مشتی از خروار (کرامات حضرت)
برتری علمی آن حضرت در طول تاریخ اسلام بر هیچ كس پوشیده نیست كه این خود بهترین فضیلت است.
حضرت باقر ـ علیه السّلام ـ در سال 57 هجری در مدینه متولد و در سال 114 پس از 18 سال امامت به شهادت رسید امامت آن حضرت از سال 94 آغاز شد.
به برخی از كرامات آن حضرت كه در كتابهای معتبر شیعه آمده اشاره می شود:
1. جابر جعفی نقل می كند كه با حضرت همسفر حج بودم كه در راه پرنده قمری بر كجاوه نشست و صدا می نمود من خواستم او را بگیرم حضرت فرمود جابر او را نیازار به ما پناه آورده. او از ماری شكایت می كند كه جوجه های او را می خورد می خواهد تا من دعایش كنم از شر او ایمن شود... راه را ادامه دادیم. آن حضرت از كجاوه پیاده شد و به سوی ریگ زاری رفت و ریگ ها را كنار زد از زیر سنگی چشمه ای جوشید از آب آن سیراب شده و وضو گرفتیم... هنگام صبح به نخلستانی رسیدیم نزدیك نخل خشكی رفت و فرمود ای نخل... ما را اطعام كن نخل سبز شد و كج شد پر از خرما كه ما از آن سیر خوردیم.1
2. ابوبصیر روایت كرده به حضرت عرض كردم من شیعه و دوست شما هستم و نابینا و ناتوان، بهشت را برای من ضامن شوید... دست به چشم من كشید بینا شدم و همه ائمه را در حضور آن حضرت مشاهده كردم و سپس گفت به دور نگاه كن به خدا جز سگ و خوك و میمون ندیدم دست بر چشم من كشید دوباره به حالت اول برگشتم.2
3. ابوبصیر نقل می كند حضرت باقر ـ علیه السلام ـ به من فرمود وقتی به كوفه برگردی پسری برای تو متولد می شود و او را عیسی می نامی و پسر دیگری كه او را محمد می نامی كه آنها از شیعیان ما هستند... برگشتم هر دو واقع شد.3
4. و همو نقل می كند حضرت روزی وارد مسجد شد جوانی با صدای بلند می خندید حضرت فرمود در مسجد می خندی در صورتی كه پس از سه روز از اهل قبور خواهی شد. چون روز سوم شد مرد و آخر روز به خاك رفت.4
5. قطب راوندی از ابوبصیر نقل می كند با امام باقر ـ علیه السّلام ـ وارد مسجد شدیم حضرت به من (ابوبصیر) فرمود از مردم بپرس كه آیا ابوجعفر را می بینید از هر كس پرسیدم گفت نه! تا آنكه ابوهارون مكفوف (نابینا) داخل شد حضرت فرمود از او بپرس، پرسیدم گفت: آیا آن حضرت نیست كه ایستاده: گفتم از كجا فهمیدی پاسخ داد چگونه نبینم در حالیكه آن حضرت نوری است درخشنده.5
تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان
[1] . حر عاملی، اثبات الهداة، تهران، مكتبة الاسلامیه، ج5، ص302.
[2] . همان، ص 303.
[3] . همان، ص 305.
[4] . همان، ص 305.
[5] . شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، قم، هجرت، چاپ اول، 1366ش، ج2، ص190.
