تبیان، دستیار زندگی

شنبه 4/10/1389 - 11:34 -0 تشکر 266749

کشفیات حیرت انگیز تلسکوپ هابل در سال 2010/ گزارش تصویری

دانش > نجوم - تلسکوپ فضایی هابل در طول بیش‌از 20 سالی که به دور زمین چرخیده، دنیای اخترشناسی را متحول کرده است. مهم‌ترین کشفیات تلسکوپ فضایی هابل را در سال 2010 در گزارش تصویری امروز خبرآنلاین ببینید

محمود حاج‌زمان: تلسکوپ فضایی هابل ارزشمندترین ابزاری است که تاکنون به مدار زمین سفر کرده و در طول بیش‌از 20 سالی که به دور زمین چرخیده، دنیای اخترشناسی را متحول کرده است. شفافیت بی‌نظیر تصاویر این تلسکوپ که حاصل ابزارهای پیشرفته و محیط فاقد جو اطراف هابل است، در کنار توانایی عکس‌برداری 24 ساعته، هابل را به تیزبین‌ترین چشم زمین بدل کرده است. مهم‌ترین کشفیات تلسکوپ فضایی هابل را در سال 2010 در گزارش تصویری امروز خبرآنلاین ببینید.

مارپیچ فضایی: سحابی پیش‌سیاره‌ای IRAS 23166+1655
این تصویر چشم‌گیر که توسط دوربین نقشه‌برداری پیشرفته هابل گرفته شده، یکی از بهترین اشکال هندسی ایجاد شده در فضا را نشان می‌دهد. این عکس شکل‌گیری یک سحابی پیش‌سیاره‌ای غیرعادی را با نام IRAS 23166+1655 در اطراف ستاره LL-فرس‌اعظم در صورت فلکی اسب بالدار (فرس اعظم، پگاسوس) به تصویر کشیده است. آن‌چه می‌بینید، الگوی مارپیچی باریک و فوق‌العاده منظم در اطراف ستاره‌ای است که خود پشت لایه‌ای ضخیم از غبار پنهان شده است. الگوی مارپیچی نشان‌دهنده وجود منشاءی با دوره تناوب منظم برای سحابی است. موادی که این مارپیچ را شکل داده‌اند، با سرعتی در حدود 50هزار کیلومتر بر ساعت به سمت خارج حرکت می‌کنند. با ترکیب این سرعت و فاصله بین لایه‌ها، اخترشناسان حساب کرده‌اند که اختلاف زمانی هر دو لایه با یکدیگر 800 سال است. تصور می‌شود علت شکل‌گیری مارپیچ این است که ستاره فرس اعظم LL یک سیستم دوتایی است و در حالی که ستاره در حال از دست دادن جرم خود است، ستاره همزادش به دور آن در حال گردش است.

زایشگاه ستاره‌ای: سحابی شاه‌تخته
این مناره آشفته کیهانی در یک مهدکودک پرستاره به نام سحابی شاه‌تخته در فاصله 7500 سال نوری از زمین و در صورت فلکی شاه‌تخته یا حمال قرار دارد. (ستاره سهیل، شاخص‌ترین جسم این صورت‌فلکی است). تابش سوزان و بادهای پرسرعت (جریان‌هایی از ذرات باردار) خارج شده از ستارگان فوق‌داغ و تازه متولد شده این سحابی، این ستون را شکل داده‌اند و باعث می‌شوند که ستارگانی جدید درون آن شکل بگیرند. جریان‌های گاز داغ یونیزه در لبه‌های این ساختار قابل مشاهده است و پرده‌های نازک گاز و غبار که توسط نور ستاره‌ای روشن شده‌اند، در اطراف قله‌های نوک تیز آن شناورند. قسمت‌های چگال‌تر ستون در مقابل فرسایش ناشی از تابش مقاومت می‌کنند و در درون این کوه‌های چگال، ستارگان نورس آرمیده‌اند. جریان‌های طولانی گاز که در خلاف جهت پایه‌های ستون به بیرون پرتاب می‌شوند، در بالای تصویر دیده می‌شوند. یک جفت فوران دیگر در قله‌ای نزدیک مرکز تصویر مشاهده می‌شود. این فوران‌ها که به ترتیب HH 901 و HH 902 نام دارند، نشانه‌هایی از تولد یک ستاره جدید هستند و توسط صفحات چرخان گاز و غبار اطراف ستارگان جوانی ایجاد می‌شوند که به مواد اجازه می‌دهند تا به آرامی روی سطح ستاره به دور یکدیگر جمع شوند. دوربین دید گسترده 3 هابل، این ستون را در فوریه 2010 / بهمن 1388 کشف کرد.

تصادف فضایی: برخورد دو سیارک
تلسکوپ فضایی ناسا این تصویر را از شبه‌دنباله‌دار به نام P/2010 A2 تهیه کرده است. این جسم نخستین بار طی برنامه LINEAR (برنامه تحقیقاتی لینکلن برای سیارک‌های نزدیک زمین) برای نقشه‌برداری آسمان، در ژانویه 2010 / دی‌ماه 1388 کشف شد. این جسم ساختار پیچیده‌ای دارد: الگویی از ساختارهای رشته‌ای در نزدیک هسته نقطه مانند و دنباله‌هایی از غبار. این موضوع نشان می‌دهد که این جسم دنباله‌دار نیست و تنها محصول برخورد شاخ به شاخ بین دو سیارک است که با سرعتی پنج بار سریع‌تر از سرعت یک گلوله (5 کیلومتر بر ثانیه) حرکت می‌کردند. اخترشناسان برای مدت‌ها تصور می‌کردند که سیارک‌ها در طی چنین برخوردهایی کاملا خرد می‌شوند، اما این برای نخستین بار است که چنین تصادمی مشاهده می‌شود. رشته‌های این جسم از غبار و شن تشکیل شده‌اند که احتمالا طی چند وقت اخیر، از هسته 140 متری جسم به بیرون پرتاب شده‌اند. برخی از این رشته‌ها موج‌دار در اثر فشار ناشی از تابش خورشید جارو می‌شوند و نوارهای مستقیمی را ایجاد می‌کنند. زمانی‌که هابل این تصویر را ثبت می‌کرد، جسم در فاصله 300 میلیون کیلومتری خورشید و 140 میلیون کیلومتری زمین قرار داشت.

عدسی‌های گرانشی: خوشه کهکشانی MACS J0717.5+3745
در نگاه اول، غبارهای کم‌رنگ پراکنده موجود در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل، شبیه کولاک برف در آسمان شب به نظر می‌رسد. اما تقریبا هر یک از این دانه‌های برف، کهکشانی دوردست در خوشه کهکشانی MACS J0717.5+3745 است که خود خانه میلیاردها ستاره است. میزان جرم موجود در این دریای کهکشان‌ها بسیار عظیم است و به اندازه کافی بزرگ هست تا باعث دیده شدن خمیدگی ساختار فضا-زمان شود. اعوجاج عجیب و غریب ایجاد شده در شکل بسیاری از کهکشان‌های موجود در این تصویر، که به ظاهر کشیده و خم شده به نظر می رسند، نتیجه ایجاد عدسی‌های گرانشی است. میدان‌های گرانشی اطراف اجسام پرجرم باعث می‌شوند که نور در اطراف آنها خم شود. این عکس با استفاده از تصاویر گرفته شده توسط فیلترهای زرد و نزدیک فروسرخ دوربین نقشه‌برداری پیشرفته هابل خلق شده است.

