حمایت پله از ایران
حمله تبعیض نژادی یعنی به عراق و تهدید بی دلیل ایران.
تعبیض نژادی یعنی کشتن و لطمه زدن بی مورد به مردم این کشورها.
تبعیض نژادی یعنی اهمیت ندادن به مردمی که هر روز در قاره آفریقا از گرسنگی می میرند.
هنگامی که مستند «پله ابدی» در جشنواره کن به نمایش در می آید، خبرنگاران از پله سئوال می کنند که آیا او واقعاً به سینما علاقه دارد؟
پاسخ پله بسیار شفاف و در عین حال جذاب است. «من از کودکی می دانستم که اگر فوتبالیست نمی شدم به طور حتم به عنوان هنرپیشه در سینما فعالیت می کردم.»
به هر حال فیلم مستند «پله ابدی» سرانجام پس از سپری کردن 5 سال از مراحل تولید خود هم اکنون در حال اکران در برزیل است. او همچنین مشغول مذاکره با تهیه کننده فیلم «فرار به سوی پیروزی» است تا اینکه با همکاری یکدیگر نسخه تازه ای از این فیلم را بسازند در آن فیلم بیاد ماندنی، استعدادهای ناب مایکل کین در زمینه فوتبال و توانایی های بابی مور در حوزه بازیگری در سینما به تصویر کشیده شد.
اما این پایان ماجرا نیست چون پله قصد نوشتن یک فیلمنامه را دارد. ایدا سانتیاگو، رئیس جشنواره بین المللی فیلم ریو می گوید: پله قصد دارد فیلمنامه ای در مورد وضعیت فوتبال حرفه ای در برزیل بنویسد.
در حال حاضر اغلب بازیکنان مستعد فوتبال برزیل در سنین پایین به تیم های اروپایی ملحق می شوند، اما وی معتقد است که این روند باید تغییر کند که نقطه نظرات خود را در قالب این فیلمنامه بیان خواهد کرد. پله واقعاً علاقمند است تا بیش از فوتبال وارد عرصه سینما بشود و در این حوزه فعالیت جدی انجام بدهد.
این روزهابه نظر می رسد که فوتبال و بازیگری در سینما فصل مشترک های بیشتری با یکدیگر پیدا کرده اند. به عنوان مثال کریستیانو رونالدو بازیکن تیم منچستر یونایتد در فینال جام حذفی انگلیس، به گونه ای خود را به درون محوطه جریمه حریف پرتاب می کند که کمتر هنرپیشه ای در عرصه سینما قادر است این چنین طبیعی نقش بازی کند. همانگونه که پیشتر در این مطلب به آن اشاره شد، امسال جشنواره فیلم کن، حال و هوای ورزشی داشت و چند فیلم که موضوع اصلی آن فوتبال بود به نمایش درآمد.
یکی از این فیلم ها، فیلم «توپ را مانند بکهام خم کنید» بود که پیش بینی می شود فروش بسیار خوبی داشته باشد. یکی دیگر از فیلم های فوتبالی جشنواره کن، فیم «گل» بود. این فیلم داستان زندگی یک فوتبالیست جوان مکزیکی است که تصویر برداری آن در ورزشگاه سنت جیمز پارک شهر نیوکاسل انجام شده آلن شیرر نیز در این فیلم ایفای نقش کرد. در حال حاضر چندین شرکت پخش فیلم در سراسر جهان برای اکران این فیلم اعلام آمادگی کرده اند.
در جشنواره امسال کن، یکی از چهره های ورزشی که توجه خبرنگاران را به خود جلب کرد دیوید ژینولا بازیکن سابق تیم ملی فوتبال فرانسه بود که فیلم جدید خود، «آخرین قطره» را عرضه کرد. همچنین فیلم «طولانی ترین ضربه پنالتی در جهان» تم فوتبالی داشت که در کنار آن نباید از فیلم مستندی که در مورد باشگاه رئال مادرید اسپانیا ساخته شده بود، غافل شد.
همچنین یک فیلم محصول کشور آرژانتین نیز زندگی یک فوتبالیست زن در بوینس آیرس را به تصویر کشید.
علاوه بر این در آینده ای نزدیک دو فیلم در مورد دیگر مارادونا ساخته خواهد شد. مارادونا مانند پله یکی از میهمانان جشنواره فیلم کن بود که توجه بسیاری از شرکت کنندگان را به خود جلب کرد.
البته جشنواره کن برای پله تازگی ندارد، چون وی در دهه 1980، زمانی که فیلم فرار به سوی پیروزی اکران شد در این جشنواره حضور داشت.
