، اما فراموش نکنید پا گذاشتن به عرصه برنامه سازی کودک در آن زمان که روی کار آمدیم جسارت خاصی می طلبید که هنوز هم در ما وجود دارد.
با افتخار می گویم ما خط شکن بسیاری از فضاهایی بودیم که الان متداول شده است. مجری برنامه کودک، شعر نمی خواند، اما من خواندم. نوع پوشش، لباس، دکوراسیون برنامه ما در ژانر خودش، نو و اولین بود. من کسی نیستم، اما به عنوان فردی که برای بچه ها تلاش می کند می خواهم بگویم باید برنامه ریزی بلندمدتی برای تداوم بی تکرار پورنگ ها و همان برنامه هایی که شما می گویید موفقند، داشته باشیم تا به یکنواختی نرسند.
ما در درازمدت به تغییر نیازمندیم، اما افسوس که تنها به فکر و ایده آن چند نفری که در پشت صحنه ها مشغولند بسنده کرده ایم و از اتاق فکر و امکانات غافلیم. ابتدا باید شرایط و لوازم را فراهم کنیم و بعد، برنامه قوی بخواهیم. وقتی در بودجه، محدودیت قائل می شویم نباید توقع بیش از این داشته باشیم.
من لبریز از توان و انرژی ام، اما بودجه و فضایی که در اختیارم می گذارند همین قدر است و نمی توانم بیشتر کار کنم. نمی دانم شاید سازمان هم واقعا محدودیت مالی دارد. الان برای عوامل و بازیگران یک سریال بعد از اتمام پخش مجموعه شان جلسه ای تشکیل می شود و مورد تقدیر و تشویق قرار می گیرند، اما در مورد برنامه های کودک، دریغ از یک نشست ساده! همه سرگرم و متوجه برنامه های دیگرند. من مسئولان سازمان را دوست دارم و می دانم که زحمت می کشند منتها دلم می خواهد این حمایت ها و دیدارها بیشتر شود و حداقل به هر دو ماه یک بار برسد چون همین کارهاست که به ما انگیزه و قدرت عمل می دهد تا موفق تر عمل کنیم.
برنامه ریزان باید حمایت مالی، فکری، روحی و عاطفی داشته باشند، زیرا مجریان کودک، آدم هایی عاطفی هستند و با یک خسته نباشید خشک و خالی، واقعا خستگی از تنشان بیرون می رود و با یک ملاقات و دیدار، احساسِ بودن و وجود داشتن می کنند. البته ای کاش تهیه کننده ما هم در این گفت وگو حضور داشت و این حرف ها را او به شما می گفت. آقای آقاجانزاده، تهیه کننده بسیار سخت گیری است و چک و چانه های بسیاری برای بهبود اوضاع و تنوع برنامه زده است. به هر حال ما با همین هم داریم می سازیم و اگر حمایت ها ضعیف نبود از آنجا که قابلیت و توانمان بیش از این هاست خیلی کارها می کردیم.
این «خیلی کارها» را بگویید تا ما هم بدانیم.
ابتدا برای مدتی برنامه را متوقف می کنیم و پس از نشست و مشورت با کارشناسانی که فکر و نگاهمان را عوض کنند، برنامه ای تولیدی و کاملا متفاوت و شاد تدارک می بینیم که شاید هفته ای یک بار روی آنتن رود.
خب چرا دست به کار نمی شوید؟ این هم اندیشی ها را الان هم می توانید داشته باشید.
الان تا وقفه ای ایجاد شود و بخواهیم نفسی تازه کنیم، خود شما خبرنگاران و رسانه ها اصرار می کنید که زودباش شروع کن و... به هر حال باید فرصتی برای استراحت، فکر و بازسازی وجود داشته باشد. در حال حاضر مجبوریم هم زمان با کار، فکر هم بکنیم لذا بازده مان از این بهتر نمی شود.
ولی شما قبلا هم این فرصت را به خودتان داده اید و بارها با وعده تغییر، خداحافظی کرده اید، اما در حضور دوباره تان، کم تر تفاوتی در کلیت و چارچوب برنامه دیده شده و تنها به تعویض دکور، تیتراژ و نام برنامه بسنده کرده اید. بعید می دانم اصرار رسانه ها و خبرنگاران شما را به فرصت سوزی وا دارد.