ستاره‌ای در آستانه مرگ: سحابی پیش‌سیاره‌ای در اطراف ستاره HD 44179
ستاره HD 44179 در این تصویر، توسط ساختاری فوق‌العاده احاطه شده که به نام مستطیل قرمز شناخته می‌شود. نام این ساختار به دلیل شکل و رنگ ظاهری این پدیده در تصاویر اولیه‌ای است که از روی زمین دیده شده است. جزئیات برجسته موجود در تصویر جدید هابل آشکار می‌کند که هنگامی که از فضا به این جسم نگاه می‌شود، این سحابی به جای این‌که مستطیلی شکل باشد، شکلی شبیه X دارد. علاوه بر آن، ساختارهای پیچیده‌ای از خطوط فاصله‌دار گازهای سوزان که تا حدی شبیه پله‌های نردبان است، در این تصویر مشاهده می‌شود. ستاره موجود در مرکز تصویر شبیه خورشید است، اما در انتهای دوره زندگی خود قرار دارد و با بیرون ریختن گازها و سایر موادی که این سحابی را تشکیل می‌دهد، این شکل ممتاز را به آن می‌دهد. همچنین به نظر می‌رسد این ستاره یک سیستم دوتایی بسته است که توسط یک حلقه متراکم غبار احاطه شده است، که هر دوی اینها می‌تواند به توضیح شکل خاص آن کمک کند. مستطیل قرمز، مثالی غیرمعمول از چیزی است که تحت عنوان سحابی پیش‌سیاره‌ای شناخته می‌شود. اینها ستارگان پیری هستند که در راه تبدیل شدن به سحابی سیاره‌ای قرار دارند. هنگامی‌که ستاره بیرون ریختن جرم خود را تکمیل کرد، یک کوتوله سفید بسیار داغ باقی می‌ماند که تابش فرابنفش پرنور آن باعث می‌شود گازهای اطراف آن برافروخته شود. مستطیل قرمز در فاصله حدود 2300 سال نوری از زمین، در صورت فلکی تک‌شاخ قرار دارد.

اخراجی‌ها: سحابی کوچک IRAS 05437+2502
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل، سحابی کوچک IRAS 05437+2502 در حال عبور از میان ستارگان روشن و ابرهای غبار تیره‌ای است که آن را احاطه کرده‌اند. این سحابی در برج ثور و نزدیک به صفحه مرکزی کهکشان راه شیری قرار دارد. بر خلاف بسیاری از اهداف هابل، این جسم با جزئیات مورد بررسی قرار نگرفته و ماهیت دقیق آن نامعلوم است. در نگاه اول به نظر می‌رسد که این سحابی، ناحیه کوچکی است که ستارگان در آن شکل می‌گیرند و اثرات شدید تابش فرابنفش ستارگان جوان و نورانی آن، احتمالا دلیل شکل چشم‌گیر این توده گاز هستند. با این وجود، شکل بومرنگی آن می‌تواند بازگو کننده داستان مهیج‌تری باشد. اندرکنش میان توده گاز و غبار با یک ستاره جوان با سرعت بسیار بالا، ممکن است باعث شکل‌گیری این کمان لبه تیز نورانی غیرعادی در آن شده باشد. این ستاره جسور هنگام تولدش از خوشه جوان بیرون انداخته شده و با سرعت 200 هزار کیلومتر در ساعت داخل سحابی حرکت کرده است. این توده کم‌نور برای نخستین بار در سال 1983 / 1362 توسط ماهواره اخترشناسی فروسرخ (IRAS) -نخستین تلسکوپ فضایی برای نقشه‌برداری از تمام آسمان در طیف فروسرخ- کشف شد.

کهکشان کج‌ومعوج: M66 در صورت‌فلکی اسد
این تصویر تماشایی متعلق به جرم شماره 66 در فهرست اجرام غیرستاره‌ای مسیه است؛ کهکشانی با ساختمان غیرعادی و بزرگ‌ترین عضو اجرام سه‌تایی صورت فلکی اسد. بازوهای مارپیچی این کهکشان نامتقارن هستند و به نظر می‌رسد که هسته آن جابه‌جا شده است. ساختمان غیرعادی این کهکشان به احتمال زیاد به خاطر کشش گرانشی دو عضو دیگر این سه‌تایی کهکشانی است. این کهکشان مارپیچی غیرعادی در فاصله 35 میلیون سال نوری و در صورت فلکی اسد قرار دارد. به همراه جرم شماره 65 مسیه و کهکشان NGC 3628، جرم شماره 66 مسیه اعضای سه‌تایی اسد را تشکیل می‌دهند، مجموعه‌ای از کهکشان‌های مارپیچی که دارای اثرات متقابل بر روی یکدیگر هستند. جرم 66 مسیه دارای با قطری معادل 100 هزار سال نوری، بزرگ‌ترین عضو این سه‌تایی به شمار می‌رود.