پله در مورد تفاوت های آن زمان با حال حاضر می گوید: در حال حاضر احساسات من بسیار قوی تر از 1980 است. فیلم فرار به سوی پیروزی صرفاً یک فیلم فوتبالی بود اما فیلم پله ابدی تنا به فوتبال محدود نمی شود. این فیلم سراسر احساس و عاطفه است و به طور حتم خانم ها نیز از تماشای آن لذت خواهند برد.
عملیات ساخت فیلم «پله ابدی» 5 سال به طول انجامید و مدت زمان آن دو ساعت می باشد. احتمال می رود که این فیلم در پایان سال جاری و یا اوایل سال 206 میلادی در اروپا اکران شود. آنی بال ماساینی، کارگردان این فیلم، اطلاعات مربوط به زندگی پله را از سراسر دنیا جمع آوری کرد که در این فیلم تصاویر گل هایی از پله به چشم می خورد که این تصاویر تاکنون گل هایی از پله به چشم می خورد که این تصاویر تاکنون در هیچ کجای دنیا نمایش داده نشده است.
سانتیاگو در این رابطه می گوید: با آنکه پله سالهاست از فوتبال کناره گیری کرده اما همگان او را به عنوان یک اسطوره می شناسند. شما ببینید زمانی که او در جشنواره کن قدم می زد صدها نفر گرد وی حلقه می زدند و یک لحظه رهایش نمی کردند.
فیلم مستند پله از این جهت با اهمیت است که نسل فعلی که با او آشنایی ندارند با زندگی این اسطوره آشنا می شوند. به نظرم آشنایی نسل جوان با پله، بزرگترین ویژگی این مستند است. پله در مورد این فیلم می گوید: هنگامی که این فیلم را تماشای می کنم، بسیاری از گل هایی که در آن نمایش داده می شود بیاد نمی آورم. در واقع با تماشای این فیلم خاطرات برایم جدید می شود. با تماشای قسمت های مختلف این فیلم، حالت های روحی متفاوتی به من دست می دهد. مثلاً کناره گیری از فوتبال و یا مصدومیتی که در جام جهانی 1966 با آن مواجه شدم بسیار غم انگیز است اما چون در این فیلم به جنبه های زندگی غیرورزشکاری ام نیز پرداخته شده می توانم پس از چند دقیقه غصه خوردن، لبخند بزنم.
پله 64 ساله که دو بار ازدواج کرده است در ادامه می گوید: آن بخش از فیلم که در مورد اولین حضورم در جام جهانی 1958 بود مرا احساساتی کرد. در آن زمان، برزیل تنها تیم جهان بود که بازیکنان سیاه پوست در آن عضویت داشتند. در آن زمان از خود می پرسیدم مگر سایر کشورهای جهان بازیکن سیاه پوست ندارند؟ به نظرم تیم ملی فوتبال برزیل، باشگاه سانتوز خود من، خدمات ارزشمندی را برای جامعه سیاه پوستان انجام دادیم و فضا را برای ابراز وجود آنها باز کردیم.
از پله سئوال می شود که آیا در آن زمان وی از تبعیض نژادی رنج می برد؟ پله در پاسخ می گوید: خوشبختانه در ان زمان مشکلی احساس نمی کردم. البته شرایط با شرایط حال حاضر کاملاً متفاوت است.
در حال حاضر هر روز در گوشه ای از جهان چند مسابقه فوتبال برگزار می شود و آنگاه عده ای فریاد سر می دهند که تبعیض نژادی در فوتبال جهان بیداد می کند. به نظرم این اظهار نظر عادلانه نیست چون تبعیض نژادی در فوتبال وجود ندارد و آنچه که از آن به عنوان تبعیض نژادی نام می بریم، یک معضل اجتماعی می باشد.
تبعیض نژادی یعنی حمله بی دلیل به عراق و تهدید بی دلیل ایران. تبعیض نژادی یعنی کشتن و لطمه زدن بی مورد به مردم این کشورها. تبعیض نژادی یعنی اهمیت ندادن به مردمی که هر روز در قاره آفریقا از گرسنگی می میرند.
پله معتقد است، بزرگترین تهدید برای فوتبال و در کل ورزش جهان، ورزشکاران بی تعصب هستند. او می گوید: فیفا و باشگاه های جهان باید در این زمینه اقدام مناسبی انجام بدهند چون بازیکنان علاوه بر بی تعصب شدن، کم تحمل نیز شده اند. مثلاً یک روز با آرسنال قرارداد امضا می کنند و پس از گل زدن، پیراهن این تیم را می بوسند و سال بعد به منچستر می روند و بوسیدن پیراهن تیم جدید را تکرار می کنند اما این پایان ماجرا نیست چون در سال های بعد نیز مثلاً به رم و رئال مادرید می پیوندند و عمل مشابه را انجام می دهند.
