زندگی بدون دیدن

پس بر پدر و مادر ضروری است که با انجام مشاوره‏های مختلف، استفاده از اطلاعات و جزوات مراکز مربوطه مثل بهزیستی، از معلولیت‏های فرزندان خود مثل نابینایی، ناشنوایی و... جلوگیری کنند. آن‏ها می‏دانند که کسب اطلاعات پزشکی مربوط به سلامت فرزندان، حتی از تهیه غذا، پوشاک و مسکن آن‏ها مهم‏تر است.

مهمترین وسیله یادگیری برای کودک ،بینایی است.اما کودکی که نابینا به دنیا آمده ویا در سالهای اولیه کودکی نابینا شده تا با شی ء ملموس برخورد نکند یا در باره آن مطالبی نشنود از وجود آن شی باخبر نمی شود.حرکت به سوی آن شیءرا هم انجام نخواهد داد، مگر آنکه دائما تشویق شود.((تشویق مهمترین و بهترین کمکی است که هر پدر و مادری می تواند به فرزند نابینایش بکند))،تشویق به اینکه با اطمینان و بدون کمک دیگران حرکت کند.((حرکت باعث یادگیری کودک می گردد)).

1- تر س کودک از تصادف با اشیاء

2- نگرانی کودک از حرکت به سوی اشیاءناآشنا

3- احساس عدم نیاز کودک به حرکت . همزمان با حرکت آزادانه و مستقل ،کودک نابینا باید یاد بگیرد آنچه را که افراد بینا با بینایی خودکشف می کنند ،او از طریق سایر حواس خودش در یابد.تربیت حواس به ویژه شنوایی،لامسه و بویایی به کودک نابینا کمک می کندتا بسیاری از چیزها را تشخیص دهد.اگر از همان ابتدا کودک مستقل تربیت شده باشد،بعدها هم می تواند منزل را بسوی محل کار ،دانشگاه و...ترک کند و هم مواظب خودش باشد .

برای محافظت كودك از خطر، تنها كشیدن حصاری امن دور او كافی نیست، بلكه بایدكوشید او را از محیط بسته و تاریكی كه در آن محصور است، خارج ساخت و با محیط اطراف آشنا كرد، با اسباب بازیهای صدا دار و عروسك و حیوانات مأنوس و علاقه‌مند كرد و به او یاد داد كه آنها را لمس كند، تكان بدهد و بدون بدون هراس به صدای آنها گوش دهد. بدین‌ترتیب می‌توان به علاقه كودك به اسباب بازیها كه آنها را از طریق حس لامسه یا شنوایی درك می‌كند، پی برد..

طفل نابینا اگر مادرش را نمی‌بیند، ولی صدای او را می‌شنود و حضورش را احساس می‌كند و در آغوش پرمهرش موقع شیر دادن، او را لمس می‌كند. تماس با بدن مادر جزء احساسات ضبط شده در مغزش قرار می‌گیرد.

از سوی دیگر قدرت لامسه به كمك او می‌شتابد، انگشتانش گهواره، ملحفه و بازیچه‌هایی را كه به او داده می‌شود، لمس می‌كند و بدین طریق می‌تواند اشیای پیرامون خود را تمیز بدهد. بدین ترتیب كودك نابینا خود را در دنیای دیگری می‌گذارد؛ دنیای خارج، همان دنیایی كه بینایان نیز با آن سر و كار دارند.

در دوره قبل از كودكستان، بازی و همكلامی نقش مهمی در تكوین شخصیت كودك دارد. تشویق كودك به بازی با افراد همسال خود و حرف زدن با آنها، او را فردی اجتماعی، متكی به نفس و با شخصیتی مستحكم بار می‌آورد. در این مرحله هرچه كودك نابینا را به فعالیت بیشتر واداریم، آینده‌ای بهتر (یعنی استقلال در زمینه‌های مختلف) را برایش ایجاد كرده‌ایم. نباید دست و پای او را در زنجیرهای محدودیت بست. باید او را حمایت و راهنمایی كرد و در تقویت قوه ادراكه یاری‌اش كرد و از این راه، دنیای تخیلی (فانتزی) او را تعدیل نمود و به دنیای واقعی رهنمونش ساخت.

فرآوری : کهتری

بخش خانواده ایرانی تبیان

منابع:

محمدرضا صدیق-  تعلیم و تربیت استثنایی

children.blogfa

‌دكتر فریدون سمیعی- اطلاعات

کتاب حرکت وجهت یابی