پیچک کیهانی: بخشی از سحابی شاه‌تخته
این پیچک کهکشانی که از هیدروژن و غبار سرد و ابرهای غبار پیرامونش تشکیل شده، در سحابی شاه‌تخته واقع شده است. بادهای ستاره‌ای سهمگین و تشعشع قدرتمند ستارگان عظیم، اطراف این سحابی را تزئین کرده‌اند. درون این ساختارهای چگال، ستارگان جدید می توانند متولد شوند. این تصویر ترکیبی از مشاهده این منطقه در فیلتر هیدروژن (برای تشخیص نور ساطع شده از اتم‌های هیدروژن) و فیلتر اکسیژن (برای تشخیص نور ساطع شده از اتم‌های اکسیژن) است. سحابی عظیم شاه‌تخته در فاصله حدود 7500 سال نوری زمین و در صورت فلکی شاه‌تخته در آسمان نیمکره جنوبی زمین قرار دارد.

پرتره کهکشانی دوردست: کهکشان ان.جی.سی 4921 و فضای ماورای آن
در گوشه بالا و سمت راست این تصویر، بخشی از کهکشان NGC 4921 را می‌بینید که کهکشان مارپیچی غیرعادی متعلق به خوشه کهکشانی گیسو (Coma) است و 320 میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد. در سایر قسمت‌های تصویر، مجموعه متنوعی از کهکشان‌ها را می‌بینید که در فواصل به مراتب دورتری از زمین قرار دارند. زمان نوردهی بالا و چشمان تیزبین هابل این امکان را فراهم آورده که علاوه بر ریزترین جزئیات کهکشان NGC4921، بتوان جزئیات مربوط به فضای دوردست را در ماورای آن مشاهده کرد. در سراسر تصویر و حتی داخل تصویر کهکشان NGC 4921 می‌توان هزاران کهکشان دوردست را از هر شکل، اندازه و رنگی مشاهده کرد. بسیاری از این کهکشان‌ها، ظاهری لکه‌آلود و زمخت دارند که متعلق به زمان قبل از شکل‌گیری کهکشان‌های آشنای مارپیچی و بیضوی است. این تصویر از ترکیب 50 نوردهی جداگانه با استفاده از فیلتر زرد و 30 نوردهی با استفاده از فیلتر فروسرخ به دست آمده است. کل زمان نوردهی برای تهیه این تصویر در هر حالت، به ترتیب برابر 17 و 10 ساعت بوده است.

کد مطلب: 118282

زمان انتشار: شنبه 4 دی 1389 - 07:14:43

منبع: خبرآنلاین

آسمان آبی بودن را به من بیاموز

1 از 1

کل آیتم ها 8
برو به صفحه

شنبه 4/10/1389 - 11:52 - 0 تشکر 266755

می خوام از این به بعد نظرم رو راجع به تک تک عکسها و خبرات بزارم و هر سوالی پیش اومد بپرسم امیدوارم شمام همینکارو بکنین تا بتونیم تو این نظرات و سوالات و جواب ها نکته های خوبی رو یاد بگیریم. پس همراهیم کنین.