به نظرم نسل جدید بازیکنان باید احترام بیشتری برای مردم باشگاهی که برای آن بازی می کنند قائل بشوند.
شاید عامل اصلی بی تعصبی بازیکنان گسترش رسانه های گروهی باشد. هنگامی که من با بازیکنانی چون رونالدو مواجه می شوم به شوخی به آنها می گویم: در حال حاضر شما با زدن یک گل در سراسر دنیا معروف می شوید اما در دورانی که من بازی می کردم پس از 10 سال بازی و کسب دو مقام قهرمانی جام جهانی مشهور شدم. این روزها دنیا به واسطه گسترش رسانه ها، بسیار کوچک شده و به همین دلیل است که مسئله سهام باشگاه منچستر یونایتد به یک مسئله جهانی تبدیل شده است. هنگامی که منچستر سهام خود را در معرض فروش قرار می دهد، افرادی که بیشترین پول را دارند می توانند سهام عرضه شده را خریداری کنند. من احساسات تماشاگران منچستر یونایتد را کاملاً درک می کنم اما متأسفانه چاره ای بجز پذیرش واقعیت وجود ندارد چون باید دموکراسی را پذیرفت. اگر منچستر سهام خود را نفروشد آنگاه پول لازم برای خرید بازیکنان جدید را نخواهد داشت آنگاه همین تماشاگرانی که هم اکنون مخالف فروش سهام هستند اولین فردی خواهند بود که فریاد اعتراض سر خواهند داد.
از پله سئوال می شود که کدام بازیکن حال حاضر فوتبال جهان، او را یاد پله چند دهه پیش می اندازد؟ او می گوید: رونالدو، رونالوینیو، اوون و اخیراً هم وین رونی که بازیکن فوق العاده ای است. البته برای انجام مقایسه باید یک بازیکن را برای درازمدت زیر نظر داشت. طی یک دهه اخیر زیدان بازیکن مورد علاقه ام بوده است و راز موفقیت وی، تداوم او می باشد. البته در حال حاضر رونالدینیو نیز عالی بازی می کند اما آیا او قادر خواهد بود 10 سال مانند زیدان اینگونه ظاهر شود؟
یکی دیگر از بحث هایی که با پله مطرح می شود، حضور اشخاص ثروتمندی مانند رومن آبراموویچ در حوزه فوتبال است. پله می گوید: در بسیاری از موارد، افراد ثروتمند وارد فوتبال جهان شده اند، اما چون نتوانسته اند بازیکنان خوبی با پول خود انتخاب کنند، موفق نشده اند. در برخی مواقع هم، بازیکنان خوبی در اختیار دارید، اما در قالب یک تیم خوب بازی نمی کنند. فوتبال دقیقاً مانند یک نمایش تئاتر است. مردم برای تماشای هنرپیشه های خلاق، بلیت می خرند و به تئاتر می روند و اگر در فوتبال هم یک تیم بازیکنان خلاق داشته باشد، بازی های خوب ارائه خواهد داد. متأسفانه در اغلب مواقع مدیران باشگاه ها و مربیان به جای پرورش استعدادها به نابودی استعدادهای ناب می پردازند، با آنکه احترام زیادی برای تمام مربیان خود قائل هستم، اما آنها آزادی عمل محدودی به من دادند و نتوانستم آنطور که باید، پیشرفت بکنم. برخی از مربیان به بازیکنانشان فرصت بازی نمی دهند. امروز وقتی بازیهای فوتبال را نگاه می کنم متوجه می شوم که تمام تیم ها به روش (2-4-4) و یا (1-5-4) فوتبال بازی می کنند. هنگامی که تیم صاحب توپ می شود به ندرت به دروازه حریف حمله می کند و هنگامی که توپ را از دست می دهد تمام بازیکنان در میانه میدان متمرکز می شوند و به دفاع می پردازند به همین دلیل گل های بسیار کمی می بینیم و اغلب گل ها از روی ضربات شروع مجدد به دست می آید. امروز تمام تیم های فوتبال جهان مثل هم بازی می کنند با این حال هنوز هم احساس می کنم که فوتبال یک رشته ورزشی زیباست چون پرحوصله ترین و طبیعی ترین رشته ورزشی جهان می باشد. اگر فوتبال کماکان یک رشته ورزشی خلاق و خانوادگی باقی بماند آنگاه می توان به زیبایی دائمی آن امیدوار بود.
پله :میشاییل بالاك در سطح كلاس جهانی نیست
