که او سیدی رند و آزاده بود
ز تقدیر در غربت افتاده بود
به همت کمر بست و باز و گشاد
به سر حلقه امر گردن نهاد
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1389/01/23
الا روح طوفانی مرتضی !
سروده ای زیبا از مرحوم آقاسی در رثای سید شهیدان اهل قلم
| خدایا مرا از خود آگاه کن |
| پر از ذکر "الحکم لله کن " |
| که بی وقفه این وقف را بشکنم |
| به پروازی این سقف را بشکنم |
| گریزم به معنا ، ز قید حروف |
| به روح شهادت بیابم وقوف |
| که آنان که بر سر حق واقفند |
| سلیمان تأویل را آصفند |
| به تعداد اگر چند آنان کمند |
| ولی همچو پولاد مستحکمند |
| به امر ولی استقامت کنند |
| اشارت نماید قیامت کنند |
| رها تر ز طوفان ، شتابان چو برق |
| چنان خنده رعد بر غرب و شرق |
| فراخ زمین سایه ی بالشان |
| فروغ زمان در پر شالشان |
| نبرد آفرینند و آشوبناک |
| ندارند در دل هراس از هلاک |
| دل آگاه و مرگ آزمونند و مرد |
| سرآغاز نورند و طوفان درد |
| به قاموس مردان عقب گرد نیست |
| کسی کاو گریزد ز حق ، مرد نیست |
| بشارت به مردان شورآفرین |
| خدا بندگان شعور آفرین |
| زنور ولایت جهان روشن است |
| دل آشکار و نهان روشن است |
| جهان پر شد از نعره یا صمد |
| ولی گوش شیطان از آن می رمد |
| گر ابلیس در نزد ما خم نشد |
| ز مقدار ما ذره‌ای کم نشد |
| خدا تا جهان را پر از نور کرد |
| جهولان بدکیش را کور کرد |
| به خفاش ها چشم بینش نداد |
| پر پرسه در آفرینش نداد |
| از این رو گرفتار خود بینی اند |
| فرو رفته در ظلمت آیینی اند |
| فرومایه ی گند خوارند و بس |
| زبان بهر انکار دارند و بس |
| زبان گر نگوید ز حق لال باد |
| چنان خار و خس پست و پا مال باد |
| زبانی که لغزد به شرک و نفاق |
| چه دارد بجز خرقه افتراق |
| بکوشد به تعمیم فسق و فساد |
| کشد تیغ تعقیب بر عدل و داد |
| زبانی که سرگرم نشخوار شد |
| حقایق بر او سخت دشوار شد |
| زبان نیست ، آن بوق اهریمن است |
| زبان بسته مخلوق اهریمن است |
| نی انبان نان است و شیپور نام |
| به هر گوشه خاک گسترده دام |
| فریب آشنا شیطنت می کند |
| به وا خوردگان سلطنت می کند |
| چنین غول از شیشه برون زده |
درختی است بی ریشه بیرون زده |
| درختی خبیث و شرافت ستیز |
| که هر شاخ و برگش بود فتنه خیز |
| ولی در مقابل زبانی دگر |
| که سرخ است اما ز خون جگر |
| زبانی چنان تیغ حیدر دو دم |
| که لبریز نور است در هر قدم |
| زبانی که حق گوی و حق باور است |
| چنان کشتی نوح پهناور است |
| ندارد ز طوفان هراسی به دل |
| نیفتد به گردابه ی آب و گل |
| بود متصل بر سر اندیب وحی |
| بچرخد چو پرگار بر امر و نهی |
| به تیغ خروش و به تیر دعا |
| حفاظت کند از حدود خدا |
| زبانی که حق را ستایش کند |
| شب و روز خورشید زایش کند |
| چه گویم که با دل چه ها می کند |
| به هر جمله طوفان به پا می کند |
| چنان سیل از خود رها می شود |
| عصا در کفش اژدها می شود |
| زبانی که لغزد به سطح دروغ |
| نخواهد رسیدن به حد بلوغ |
| بلوغ زبان در سخن آوری است |
| بلوغ بشر در خدا باوری است |
| خدا باوری چیست ؟ انکار خویش |
| رهایی ز نفس گرفتار خویش |
| هلا ای مسلمان تسلیم نفس! |
| تو ای بنده نفس از بیم نفس! |
| چو بر نفس اماره پل می زنی |
| به تمجید شیطان دهل می زنی |
| ز تنهایی و شام هجران منال |
| چو خود در میانی چه جای وصال |
| که هر قطره‌ای هستی خویش دید |
| به دریای هستی نخواهد رسید |
| دل از خویش کندن جنون بارگی است |
| عطش در تکاپوی آوارگی است |
| خدا بندگی کن نه خود بندگی |
| رها شو ، رها زین سر افکندگی |
| خدا بندگی کن ، خداوند باش |
| سحر باش ، سرشار لبخند باش |
| خدابندگی چیست ؟ فانی شدن |
| به امر ولی آسمانی شدن |
| شبانگه سر از خواب برداشتن |
| به محراب خون قامت افراشتن |
| وضو یی ز خون جگر ساختن |
| پس آنگه به تسبیح پرداختن |
| چراغ مناجات افروختن |
| و در انتظار سحر سوختن |
| ز خاکستر چشم خون ریختن |
| نماز و عطش در هم آمیختن |
| دو رکعت تماشا ، دو رکعت حضور |