مارپیچ فضایی: تصویر خیلی جالبیه. توضیحاتشو که می خوندم به این فکر می کردم تصور سرعت 50 هزار کیلومتر در ساعت و فاصله 800 سال بین دو لایه این مارپیچ هم خارج از ذهن و شگفت انگیزه. و همینطور سیستم دوتایی که یکی داره جرم از دست میده و یکی دورش میچرخه، فکر کنین خیلی سیستم جالبیه. از لحاظ علمیش که هیچ تصورش هم آدمو وادار به نشون دادن حیرت میکنه که خدا توی این نظمهاش چیو قرار داده که باید بفهمیم؟؟؟

زایشگاه ستاره ای: مهدکودک جالبیه. خوب تصویر از نظر محتویات و نحوه تشکیل تشریح شده اما یه سوال اون جفت فوران رو کسی می تونه دقیقا نشون بده کجای تصویره؟؟

تصادف فضایی: شبیه یه دنباله داره همون دنباله دارهای کارتونی که بچه بودیم تو کارتون مسافر کوچولو میدیدیم. اما چطوری این برخورد شکلی شبیه صلیب رو ایجاد کرده؟ یعنی سیارکها چه شکلی بودن که برخوردشون فقط به دو چهار جهت بوده؟؟ خلاصه دلیل ایجاد این شکل چی می تونه باشه به نظرتون؟

فعلا همین سه تا کافیه. بهش برسیم تا بقیشو ادامه بدیم باشه؟

آسمان آبی بودن را به من بیاموز

شنبه 4/10/1389 - 13:36 - 0 تشکر 266845

کار بسیار عالییه یعنی همون کاری که من دوست دارم همیشه موشکافانه بخونیم و یاد بگیریم.
اما نظراتم:
مارپیچ فضایی: آره موافقم. نکته به نکته توضیحاتش جای "الله اکبر" گفتن داره. عکسه هم که عالی. فقط ستاره وسط رو که گفته بنده نمی بینم. گفته که لایه ضخیمی از غبار روش رو گرفته. نکته جالب دیگه برام سحابی پیش سیاره ای بودنه. ازش سیاره پدید میاد.
زایشگاه ستاره ای: دو تا ستون پهن رو می بینید که به سمت بالا رفتن. درسته؟ بالای هر ستون دو نوار نورانی رو می بینید که به صورت نسبتا افقی قرار دارن. فکر کنم فورانها همونها باشن. با توجه به توضیحاتی که گفته میگم.
برخورد سیارکها: نمی دونم دقیقا ولی فکر کنم خیلی شکلشون مهم نبوده باشه مهم سرعت برخورد، اندازه شون و جهت برخوردشون بوده. مثل دو چیزی که به هم بخورن ممکنه دو تاشون بشکنن و هر نیمه شون به سمت بره و شکلی شبیه یه صلیب رو درست کنه. خورده های ریزشون هم حالت غبار بگیرن و شکل دم یه دنباله دار رو درست کنن.
در هر صورت عکسای بسیار جالب و توضیحات خوبی داشتن. ممنون. منتظر تحلیل شما از بقیه اش هستیم.

تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد

it is god who cures

مدير انجمن بهداشت و سلامت

شنبه 4/10/1389 - 15:32 - 0 تشکر 266904

مرسی از نظراتتون و جوابتون مدمن عزیز
دوستان دیگم نظراتشونو بگن تا ادامه بدیم بقیشو

آسمان آبی بودن را به من بیاموز

يکشنبه 5/10/1389 - 9:29 - 0 تشکر 267107

خب مثل اینکه کس دیگه ای نمیخواد شرکت کنه و نظرشو بگه و پاسخ سوالها رو بده. اوکی اشکال نداره. میرم سراغ ادامش.

فقط یه نکته رو در جواب دکتر باید بگم. دکتر جان سحابی پیش سیاره ای به سیاره تبدیل نمیشه بلکه به سحابی سیاره ای یا سیاره نما تغییر شکل پیدا می کنه، سحابی سیاره ای هم به خاطر شکل گرد و منظمش به این نام نامگذاری شده (البته گمونم یکی از دلایلش این بود) نه اینکه به سیاره تبدیل بشه. بازم ممنون از پشتیبانیتون.

