کاربرد سلاح های کشتار جمعی: جنگ نا برابر
جنگ، زشت ترین وکریه ترین چهره جوامع بشری است، که حاصلی جز ویرانی، کشتار، فقر، بیماری و خرابی های بسیار بر جای نمی نهد. در این رخداد هر یک از طرفین در صدد است به انحای مختلف، حریف را از میدان به در کند و با وسایل مختلف و با بهره گیری از سلاح های جدید در کارزار، پیروزی را از آن خود کند. ولی متأسفانه در این میان جان انسان هایی که در میدان نبرد حاضر شده اند، در معرض تهدید قرار می گیرد . در یک قرن گذشته، پیشرفت های علمی، از سوی دولت ها و کشورهای افزون خواه، در جهت ساخت و تولید سلاح های کشتار جمعی مورد استفاده قرار گرفته است. بمب های هسته ای، سلاح های شیمیایی و میکروبی و انواع بمب هایی که بر بدن انسان تأثیرات مخرب پایداربرجای می نهد از این دسته سلاح هاست.
سلاح های کشتار جمعی، نخستین بار در جنگ جهانی اول به کار گرفته شد، در سال 1915 آلمانی ها، گازهای خفه کننده به کار بردند. «اسلحه شیمیایی به آن دسته از جنگ‌افزارها گفته می‌شود که در آنها یک یا چند ماده شیمیایی برای کشتن و یا ناتوان کردن انسان‌ها به کار می‌رود.» از این سلاح ها در جنگ جهانی دوم استفاده نشد؛ ولی دولت امریکا از دو بمب اتمی در شهرهای هیروشیما و ناکازاکی برای پایان دادن به جنگ جهانی دوم و عامل نارنجی ( AGENT ORANGE ( و بمب های ناپالم در جنگ کره و ویتنام بهره برد؛
بمب ناپالم بعد از اصابت مواد چسبناکی متصاعد می‌كند كه به هدف خود، اعم از انسان و اشیای دیگر، می‌چسبد و آن را به طور كامل به آتش می‌كشد. امریکایی ها عامل نارنجی AGENT ORANGE را توسط هواپیما بر روی مزارع ویتنام پراکندند، و این ماده شیمیایی و خطرناک با ورود به چرخه حیات، اثرات زیانباری را بر جای نهاد که هنوز پس از گذشت بیش از چهار دهه از پایان جنگ امریکا و ویتنام،آثار آن مشاهده می شود : کودکانی ناقص الخلقه متولد می شوند و اثرات مرگبار این ماده شیمیایی و کشنده را عیان می سازند.
کشور ما و همچنین مردم کرد حلبچه نیز در طی جنگ و دفاع مقدس به دفعات مورد بمباران های شیمیایی عراق قرار گرفتند. این در حالی است که از سال 1925 «پروتكل منع استفاده از گازهای شیمیایی و بیولوژیک» در جهان به امضا رسیده و به کارگیری این سلاح ها ممنوع است؛ از سوی دیگر 137 دولت در سال 1993 برای قوت بخشیدن به پروتکل مزبور، پیمانی را امضا کردند که تکمیل، تولید و انبار کردن جنگ‌افزارهای شیمیایی را ممنوع می‌کرد و از دولت‌ها می‌خواست در یک دوره ده ساله، یعنی تا سال 2003، همه جنگ‌افزارهای شیمیایی انبار شده را نابود سازند.
گازهای شیمیایی به سه دسته گازهای عامل اعصاب، گازهای عامل تاول زا و گازهای عامل خفه کننده تقسیم می شوند که در اعضایی مانند چشم، بینی، دهان، ریه و پوست اثراتی بر جای می گذارد که اگرچه کشنده نیست اما ناتوانی‌های جسمی ماندگار پدید می‌آورد.
برخی از گازهای اعصاب، کشنده است و بسیار زود انسان‌ها را از پا در می‌آورد و برخی دیگر تنها برای مدتی کوتاه یا بلند افراد را ناتوان می‌سازد. گازهای شیمیایی عوامل خفه کننده، افراد را می کشند ولی در صورت زنده ماندن مصدوم، عوارض چندانی را به همراه ندارند؛ اما گازهای تاول زا، با کشتار کمتر نسبت به دو گاز دیگر، عوارض پایدارتری را به دنبال دارند. گازهای " تابون" و" سارین" جزء عوامل اعصاب و " سیانور" جزء عوامل خفه کننده و " گازخردل" جزء عوامل تاول زاست و عراق در جنگ با کشورمان از این گازهای شیمیایی استفاده کرد.
عوارض گازهای شیمیایی بر سیستم چشم به گونه ای است که عروق جدید در چشم و اشکال در غدد مترشحه اشک ایجاد می شود و همچنین فرد آسیب دیده همیشه احساس سنگینی یا وجود جسم خارجی در چشم دارد. برخی التهاب ها و تورم های چشمی به زخم های قرنیه و کاهش بینایی و حتی در برخی از موارد به نابینایی منجرمی شود. عوارض این گازها بر پوست شامل خارش و خشکی پوست می شود و همچنین نوعی از التهاب پوستی را ایجاد می کند که ممکن است سالیان سال فرد را آزار دهد، و در سیستم ریوی، عوارض بدتر و سخت تری را در مقایسه با دو سیستم بدنی دیگر یعنی چشم و پوست ایجاد می کند.