شما حق دارید این سئوال را بپرسید، اما مخاطب، این تغییرات را دیده است. ضمن این که سبک، نگاه و احساس پورنگ هیچگاه تغییر نمی کند. من همینم حتی اگر الان بخواهم در یک فیلم سینمایی هم بازی کنم باز تغییر نمی کنم. از اینها که بگذریم در برنامه زنده نمی توان به دنبال تغییرات این چنینی بود. در حال حاضر من هر کاری بکنم همین می شود که دیده اید. واقعا چیز نویی نبوده که اضافه نکرده باشم. نمایش، مسابقه، تیپ سازی و... را در طول این مدت داشته ایم و توان و فکر و امکانات و بضاعت ما فعلا همین قدر است. بنابراین در برنامه زنده انتظار آپولو هوا کردن از من نداشته باشید زیرا آن تغییر اساسی که مد نظر شماست تنها با ارائه یک برنامه تولیدی حاصل می شود.
چرا آپولوی تغییر را از ایستگاه برنامه ای تولیدی هوا نمی کنید؟
چون نمی خواهم به هر برنامه تولیدی تن بدهم. اگر قرار است غیرزنده روی آنتن برویم باید ساختار، سناریو و چینش کار، قوی باشد. برنامه تولیدی به امکانات و فضا نیاز دارد. به عنوان نمونه، یکی از ایده های اجرا نشده ما به یک استودیوی خیلی بزرگ نیاز داشت که بتوانیم طناب های کِشی در آن ببندیم و تغییراتی در نحوه اجرا به وجود آوریم.
بنابراین نمی توان بی گدار به آب زد. در برنامه زنده، تکلیف ما روشن است و بیننده می داند همه اتفاقات و حتی اشتباهات، در لحظه به وقوع می پیوندد و در واقع آن چه که عیان است چه حاجت به بیان است، اما در برنامه تولیدی به دلیل وجود زمان کافی، جایی برای خطا کردن نمی ماند و باید درصد اشتباهات را پایین آورد و برنامه ای ارائه کرد که حداقل تا ۹۰ درصد، بی نقص و عیب باشد.
پس با این وضعیت که به دلیل کمبود منابع و ضعف حمایت ها، امکان ارائه برنامه تولیدی، میسر نیست و برنامه زنده تان هم تا حدودی افت کرده است چه اصراری بر ماندن دارید؟
نمی توانم بگویم ضعف نداریم اما افت را هم به همین راحتی نمی توان گفت. اصرار بر ماندن نیز به دلیل ارتباط عاطفی است که با بچه ها برقرار کرده ایم. خیلی از بچه ها شاید آن توجهی که به ما دارند را حتی درباره بخش های کارتونی برنامه هم نداشته باشند. البته این توجه ویژه قطعا مسئولیتم را سنگین تر می کند و سبب می شود سعی کنم همان عمویی که بوده ام، باقی بمانم. به هر حال وقتی بخواهی یک برنامه را ۹ سال حفظ کنی باید از دل و جان مایه بگذاری و ما این کار را کردیم و با افتخار در کنار سایر همکاران بی هیچ چشم داشتی بار دشواری ها را به دوش کشیدیم.
قبول دارید همین که می گویید می خواهید همان عموی ۹ سال پیش باقی بمانید و سبک تان را تغییر ندهید هم خودش ضعف است؟
فکر نمی کنم.
یعنی نیاز رسانه ای مخاطب ۹ سال پیش با کودکی که الان می خواهد با شما بزرگ شود، یکی است؟
سئوال خوبی است، اما من هم می خواهم از شما بپرسم آیا ۹ سال پیش، چیزهای بدی از من یاد گرفتید که حالا بخواهم از بچه های امروز، کتمانشان کنم؟
نه! اما هر دوره ای اقتضای خاص خودش را دارد. شاید شعر و نمایش ها ی قاب شده در دیروز برنامه شما، نیاز امروزی ها را چندان برآورده نکند.
گریز به گذشته اصلا بد نیست. به عنوان نمونه در دهه ۶۰، برنامه های خیلی خوبی ساخته می شد و همه ما با کارتون ها و آثار قشنگ و دلچسب عروسکی آن روزگار، همذات پنداری می کردیم. الان هم باید بنشینیم و طرحی نو در اندازیم، زیرا در برنامه سازی، فرمول ثابت است و ساختار و شیوه، تغییر می کند و کم و زیاد می شود.
بنابراین نبایده قاعده را بر هم زد .بلکه باید روش ها را امروزی کرد تا تحولی در برنامه های کودک ایجاد شود. ما به تغییر در روند اجرای برنامه ها نیز نیاز داریم. شاید کودک امروز با عروسک های قدیمی و حتی اجرای من دیگر ارتباط برقرار نکند. پس باید تلاش کنیم تا تکنیک های برنامه سازی و کارگردانی برنامه ها را به روز کنیم و عروسک هایمان را به استانداردهای جهانی نزدیک نماییم. خوشبختانه در نیل به این هدف نیز نیروی خوش ذوق، کم نداریم منتها همان طور که قبلا هم اشاره کردم امکانات در حدی نیست که بخواهیم خلاقیت هایمان را بروز دهیم.
شاید بد نباشد قبل از آن که از این بحث، فاصله بگیریم از زبان شما بشنویم که آیا می توان پخش زنده را دلیلی بر یکنواختی برنامه های کودک تلویزیون دانست؟
به هر حال پخش زنده همه برنامه ها به دلیل یکنواختی و شبیه سازهایی که ایجاد می کند می تواند ضربه بزند. من خیلی دوست داشتم فضایی به وجود می آمد و برنامه ای تولیدی و کاملا متفاوت ساخته می شد که هیچ چیزش شبیه برنامه هایی که الان در حوزه کودک روی آنتن می رود نباشد تا ما هم در رقابت با آن، نوآوری هایمان را بیشتر کنیم.
از رقابت با فیتیله ای ها می ترسید؟
من از هیچ برنامه ای واهمه ندارم. همه داریم تلاش می کنیم. به خدا، فضا دوستانه است.
این درست اما الان مدت هاست فیتیله ای ها میاندار هستند و خوب هم از عهده کار برآمده اند و اتفاقا بر همین اساس، خیلی ها معتقدند اگر عموپورنگ دیر بجنبد...
خدا هر کس را که برای بچه ها کار می کند، سالم نگه دارد و به اوج اعلا ببرد. من ادعایی ندارم و از هیچ خبرنگاری هم انتظار ندارم، تاییدم کند و مجیزگویم باشد.
سهم خواهی داریوش فرضیایی از این سال های آنتن رسانه ملی؟
برای خودم، تکرار دیگر بار تمام بچگی هایم را می خواستم و خوشحالم که به سهمم رسیدم و هم چنان می توانم آن نگاه کودکانه و شیطنت هایم را داشته باشم. شاید باور نکنید، اما محبوبیت و شهرت اصلا برایم ملاک نبوده و نیست و نمی خواهم سوپراستار باشم. من از همان ابتدا به دنبال پر کردن جای خالی شادی برای بچه ها بودم. در این سالها هم بیشتر سعی کردم شادی آفرین باشم و سرگرمشان کنم. اصلا هم ادعای معلمی و آموزش ندارم و همواره در برنامه هایم از نصیحت کردن فراری بوده ام.
عمو پورنگ، ۳۷ سالگی اش را کجا جا گذاشته که هنوز کودکی می کند؟
جا نگذاشتم. همراهم است، اما اجازه نمی دهم پُررنگ جلوه کند. کودکی را بر آن غلبه داده ام. یک کودک ۳۷ ساله ام. (می خندد)
بچه ها تا به حال دل عموپورنگ را خط خطی کرده اند؟
نه. بچه ها هیچ وقت از این کارها نمی کنند. آنها فقط مطالباتی دارند که شاید نتوانم برایشان برآورده کنم. البته من هم نمی خواهم دل کوچک و پاک آنها را خط خطی کنم، متنها مثلا گاهی که برنامه تمام می شود ۹۰ ۸۰ نفری که در استودیو حضور دارند تک تک می خواهند با من عکس یادگاری بگیرند و از آن جایی که برای رفتن به خانه باید به سرویس برسم شاید فقط بتوانم با ۱۰ نفر عکس بگیرم یا خیلی اوقات بچه ها از داخل جمع، ابراز علاقه می کنند و من نمی توانم به همه آنها جواب بدهم. بالاخره بچه هستند و ممکن است ناراحت شوند. با این حال الگوی همیشگی من همین بچه ها هستند زیرا هیچ کاری را از روی غرض ورزی انجام نمی دهند.
اما بعضی بچه ها می گویند شما چند نفری را به عنوان نماینده خودتان معرفی کرده اید و تنها با آنها در ارتباطید و حتی بچه هایی را که برای دیدنتان از شهرستان های دور جلوی جام جم می آیند، تحویل نمی گیرید!