عدسی های گرانشی: اول اینکه تشبیه گزارش تشبیه جالبیه و درست. فکر کنین داره برف میاد و شما سرتون رو گرفتین بالا و دارین از زیر سقف آسمون به دونه های برف نگاه می کنین تصویری مشابه این تصویر رو میبینین که دونه های برف میاد به طرفتون. این تجسم من بود. حالا راجع به عدسی بودنشون: هم یک نکته هم یک سوال. نکته ای که این گزارش یاد میده اینه که اجسام پر جرم اطرافشون یک میدان گرانشی دارن که این میدان گرانشی باعث ایجاد خمیدگی و اعواجاج (کج و معوج شدن) تصویر اونها میشن، یعنی وقتی میبینیمشون به نظرمون خمیده میرسن اونم به خاطر همین میدان گرانشی. درست متوجه شدم؟ و اینکه توی فضا به همین خمیدگیهای ایجاد شده عدسیهای گرانشی اتلاق میشه. درسته؟ اگه بد متوجه شدم بگین لطفا.

و یک سوال دیگه: خمیدگی ساختار فضا زمان یعنی چی؟ ساختار فضا زمان چیه و چطوری این خمیدگی توش ایجاد میشه؟ اصلا منظورش چیه؟

ستاره ای در آستانه مرگ: خیلی این تصویر واسم جالبه. چه طوری یک ستاره میتونه عوض دایره شکل مستطیل به گازها و سحابی اطراف خودش بده یا همون شکل X؟ یعنی چی باعث ایجاد همچین شکلی میشه؟ کسی میدونه؟ و اینکه ببینین چه جالب، بین گازهایی که از خودش ساطع میکنه و در آخر عمرش با این گازها داره جرم خودش رو از دست میده، فاصله وجود داره شاید بشه گفت در ساطع کردن این گازها وقفه ای وجود داره که باعث این فاصله میشه شایدم چیزی توی این فاصله ها هست که نمیشه دیدشون شاید ماده ای که قابل رویت نیست. این برداشت منه.

چیزی که گزارش گفته اینه: این ستاره روی زمین به شکل مستطیل قرمز دیده میشه و توی فضا به شکل X. اینم خیلی جالبه یعنی محا دید روی شکلی که ازش میبینیم اثر داره. ونکته جالب دیگش اینه که با این شکل مستطیلیش قراره بشه سحابی سیاره ای فکر کنین از مستطیل تغییر شکل میده و میشه دایره امکانش وجود داره ولی این تغییر شکل خودش خیلی بامزه هست. اینم یکی دیگه از هنر نماییهای خداست. نه؟ :)

اخراجی ها: اول اینکه چه عنوان روزنامه نگاری با مزه ای واسش انتخاب کردن که اِندِ جذب کنندگی رو داشته باشه و تداعی کننده فیلم اخراجی ها باشه . روی این تصویر نمی تونم نظری جز اینکه زیباست و بحث برانگیز بدم چون هابل هم مورد بررسیش قرار نداده. اما فکر کنین توی ستاره ها هم ستاره سرکش وجود داشته باشه ستاره ای که نخواد از قانون پیروی کنه و ساز مخالف بزنه و از جمعی بیرون انداخته بشه. تصور جالبیه. یک نکته هم توی توضیحات وجود داره: نخستین تلسکوپ فضایی برای نقشه برداری از تمام آسمان در طیف فرو سرخ------> IRAS نام دارد.

منتظر نظرات شما دوستان و برداشتها و پاسخهاتون هستم تا ادامه بدم. ممنون.

آسمان آبی بودن را به من بیاموز

يکشنبه 5/10/1389 - 15:4 - 0 تشکر 267269

سلام سهای عزیز
اول سحابی سیاره ای:
● سحابی سیاره ای

ستارگان در یکی از آخرین مراحل زندگی خود ، قبل از آن که به کوتوله سفید تبدیل شوند، منظره بسیار زیبایی در آسمان بوجود می آورند. این مرحله سبب پیدایش سحابی های سیاره ای می شود. یک سحابی سیاره ای هنگامی تشکیل می شود که ستاره مرکزی آن ، لایه ای به بیرون پرتاب کند. لایه گاز همانند حلقه ای از دود منبسط می شود.

