لعنت بر کسی که ...
فلعن الله امة اسست اساس الظلم و الجور علیكم اهل البیت؛ پس خدا از رحمتش دور گرداند آن جماعتى را كه اساس ظلم و جور را بر شما اهل بیت تاسیس نمود.
"لعن" در لغت به معنى طرد و راندن و دور كردن از جانب خدا است، و دور شدن از مقام قرب و جوار رحمت خداوند است. و در میان مردم به معنای دعای نفرین است.
"امة" به معنای گروه و جماعت است.
"اساس" به معنای بنیاد نهادن و پایهگذاری است .
"ظلم" یعنی چیزی را در غیر جای خودش قرار دادن.
"جور" به معنای ستمگری و خارج شدن از راه است.(1)
لعن در قرآن کریم
خداوند در مواردی، گروه یا افرادی را ملعون خود قرار داده است، چنانکه میفرماید:
«ان الذین یوذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخرة»(2)؛ کسانی که خدا و رسولش را اذیت میکنند مورد لعنت خداوند در دنیا و آخرت هستند.
دهها آیه دیگر نیز وجود دارد که در آنها افراد یا گروهی مورد لعن قرار گرفتهاند؛ البته آیات نشانگر این هستند که لعن مختص کافران نیست، بلکه هر معصیتکاری ولو مسلمان به تناسب گناهش از رحمت خداوند دور میشود؛ و ما در اینجا به این یک آیه اکتفا نمودیم.
کسانی که مورد لعن پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) هستند؟
در روایاتی از نبی مکرم اسلام شش گروه هستند که مستحق لعن شدن هستند:
1- کسانی که در کتاب خدا دست برده و چیزی بر آن بیفزایند.
2- افرادی که قضا و قدر خدا را تکذیب کنند.
3- آنان که از روی قدرت شخصی و روحیه استبدادی، بر مردم حکومت کنند و افراد نالایق و پست را عزت بخشند و نااهلان را تکریم نمایند و محترمین را خوار و خفیف کنند.
4- کسانی که محرمات خداوند را حلال و آنها را مباح میشمارند.
5- آنان که به عترت من توجه نکنند و حرمت آنها را از بین ببرند.
6- افرادی که سنت مرا ترک کنند و به آن عمل ننمایند.(3)
با تامل بر این روایات در مییابیم که تمام کسانی که در این زیارت مورد لعن قرار گرفتهاند از مستحقین واقعی لعن هستند.
موسسین بنیاد ظلم
سختترین ظلمى كه بر اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله)، بلكه بر همه اهل عالم تا روز قیامت شد دو ظلم بود: یكى مانع شدن از نوشتن وصیت پیامبر اکرم در آخرین ساعت عمر خود، و دیگری موضوع جمع شدن در سقیفه و گرفتن حق آل محمد .
اما در مورد وصیت پیغمبر(صلی الله علیه و آله)، محمد بن عبدالكریم شهرستانى كه از بزرگان علمای اهل تسنن است در كتاب معروف خود "ملل و نحل" گوید: اولین اختلاف بزرگى كه در اسلام واقع شد همان است كه محمد بن اسماعیل بخارى به اسناد خود از عبدالله بن عباس نقل نمود كه وقتی پیامبر اکرم ساعات آخر خود را میگذراند، فرمود: "ایتونى بدوات و قرطاس اكتب لكم كتابا لا تضلوا بعدى؛ دوات و كاغذى بیاورید تا براى شما چیزی بنویسم كه بعد از من گمراه نشوید." عمر گفت درد بر او غلبه كرده، حسبنا کتاب الله؛ كتاب خدا ما را بس است و احتیاجى به نوشته آن حضرت نیست .
اگر میگذاشتند پیامبر مطلبی را بنویسد پس از رحلت آن حضرت این همه اختلاف در بین مردم به وجود نمیآمد و سقیفهاى درست نمیشد و حق آل محمد از بین نمیرفت .
دومین ظلمى كه بر آل محمد(صلی الله علیه و آله)، بلكه بر همه اهل عالم تا روز قیامت شد موضوع جمع شدن در سقیفه ساعده و گرفتن حق اهل بیت بود.
موسسین ظلم و ستم بر اهل بیت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) همان افراد سقیفه هستند که با پشت پا زدن به تمام سفارشات پیامبر، در زمانی که هنوز پیکر مطهر پیامبرشان را دفن نکرده بودند، دست به بزرگترین خیانت اسلام زدند، که برای همیشه تا روز قیامت، آثار این ننگ، دامن بنیانگزاران آنها را فرا گرفته است.
اینان بنیانگزاران ظلم بر اهل بیت(علیهمالسلام) معرفی شدهاند، ایشان مسیر تاریخ بشریت را تغییر دادند، چون اگر میگذاشتند رهبری مردم بر اساس خواسته خداوند و رسولش به دست حضرت علی(علیهالسلام) بیافتد، اسلام به بیراهه نمیرفت، تا جایی که فرزند عزیز رسول خدا با بدترین وضع به شهادت برسد.
از سقیفه تا کربلا
داستان سقیفه شش بار در این زیارت شریف با الفاظ گوناگون حکایت شده است که واقعه "غصب خلافت" در زمان اجرای غسل رسول الله صورت گرفته و حادثه عاشورا پنجاه سال پس از آن به وقوع پیوسته است، پس اولین خیانت پس از پیامبر ارتباط مستقیم با جریان کربلا دارد.