به نکته خوبی اشاره کردید. تعداد بچه هایی که من با آنها مواجه ام ، میلیونی است،نه صد تا و دویست تا! حال شما بگویید من چگونه می توانم به این همه بچه جواب بدهم؟ از سوی دیگر همواره در نوشته ها، گفت و گوها، برنامه ها و دیدارهایم به مخاطبانم تاکید کرده ام که همدیگر را دوست داشته باشید و به هم احترام بگذارید.
اگر کسی از جانب من به شما پیام دوستی می دهد به این معنا نیست که بخواهد خودش را نماینده من معرفی کند و نشان دهد که به عموپورنگ نزدیک تر است. به صراحت می گویم هیچ کسی نماینده من نیست و آنها هم که شما می گویید بچه نیستند زیرا بچه های ۹ ۸ ساله کم تر اهل وبگردی و کامنت گذاشتن و خرده گیری و گلایه کردن در این سایت و آن وبلاگ هستند.
اینها نوجوانان و جوانانی هستند که از ۱۰ سالگی با من بزرگ شده اند و حالا که به مرز ۲۰ سالگی رسیده اند دیگر نباید انتظار داشته باشند که بگویم دختر یا پسر گلم بیا ببینمت! فرصت رودررویی و دیدار را باید به نسل های جدید بدهند. من همواره از همه آنها خواسته ام تجربه هایی که از بودن با من به دست آورده اید برای سایر بچه های کوچک تر از خودتان که تازه مخاطب برنامه شده اند بگویید که مثلا عمو پورنگ روی این چیزها حساس است یا دوست دارد اینگونه باشید و...
برخی هم این کار را از طریق وبلاگشان انجام داده اند لذا این شائبه به وجود آمده که برای خودم نماینده تعیین کرده ام. درباره بخش دوم سئوالتان هم باید بگویم اگر چه به هیچ عنوان راضی نیستم زحمت بکشند و برای دیدار با من به جام جم بیایند، اما تاکنون هرکس آمده دست رد به سینه اش نزده ام. من کسی نیستم و هیچ دیدار خصوصی هم ندارم و از همین جا مصرانه خواهش می کنم دیدار شخصی نخواهید.
بعضی اوقات، بچه ها می آیند و انتظار دارند ۲ ساعت برایشان وقت بگذارم که اصلا امکان پذیر نیست. بیشتر مواقع بعد از اتمام برنامه، جای دیگری ضبط دارم و باید به موقع برسم، اما هنگام خروج از سازمان با ده ها بچه مواجه می شوم و چون نمی توانم آنطور که مد نظرشان است برخورد کنم گلایه می کنند و می گویند فلانی که فلان موقع آمده بود را دیدی و ما را ندیدی حال آن که من واقعا تعهدی برای این گونه دیدارها ندارم و همه بچه ها برایم عزیزند و لزومی ندارد تبعیض قائل شوم.
بنابراین امیدوارم وضعیتم را درک کنند. این را هم اضافه کنم که همه درخواست ها کودکانه نیست و گاهی توقعات بزرگترها بیشتر است. مثلا برخی مخاطبان دیروزم که حالا بزرگ شده اند تماس می گیرند یا مراجعه می کنند که ما می خواهیم به اتفاق سایر بچه های دانشگاه نزد شما بیاییم و سوالاتی را مطرح کنیم در حالی که الان حوزه کاری من این چیزها نیست. مخاطب من کودک است و سرگرم آنها هستم و اینگونه درخواست ها را هم اصلا منطقی نمی دانم.
یادتان باشد زندگی، واقعیت است نه رویا. من هم مثل همه یک آدم هستم و ده ها دغدغه و گرفتاری دارم که نمی توانم بی خیالشان شوم. تا همین جا هم خیلی چیزهای مهم زندگی ام به تاخیر افتاده است. باور کنید خیلی اوقات به خاطر برنامه کودک نتوانستم مادرم را به دکتر ببرم و این مسئولیت را به دیگران سپرده ام. حتی برادر و خواهرهایم از دستم ناراحت شده اند که: «چرا برای مادر وقت نمی گذاری؟ وقتی تو باشی به خاطر چهره بودنت هم که شده بهتر به مادر می رسند!» و حالا که فکر می کنم می بینم راست می گویند.
پس بدتان نمی آید که یک جاهایی هم از رانت عموپورنگ بودن ...
اولا من جانم را هم برای مادرم می دهم، زیرا به این جا رسیدنم به خاطر او بوده است و کمال بی انصافی است که نتوانم برایش کاری انجام دهم. ثانیا چیزی برای خودم نخواستم و به دنبال وقت خارج از نوبت و کار غیرقانونی هم نبودم.
