راز محبوبیت از نگاه قرآن
روش دعا را باید از ابراهیم خلیل(سلام الله علیه) بیاموزیم. او به خدای سبحان عرض می کند: (فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ )1 پروردگارا دلهای گروهی از مردم را متوجه ذریه و خانواده ی من کن، که آنان را دوست داشته باشند و بطلبند و محبوب بین مؤمنان گردند.
قرآن کریم راه محبوب شدن بین مؤمنان را بیان کرده فرمود: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا.»2 آنان که از نظر عقیده مؤمن و از نظر اعمال صالح اند، خدا برای آنها محبت قرار داده و آنان را محبوب دلهای دیگران می کند.
چه ذخیره ای بالاتر از این که انسان محبوب دلهای مؤمنان گردد؟ این راه گر چه سخت و دشوار است؛ ولی کور و مبهم نیست؛ راه بسیار روشنی است.
صراط مستقیم به معنای راه آسان نیست، راهی را مستقیم گویند که استقامت می طلبد؛ که اگر طی شود ضرورتا پایانش سعادت بخش خواهد بود.
امام صادق(علیه السلام) نیز فرمودند: اگر مؤمن با قلبش متوجه خدای سبحان شود، خدا هم وجه خود را متوجه او خواهد کرد و دلهای مؤمنان را نسبت به او دوست می کند3 و چه چیز بهتر از این که انسان محبوب خدا شود و بندگان مؤمن او را دوست داشته باشند.
در دعای ابوحمزه ثمالی آمده است که خدایا بین من و تو هیچ کس فاصله نیست. هر گاه که بخواهم، رازم را با تو در میان می گذارم و تو اگر بخواهی، به من لطف می کنی. بین من و تو هیچ حجاب و شفیعی نیست، فقط یک حجاب وجود دارد و آن خود من هستم.4
و نیز از بیانات امام کاظم (سلام الله علیه) است: «احتجب بغیر حجاب محجوب و استتر بغیر ستر مستور »5 خدای سبحان بی پرده پوشیده است و او را چیزی نپوشانده است، گرچه او پوشیده است.و امیرمؤمنان فرمود: «لا حجاب بینه و بین خلقه»6 هیچ حجابی بین خدا و خلق خدا نیست، از این رو گفته اند: «وجودک ذنب لا یقاس به ذنب».
میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز7
خوشا کسی که در این راه بی حجاب رود.
منبع: مقاله راز محبوبیت در دعاهای اولیای خدا
نویسنده: آیت الله جوادی آملی
گروه دین و اندیشه - مهدی سیف جمالی
1. سوره ابراهیم، آیه 37.
2. سوره مریم، آیه 96.
3. امالی شیخ مفید، ص164، مجلس 18، ح 7.
4. «والحمدلله الذی أنادیه کلما شئت لحاجتی و أخلو به حیث شئت لسری بغیر شفیع فیقضی لی حاجتی» ( مفاتیح الجنان ، دعای ابوحمزه ثمالی) .
5. بحار، ج 3، ص 327، کتاب توحید، باب 14.
6. کافی، ج1، ص 139.
7. دیوان حافظ، غزل 266.