| دو رکعت توجه به آفاق نور |
| دو رکعت تقرب ، دو رکعت صفا |
| به آیین آیینه مصطفی (ص) |
| به هنگام هنگامه روزگار |
| بجز درگه مرتضی (ع) رو مدار |
| علمدار آهنگ خون کرد باز |
| جنون زاده عزم جنون کرد باز |
| به « نون » بست نقش و « مایسطرون » |
| جنون کرد وز خویشتن شد برون |
| نشان داد کاین جاده بن بست نیست |
| عدم در سراپرده هست نیست |
| هلا بوالفضولان خرد و کلان |
| چه دانید از خاستگاه یلان |
| فرو خفته در نفس اهریمنید |
| در این دخمه تا کی نفس می زنید |
| به همدستی اهرمن آمدید |
| به توحید جاری شبیخون زدید |
| به هفت آسمان ریسمان بافتید |
| ز خلط مباحث چه ها یافتید ؟ |
| غرض زین همه شطح و طامات چیست؟ |
| رهاورد این نفی و اثبات چیست؟ |
| شما را هدف چیست زین التقاط |
| گهی انقباض و گهی انبساط |
| خداوند در بست وهم شماست |
| که کوتاه چون سقف وهم شماست |
| شکم بارگان گریزان ز جنگ |
| نشستید بر سفره نان و ننگ |
| غبار عناوین و القابتان |
| نشسته است بر چشم پرخوابتان |
| بجز قطب تزویر و قطر شکم |
| چه خواندید در مکتب بوالحکم ؟ |
| به فردا که عذری پذیرفته نیست |
| اگر اهل دردید باید گریست |
| مبندید بر دیدگان راه را |
| ببینید مرد دل آگاه را |
| کسی را که عزمش چو پولاد بود |
| پر از ذکر و تسبیح و فریاد بود |
| دلش رنگ بی رنگی کردگار |
| به عزم رسیدن به حق بیقرار |
| به اسرار پرواز آگاه بود |
| کزین خاکدان سوی حق پرگشود |
| چو جام پر از زهر را سرکشید |
| چو عنقا به هفت آسمان پرکشید |
| به هنگامه ی رزم «اهل قلم» |
| چو او کم بود مرد ثابت قدم |
که او سیدی رند و آزاده بود |
| ز تقدیر در غربت افتاده بود |
| به همت کمر بست و باز و گشاد |
| به سر حلقه امر گردن نهاد |
| به هنگام بر نفس خود پاگذاشت |
| سفر کرد و ما را به خود واگذاشت |
| اجل تیغ برسینه او گشود |
| خدا، «رو» به آیینه او گشود |
| شهیدانش دیدند همدوش خویش |
| گرفتند او را در آغوش خویش |
| که بود آن خدایی یل رادمرد |
| پیام آور قصه های نبرد |
| یلان را به آوای خود می‌نواخت |
| چو خورشید از داغشان می‌گداخت |
| چو طوفان گذشت از خم هفت خوان |
| زداغش سیه پوش هفت آسمان |
| ندانستم این آهنین مرد کیست |
| که چشم ولایت به سوگش گریست |
| کدامین قلم می‌تواند سرود |
| که شمشیر حق جمع اضداد بود |
| زبان شعله، فرهیخته ، استوار |
| ستیهنده، بالنده، امیدوار |
| مصیب کش و در مصائب صبور |
| تقلا، تکاپو، ترنم، عبور |
| تشرف، تشرع، تضرع، نیاز |
| توکل، توسل، توجه، نماز |
| شریعت، طریقت، حقیقت، معاد |
| عنایت، ولایت، رضایت، جهاد |
| تأمل، تحمل، تحول، کلام |
| تفاهم، تلاطم، تهاجم، قیام |
| ترحم، تظلم، تکلم، تپش |
| تقدس، تفحص، تشخص، منش |
| اشارت، بشارت، نظارت، سفر |
| سیادت، سعادت، شهادت، ظفر |
| الا روح طوفانی مرتضی |
| سلیمان تسلیم امر قضا |
| از آن دم که در خون شنا کرده‌ای |
| مرا با جنون آشنا کرده‌ای |
| جنون را به حیرت درآمیختی |
| قلم را ز غیرت برانگیختی |
 بگو نسبتت با شهیدان چه بود |
| که مرغ دلت سویشان پرگشود |
| چه ها کرد حق با تو در شام قدر |
| که همسفره‌ای با شهیدان بدر |
ببخشای اگر از تو دم می‌زنم |
| و یا در حریمت قدم می‌زنم |
| برآنم که درک ولایت کنم |
| مبادا که ترک «ولایت» کنم |
| کنون خالی از عجب و خودبینی ام |
| پر از سکر آوای آوینی‌ام |
| به صحرا روانم من هرزه گرد |
| مهیای تیغم به عزم نبرد |
| به خون میتپد توسن سرکشم |
| سزد تا چو تیر از کمان پر کشم |
| زبان سرخ و سر سبز و دل زخمناک |
| خوش آن دم که در خون فتم چاک چاک |
| سر سبز گر سرخ گردد رواست |
| که این شیوه شیعه مرتضاست |
| مرا غیر از آهنگ خون چاره نیست |
| جنون زاده را جز جنون چاره نیست |
| به فردای قحطی ، به امر امیر |
| کشم نعره‌ای گرم و طوفان ضمیر |
| به مردانگی خامه را بشکنم |
| هیاهوی هنگامه را بشکنم |
| قلم باز آهنگ خون می‌کند |
| جنون زاده عزم جنون می‌کند |
تنظیم برای تبیان :
بخش هنر مردان خدا - سیفی