نمی ترسید امیرمحمد به مرور زمان، شش دانگِ قلب بچه ها را از آن خودش کند؟
نه. قسی القلب بودن شماست که باعث می شود این فکرها به ذهنتان خطور کند! (می خندد) از شوخی که بگذریم من هیچ واهمه ای ندارم، زیرا وظیفه ماست که نسلی را پرورش دهیم تا فردا جوابگوی رسانه باشد و امیرمحمد در آینده می تواند بازیگر خیلی خوبی شود.
یعنی مجری خوبی نیست؟
خودش دوست ندارد مجری شود. میزان علاقه اش به اجرا را بارها پرسیده ام، اما می گوید دوست دارم بازی و شیطنت کنم. امیرمحمد می خواهد استعدادش را در قالب بازی به اجرا در آورد.
اما از قدیم گفته اند: «آشپز که دو تا شد، آش یا شور می شود یا بی نمک» می خواهم بدانم امیرمحمد برنامه را شور کرده یا بی نمک؟
امیرمحمد بچه بسیار با استعدادی است و مکمل فوق العاده ای برای من است و برنامه را متعادل کرده است. چارچوب کار کودک و تمام خط قرمزها را به درستی می شناسد و رعایت می کند و من با اعتماد کامل می توانم بازیگری یک برنامه زنده را به او بسپارم. امیر، بسیار با ادب است و شیطنت های جلوی دوربینش هم فقط به خاطر بازی است و علی رغم کودکی اش، یک مرد کامل با روحی بزرگ است.
پس اصرار بر این است که امیرمحمد، ضمیمه همیشگی برنامه عموپورنگ بماند؟
چه اشکالی دارد تا جایی که توان ارائه و قابلیت اجرای تیپ های جدید مثل همین «گلدون خان» را داشته باشد و خودش هم بخواهد همکاری کند، از او استفاده کنیم؟ مگر این همه بازیگر که سال ها در صحنه اند، از مد افتادهاند؟
پس تاریخ مصرفش که تمام شود، رفتنی است؟
امیر محمد و عموپورنگ که هیچ، بزرگتر از اینها هم وقتی نتوانند از عهده کار برآیند باید کنار روند.
البته کنار رفتن برای شما چندان هم بد نیست. سرگرم نوشتن کتابی که قولش را داده بودید می شوید!
نیاز به ترک آنتن نیست، همین الان هم می توانم بنویسم.
خب از کتابتان چه خبر؟
الحمدالله فعلا هیچ خبری نیست! هر چه بود را قبلا خودتان در خبرآنلاین منتشر کردید. اما نکته جالب این که برخی از بچه ها، نوشته های وبلاگم را صفحه بندی و صحافی کرده اند و چند جلدی را هم برای خودم فرستاده اند. با این وضع فکر می کنم بهترین مولف کتاب من، خود بچه ها باشند. معمولا در این زمینه، چیزهای جالبی به دستم می رسد مثلا خانم «زهره. س. ر» از شیراز، کتابی به نام «تولدی دوباره» را نوشته و برایم فرستاده اند که با خواندنش، گریه ام گرفت. شخصیت اصلی داستان این کتاب، خودم بودم. ماجرا در فصل پاییز می گذرد و من روی نیمکت پارکی نشسته ام و صدای خش خش برگ ها زیر پای عابران مرا به گذشته ها می برد.
بچه ای بی توجه به من در حال جست و خیز و بازی است و من او را تماشا می کنم و در عین حال متعجبم که چرا عکس العملی نشان نمی دهد و مرا نمی شناسد. در همین افکار، شناورم که مادر بچه برای بردنش از راه می رسد و یک لحظه نگاهش با من گره می خورد و با هیجان به فرزندش می گوید: «این عموپورنگ بچگی های ماست» آن جاست که به خودم می آیم و یادم می آید سال ها گذشته و پیر شده ام. بعد هم عصا زنان دور می شوم. البته این خلاصه ماجراست وگرنه داستان خیلی رمانتیک و رئال نوشته شده و فلاش بک هایی به گذشته و آینده دارد.
چرا وبلاگتان را بی سر و صدا تعطیل کردید؟!