عدسیهای گرانشی: تصور من از این عکس و برداشتم اینه که منظورش اینه که نوری که از یه کهکشان داره به سمت ما یا حالا تلسکوپ هابل میاد وقتی از کنار کهکشانها یا اجرام بسیار پربرم دیگه رد میشه تحت گرانش اونا شکست و انحنا پیدا می کنه. این باعث میشه ما کهکشانها رو در این عکس کج و معوج ببینیم. یعنی اجرامی وجود دارن که به خاطر گرانش زیادشون مث یه عدسی برا نور عمل می کنن و باعث انحنا و شکست اون میشن. نکته دوم در مورد خمیدگی ساختار فضا زمان نظر و اظلاعی دارم. ولی با دین این عکس یاد مثالی افتادم که "آسمان کویر" زد. کائنات مث محتویات یه دیگ آشند. حرکتشون در قالب یه سیال.
ستاره ای در آستانه مرگ: برداشت من این بود که بیشترین عاملی که میتونه مستطیل بودنشو توضیح بده همون سیستم دوتایی بودنشه. فرض کنیم دوتا ستاره کنار همن و هر دوشون با هم دارن میمیرن. مشخصه که برخورد گازهاشون و موادشون بیشتر به سمت دو طرف اتفاق می افته و میتونه یه شکل مستطیلی ازش بسازه. درسته؟
اون حالت نردبانیش هم خیلی جالب و بحث برانگیزه.
اخراجی ها: باهاتون راجع به اسمش موافقم. اما هیچ چیز قطعی نگفته. خودشم گفته میتونه یه قسمت از سحابی باشه که بخاطر نور ستارگان جوان اطرافشه اینقدر پرنور دیده شده یا میتونه یه ستاره سرکش باشه.
در هر صورت عکس بسیار جالبیه.

تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد

it is god who cures

مدير انجمن بهداشت و سلامت

يکشنبه 5/10/1389 - 15:14 - 0 تشکر 267282

Infrared Astronomical Satellite: IRAS

تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد

it is god who cures

مدير انجمن بهداشت و سلامت

دوشنبه 6/10/1389 - 9:56 - 0 تشکر 267677

ممنون از مدمن عزیز به خاطر بیان نکات و پاسخ . مرسی

کاش دوستان دیگه هم شرکت کنن تا جمع پربارتری بشه نه اینکه فقط دوتایی باشه این بررسی.

کهکشان کج و معوج: عکس جالبیه و نکاتش هم جالبن. من ازش وجود مجموعه سه تایی اسد رو یاد گرفتم (m65, m66 و NGC3628) که سعیمو می کنم اگه قابل دیدن بودن توی رصدها ببینمشون، و اینکه اثر متقابل گرانشی بر روی هم دارن و این اثر متقابل باعث نا متقارن شدن m66 شده و m66 هم از همشون بزرگتره.

اگه نکته دیگه ای هم هست بگین.

پیچک کیهانی: اول اینکه مکانی که برای سحابی شاه تخته توضیح داده نیم کره جنوبیه پس گمون نکنم ما بتونیم ببینیمش. دوم اینکه این سحابی یه سحابی تاریک هست و طبیعتا محل تولد ستارگان. حالا یه سوال این پیچک که گفته کدوم قسمت از تصویره؟ اگه جمله ها رو با دقت بخونین یه نکته مبهم وجود داره، گفته این پیچک درسحابی شاه تخته قرار داره بعدم اطراف این سحابی رو گازها و غیر پر کردن ، حالا سوال اینکه این تصویر تصویر پیچکه؟ یا سحابی شاه تخته؟ یعنی این تصویر بخشی از سحابی شاه تخته رو نشون داده یا کلش رو؟ این که گفته اطراف این سحابی رو گاز و... پوشونده منظورش اطراف پیچک هست یا کل سحابی شاه تخته؟

پرتره کهکشانی دوردست: نکته خاصی ندیدم. فقط یه جمله جالب و تامل برانگیز=> بسیاری از این کهکشانها ظاهری لکه آلود و زمخت دارند که متعلق به زمان قبل از شکل گیری کهکشهانهای آشنای مارپیچی و بیضوی است.

منتظر نظراتتون هستم

آسمان آبی بودن را به من بیاموز