سفر پنجاه هزار ساله ما!

انسان مانند جسم نیست که با پای پیاده و یا با وسایل مختلف بسوی خدا حرکت کند و او را دریابد و ملاقات نماید روح در انحصار دیوارهای زمان و مکان نیست و اگر گناهی مانع نشود، روح خود بخود مجذوب حق می شود.

«بزرگوار، خدائی که سلطنت ملک هستی بدست قدرت اوست و بر همه چیز تواناست. خدائی که مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدام نیکوتر است، آن خدائی که هفت آسمان بلند را به طبقاتی منظم بیافرید و هیچ در نظم خلقت خدای رحمن بی نظمی و نقصان نخواهی یافت. بارها به دیده ی عقل در نظام مستحکم آفرینش بنگر تا هیچ سستی و خلل در آن نتوانی یافت، با چشم بصیرت دقت کن».(1)

«این قرآن برای تذکر و یادآوری فرستاده شد تا هر که بخواهد راهی بسوی خدا پیش گیرد.»(2)

«روحها بسوی خدا بالا روند در روزی که مدتش پنجاه هزار سال خواهد بود».(3)

شرح: روح انسان مانند جسم نیست که با پای پیاده و یا با وسایل مختلف بسوی خدا حرکت کند و او را دریابد و ملاقات نماید روح در انحصار دیوارهای زمان و مکان نیست و اگر گناهی مانع نشود، روح خود بخود مجذوب حق می شود.

خدای متعال بر همه ی روحها و جانها احاطه دارد و از نیّتهای دل ما آگاه است. چنانچه: - او به ما از رگ کردن هم نزدیکتر است. – در مقابل، ما از او دور هستیم. فکر و روحمان به مادیات اطرافمان مشغول است و دلیل اصلی دور ماندن ما از او همین مسئله است. ما هرگز نمی توانیم او را درک کنیم و همان پنجاه هزار سال راه و دوری را خودمان جدایی می افکنیم.

و تا زمانی که انسان در خواب غفلت است و به معنویات توجّهی نمی کند، هرگز این محرومیت دردناک را درک نمی کند. اما اگر انسان بیدار شود، توبه می کند.

کاروان راهروان حق بعد از گرفتن سند قبولی توبه از حضرت پروردگار، با کارهای شایسته و خداپسند به راه می افتد. با عبادت، با ذکر، با شب زنده داری، با گریه و زاری و با توسل به درگاه حق و ائمه معصومین، حجابات پنجاه هزار سال راه را یکی یکی پاره می کند و از بین می برد. و از چاه ظلمت و نابودی به سوی نور رهنمون می شود و در این راه، انسان تنها نمی ماند بلکه خداوند مهربان و ائمه معصومین به یاری انسان می شتابند.

«ای انسان با هر رنج و مشقت در راه طاعت و عبادات حق تلاش کن، عاقبت به حضور پروردگار خود می روی و نائل به ملاقات او می شوی.»(4)

شرح: ای انسان با هر رنج و مشقت در راه خدا، عبادت و ذکر و شب زنده داری، با توسّلات و گریه و کارهای شایسته مرض روح بیمار خود را مداوا کن. قبل از مرگ آینه ی روحت را پاک کن تا مورد پسند حضرت پروردگار واقع شوی و بعد از مرگ، خدا را با شادمانی و سرور و با بال و پر فرشتگان ملاقات کن.

خداوند در آن دنیا کسانی را برای ملاقات معنوی انتخاب می کند و بر می گزیند که آینه ی روحشان ذرّه ای لکه ی گناه نداشته باشد و اینان به بزرگترین و والاترین مقام که همان لقای پروردگار و رضایت حق، است می رسند.

درست است که در عالم برزخ هم خدای متعال به همه ی روحها احاطه دارد. اما مکان روحهای مریض در قصر زندانها است. این روحها مثل روحهای سالم نیستند که بال و پر نورانی داشته باشند و هر جا دلشان بخواهد پرواز کنند و مورد پسند خداوند باشند. این روحها عذابهای گوناگونی می کشند و برای آنان دوری از خداوند، سخت ترین عذاب است. عذابی که در این دنیا، جسم و مادیات مانع احساس آن می شوند. اما در جهان آخرت به علت لطافت و حساسیت روح، این دوری به خوبی درک می شود.

بیائید دعا کنیم تا خداوند این توفیق را به ما عطا نماید که در این دنیا این دوری را درک کنیم و تا درک کنیم و تا فرصت داریم، به فکر درمان مرض روح خود باشیم و قبل از مرگ، روحمان مجذوب حضرت حق شود.

پی نوشت ها :

1- سوره ی الملک، آیات 4-1.

2- سوره ی المزمل، آیه 18.

3- سوره ی المعارج، آیه 3.

4- سوره ی البروج، آیه ی 6.

بخش قرآن تبیان