به خاطر حاشیه ها و حرف و حدیث هایی که وجود داشت. فعالیت در محیط مجازی خیلی خوب است، اما وقتی نتوانیم تبادل نظر داشته باشیم و همدیگر را اذیت کنیم و یکی بگوید من نماینده بقیه ام و دیگری حسرت بخورد که چرا جوابش را نداده ام و... یعنی از هدف اصلی مان دور شده ایم. هدف از راه اندازی این وبلاگ، تداوم ارتباط و دوستی با بچه ها بود منتها متاسفانه داشت به برداشت های غلط منجر می شد، پس ترجیح دادم تعطیلش کنم.
فکر نمی کنید خودتان بچه ها را بدعادت کرده بودید؟
عموپورنگ بمیرد، شما راحت می شوید؟! (باخنده) با افتخار می گویم که در این مدت، نزدیک به ۱۷ هزار کامنت را جواب دادیم، اما دیگر بس است! روش کارمان هم به این صورت بود که متنِ «از نظر خوب شما متشکریم و برایتان آرزوی سلامتی می کنیم. خدانگهدار» را به حافظه سیستم داده بودیم تا هرکس کامنت می گذارد این پاسخ به صورت خودکار برایش ارسال شود زیرا پاسخ شخصی به آن همه درخواست و نظر، کار غول هم نبود چه رسد به من! (می خندد)
از بچه ها گلایه مندید؟
بله. متاسفانه بچه های امروز، بچگی نمی کنند. همه درخواست من از آنها این است که بچه باشید. ما هر قدر هم پیشرفت کنیم نباید به آداب و رسوم و فرهنگمان، خدشه ای وارد شود. فراموش نکنیم آنچه تا امروز به عنوان میراث گذشتگان برای ما به یادگار مانده است حاصل تلاش بچه های قدیم در راستای حفظ و حراست و انتقال آن به نسل های بعد بوده است.
بچه های جدید از قدیمی ها یاد بگیرند و این نباشد که وسایل ارتباط جمعی نوین و فضاهای تازه مد شده به اصطلاح امروزی، باورهای ما را زیر سئوال ببرند. من بچه ای را دوست دارم که باورهای پیشینیان را به باورهای نوین و جدیدش پیوند می زند و در دام بی هویتی های پوچ و زودگذر، اسیر نمی شود.
خودتان هم تا حدود زیادی آیتم های برنامه را تحت تاثیر همین فضاهای جدید به روز کرده اید؟ به عنوان نمونه، شعرهایی که برای بچه ها اجرا می کنید دیگر آن اصالت و رنگ و بوی گذشته را ندارد.
خانم شکوه قاسم نیا (شاعر بسیاری از شعرهای برنامه) که برای من خیلی عزیزند و قلبا ایشان را دوست دارم پیشنهاد کردند تغییراتی در نحوه اجرای اشعارشان بدهیم تا هم فرق بین شعر و شاعر مشخص شود و هم تنوعی برای برنامه باشد، زیرا چند شاعر جوان خوش ذوق و قریحه دیگر هم برای ما شعر می سرایند.
به هر حال طبع، درخواست و ذائقه بچه ها تغییر کرده است. شاید عموپورنگ ۹ سال قبل، شعر «خوش آمدی خوش آمدی» را نمی خواند، اما الان باید بخواند چون بچه ها شعرهای این طوری را گوش می دهند و دوست دارند! البته در عین حال مراقبیم تا به آن چه از دیرباز در فرهنگمان به عنوان ارزش شناخته شده است خدشه ای وارد نکنیم و همواره کیفیت را ملاک کارمان قرار دهیم.
منتها راضی نگه داشتن همه خیلی سخت است. یکی از مهم ترین افتخارات من در آیتم «مسابقه پدرها» این بود که از بچه ها می خواستم دست پدرشان را ببوسند. همان طور که می دانید این رفتار پسندیده ریشه در فرهنگ گذشته ما دارد و بچه های آن روزگار در هر مناسبتی دست پدر و مادر را می بوسیدند اما الان در حال کم رنگ شدن است و ما تلاش کردیم آن را یادآوری کنیم و خوشبختانه در عمل هم بازخوردهای خوبی داشت.
و طعم این گپ و گفت؟
لیموشیرینی که با پوست خورده شود! (می خندد) البته این را اضافه کنم که زیباترین خاطره زندگی من امروز رقم خورد. برایم جالب بود بچه هایی که تا دیروزِ بیننده برنامه های عموپورنگ بودند امروز با جسارت به دنبال نقد او هستند. امیدوارم همواره پیروز و سربلند باشید. از بچه ها هم می خواهم برایم دعا کنند.
منبع :خبر آنلاین