این عوارض به صورت التهاب در مجاری بزرگ است که منجر به برونشیت و یا تنگی مجاری ریز ریه می شود که با متورم شدن آنها تنفس به سختی و با مرارت بسیار انجام می گیرد. دستگاه تنفسی اینگونه مصدومان نسبت به کوچکترین آلودگی نظیر آلودگی هوا و حتی بوی تند ناشی از عطر و ادوکلن هایی که مردم به طور معمول استفاده می کنند، بسیار حساس است؛ بنابراین می توان گفت که واقعاً جایی برای تنفس این افراد وجود ندارد.
البته پژو هش های پزشکی نشان می دهد که مصدومیت با گازهای شیمیایی در ابتدا با عوارض پوستی، چشمی و ریوی همراه است، اما با تداوم آن ممکن است بیماری های دیگری نظیر عوارض خونی یا اشکال در سیستم لنفاوی نظیر سرطان ها درفرد بیمار پدید آید.
هم اکنون متوسط سن مصدومان شیمیایی در کشور39 سال است و به طور کلی این افراد بین سنین 36 تا 47 سال قرار دارند و 1500 نفر از آنها به عوارض شدید ریوی ناشی از گازهای شیمیایی مبتلا هستند.
در سال1366هجری شمسی رژیم بعثی عراق با انفجار چندین بمب شیمیایی در منطقه کرد نشین این کشور (شهر حلبچه) فاجعه ای انسانی را در این کشور رقم زد. در این فاجعه دست کم پنج هزار نفر از مردم کرد کشته و بیش از هفت هزار نفر مجروح شدند. این اقدام وحشیانه در حالی صورت می گرفت که عراق پیشتر پروتکل 1925 ژنو راجع به منع استفاده از سلاح های سمی، خفه کننده و ترکیبات میکروبی را امضا کرده بود. امضا کنندگان این پروتکل تأکید کرده بودند: «استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آنها و همچنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقاً مورد تنفر افکار دنیای متمدن است. همچنین دول متعهد تقبل می کنند ممنوعیت استفاده از گازهای خفه کننده و سموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت بشناسند و همچنین تعهد می نمایند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»
صدام در این حمله از سه نوع گاز خردل، گازهای اعصاب ( تابون ، سارین یا سومان ) و سیانوژن علیه مردم بی دفاع استفاده کرده بود. پنجاه فروند جنگنده عراقی، هریک چهار بمب شیمیایی را حمل می کردند و در نهایت این منطقه را مورد تهاجم سنگین خود قرار دادند.
در آن زمان، ایالات متحده امریکا و فرانسه و دیگر قدرت های اروپایی با تمام توان خود از محکومیت صدام حسین به خاطر ارتکاب این جنایت جلوگیری کردند. ریگان در مقام رئیس جمهور وقت امریکا، قانون تحریم بازرگانی آمریکا و عراق را وتو کرد، و با ارسال تلکسی به سفارتخانه های مختلف آمریکا، تأیید کرد که ایران، کردهای حلبچه را به گاز بسته است.
بر کسی پوشیده نیست که صدام حسین بدون کمک شرکت ها و حکومت های غربی هرگز نمی توانست به همسایگانش حمله کند و یا مرتکب این جنایت ها شود. گازهای مرگ آور محصول کشور آلمان بود و کارخانجات تولیدکننده آن در عراق با همکاری فرانسه و ایالات متحده تجهیز شده بود. سیاه کاری این شرکت ها و کشورها چنان است که با گذشت بیش از 17 سال از واقعه «حلبچه» و 18 سال از واقعه« سردشت»، هنوز فهرست کامل شرکت های همدست رژیم بعثی عراق، فاش نشده است، و هر از چند گاهی شاهد به شهادت رسیدن جانبازان شیمیایی هستیم که پس از جنگ، زندگی را در مرارت و سختی سپری می کنند و با هر نفس، دردی طاقت فرسا و رنجی بی شمار را تحمل می نمایند.
این همه، ارمغان افزون خواهی ها و ددمنشی های قدرت های بزرگ است که پیروزی در جنگ را برای خود هدف کرده اند و تنها در پشت تریبون های سخنرانی و در پشت دوربین های عکاسان و خبرنگاران از حقوق بشر دم می زنند، ولی در آنجا که حقوق انسان ها با منافع آنها تداخل می یابد بی هیچ شرمی، میلیون ها انسان را قربانی منافع خود می کنند.
به امید جهانی عاری از خشونت، جنگ و سلاح کشتار جمعی.
منابع:
HTTP://WWW.SBPORTAL.IR/EVENTLISTVIEW-AFA-I-1384-12-26.HTML
لینک ها:
