دیدار قاری ایرانی با استاد عبدالباسط
(این عکس نادر تاریخی، مربوط به سفر استاد محمّد تقی مروت به همراه اساتید قرائت قرآن ازجمله مصطفی اسماعیل،عبدالباسط وشعیشع به سرزمین وحی است كه هدیه ای ارزشمند برای دوستداران قرآن خواهد بود.
بی گمان کثیری از کاربران قرآن دوست تبیان، نام استاد محمد تقی مروت، بانی فن نوین تلاوت قرآن در ایران، را دست کم برای اولین بار می شنوند، علت این کم آشنایی بی تردید، سفر بلند مدت استاد به خارج از ایران بوده است. اما اکنون که بحمد الله این هجران سی ساله پایان پذیرفته است، در پاره ای از محفل ها و حلقه های انس با قرآن، همواره نام ایشان بر سر زبانها ساری و جاری است.
این استاد پیشكسوت قرآن، در سال 1354 جهت كسب و ارتقاء معلومات قرآنی به كشور مصر سفر میكند، كه در این كشور از محضر اساتیدی چون مصطفی اسماعیل، عبدالباسط، علیالبناء، خلیلالحصری، عبدالعزیز علی الفرج، عامر السید عثمان، احمد الرزیقی و شیخ فتح الباب قندیل بهره میجوید.
استاد مروت از میان مشاهیر قاریان مصر، چندین سال با قاری نابغه عصر طلایی مصر، یعنی شیخ مصطفی اسماعیل نشست و برخاست داشته است. حتی مصطفی اسماعیل یکی دوبار به منزل استاد در مصر هم رفته و مهمان ایشان شده بود. استاد اعتقاد دارد اگر چه در ایران و شاید هم در دنیا مرحوم عبدالباسط بسیار معروفتر و شناخته شدهتر از مرحوم مصطفی اسماعیل به حساب میآید ولی در میان مردمان کشور مصر این ماجرا کاملاً برعکس است و شیخ مصطفی اسماعیل بسیار محبوبتر است.
مروت با مرور خاطراتش میگوید که هر جا مصطفی اسماعیل تلاوت داشت هزاران نفر حاضر میشدند. خاطرات زیادی از زبان استاد درباره ملاقاتهایش با مصطفی اسماعیل نقل شده است ولی شنیدن یکی از این خاطرات خالی از لطف نیست؛ روزی در منزل استاد مصطفی اسماعیل بودم که استاد عبدالباسط وارد شد او در آن زمان مرا خوب میشناخت. پس از سلام و علیک به سوی شیخ مصطفی آمد و استاد هم برخاست و به پیشواز او رفت. شیخ عبدالباسط خم شد تا دست استاد را ببوسد اما مصطفی اسماعیل نگذاشت که این کار را انجام دهد و دستش را بالا آورد. عبدالباسط هم دست وی را با نوعی تواضع و احترام بوسید و در مقابل، مصطفی اسماعیل هم با مهربانی صورت او را مانند فرزند خود بوسید. این صحنه برای من بسیار شگفتانگیز بود که چقدر صفا و صمیمیت و احترام متقابل میان این بزرگواران وجود داشت. ».*
با تصرف و اضافات فراوان از مجله قرآنی آیه
شکوری _ گروه دین و اندیشه تبیان