سقیفه محل انعقاد نطفه شوم "غصب خلافت" است که خلافت یزید ادامه همان غصب است. وقتی نزدیکترین یاران پیامبر حق زعامت مسلمین را از امام علی(علیهالسلام) گرفتند و به او ظلم کردند چه انتظاری میتوان داشت که خائنی از بنی امیه که دشمنی دیرینه با خاندان رسول خدا داشته تحت لوای اسلام، دست به ظلم و ستم بر اهل بیت پیامبر(علیهمالسلام) نزند.
از سقیفه تا کربلا مسیری است که مردم را به دنیاپرستی و قدرتطلبی سوق داده تا به منزل شقاوت برسانند.
از سقیفه راهی پدیدار شد که در آن ظلم و ستم و حقکشی باب شد و قربانی کردن حقیقت نتیجه آن بود.
چرا موسسین ظلم مستحق لعناند
پس عاملین اصلی ظلم بر اهل بیت(علیهمالسلام) از انصار و مهاجر بر اساس حکم قرآن کریم مورد لعن خداوند قرار دارند، چنانکه میفرماید: "ان الذین یوذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الاخرة؛ کسانی که خدا و رسولش را اذیت میکنند مورد لعنت خداوند در دنیا و آخرت هستند."
همچنین بر طبق روایات بیان شده از رسول اکرم تارکین سنت آن حضرت و اذیت کنندگان عترت و بدعتگزاران در دین مورد لعن رسول خدا و ملائکه قرار دارند.
آزار حضرت على(علیهالسلام)
در صحیح بخارى و مسند احمد بن حنبل و سایر منابع اهل تسنن و از منابع شیعه؛ تفسیر مجمع البیان و منهج الصادقین روایت میشود كه امیرالمؤمنین(علیهالسلام) موى مبارك خود را به دست گرفت فرمود: رسول خدا موى خود را به دست مبارك خود گرفته فرمود: اى على هر كس به مویى از موهاى تو ایذاء رساند، به من ایذا رسانیده و هر كس به من ایذاء رساند به خدا ایذاء رسانیده است.
از این حدیث به خوبى استفاده میشود كه آزار مولا امیرالمؤمنین(علیهالسلام) آزار رسول خدا و آزار ایشان، آزار به خدا است .
این روایت در شیعه و سنى متواتر است كه پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود:
انا و على من نور واحد، یا "على دمك من دمى و لحمك من لحمى و من ابغضك و ابغضنى ابغض الله." و همچنین از آیه مباركه مباهله معلوم میگردد كه نفس على نفس پیغمبر است پس چون مطابق آیه مباهله پیغمبر و على نفس واحد شدند؛ اذیت هر كدام اذیت دیگریست و اذیت آن دو اذیت خداست و كسى كه خدا را اذیت كند مطابق آیه صریح قرآن "لعنهم الله فى الدنیا و الاخرة"، مستوجب لعن خدا واقع خواهد شد.
اذیت حضرت فاطمه(سلام الله علیها)
روایات زیادى از پیغمبر اکرم رسیده و شیعه و سنى نقل كردهاند كه هر كس حضرت فاطمه (علیهاالسلام) را اذیت كند پیغمبر را اذیت كرده و هر كس پیغمبر را اذیت كند خدا را اذیت كرده است. از جمله روایتی از امام احمد در مسند و شیخ سلیمان در ینابیع المودة نقل كردهاند كه پیغمبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: "فاطمة بضعة منى و هى نور عینى و ثمرة فؤادى و روحى التى بین حبنى من اذاها فقد آذانى و من اذانى فقد آذى الله و من اغضبها فقد اغضبنى یوذینى ما آذاها "؛ فاطمه پاره ی تن من و میوه ی دل من و نور چشم من است و روحی است بین دو پهلوى من . كسی كه فاطمه را اذیت كند مرا اذیت نموده و كسی كه مرا اذیت نماید خدا را اذیت نموده و كسی كه فاطمه را به غضب درآورد مرا به غضب درآورده، اذیت میكند مرا كسى كه او را اذیت نماید.
بخارى و مسلم كه دو عالم و محدث بزرگ عامه میباشند در صیحیحین خود نوشتهاند: حضرت فاطمه (علیهاالسلام) در حال خشم و غضب دنیا را ترك نمود و بر او(خلیفه اول و دوم) غضبناك ماند و با او حرف نزد تا وفات. آنگاه امیرالمؤمنین على(علیهالسلام) بر او نماز گزارد و شبانه دفنش نمود و اجازه نداد كه خلیفه ی اول و دوم بر پیکر مطهرش حاضر شوند و بر جنازه بى بى نماز بخوانند.(4)
و نیز عبدالله مسلم بن قتیبه دینورى نقل میكند كه فاطمه(سلام الله علیها) در بستر بیمارى به خلیفه اول و دوم فرمود: خدا و ملائكه را شاهد میگیرم كه شما دو نفر رضایت مرا بدست نیاوردید. اگر پیغمبر را ملاقات كنم شكایت شما را خواهم كرد.(5)
پینوشتها:
1- مفردات .
2- (احزاب ، 57)
3- کنزالعمال، ج 38، ص 44 / بحارالانوار، ج 75، ص 339 .
4- کتاب کتاب شرح زیارت عاشورا، اثر حضرت آیة الله حاج سیداحمد میرخانی
5- الامامة والسیاسة، دینوری، ص 11 .
کتاب شرح زیارت عاشورا، اثر حضرت آیة الله حاج سیداحمد میرخانی
گروه دین و اندیشه تبیان
مهری هدهدی
