مصاحبه با پژمان بازغی - بازیگر فیلم سینمایی دوئل

پژمان بازغی بازیگر فیلم سینمایی دوئل،اعتراف، جوانی،بلوغ، و سریال هایی چون آژانس دوستی،گروه ویژه، اینجا دادگاه نیست و ...

او در سال 1353 در تهران به دنیا آمده و تحصیلات خود را در رشته مهندسی صنایع از دانشگاه امیر کبیر ادامه داد. وی بازی در سینما را از سال 1375 با فیلم اعتراف ساخته مجید فهیم خواه آغاز کرد.

*از شخصیت جواد در سریال آژانس دوستی تا زینال ِ فیلم جنجالی دوئل چقدر فاصله است؟

- مسلماً فاصله اش زیاد است. هم برای من، هم برای این كار. جواد تجربه اولیه ام بود و در واقع بازی در نقش جواد برای من یك كار تجربی بود. اما ایفای نقش زینال یك كار، یك بازی و یك تولید حرفه ای است. برای همین است كه می گویم خیلی تفاوت دارد.

* برای رسیدن به نقش زینال چقدر تلاش كردید.

- قطعاً پژمان بازغی خیلی تلاش كرده كه از جواد به زینال حمیدآوی برسد. بازی در نقش زینال حاصل ده سال تلاش من در عرصه سینماست.

* كار در تلویزیون سخت تر است یا در سینما؟

- هركدام شرایط ویژه می طلبد. در تلویزیون ما با مخاطب عام روبه رو هستیم و یك نقش از هیچ به پختگی می رسد اما در سینما در حداقل زمان باید نقش به حداكثر تعریف از آن نقش برسد. در واقع در تلویزیون باید خوب بازی كنی و بتوانی به سادگی با مخاطب عام ارتباط برقرار كنی. در سینما باید تلاش كنی كه ماندگار شوی و مخاطب را به سینما كشیده و او را به تماشای فیلم مجاب كنی.

* نظر شما در رابطه با سرعت ستاره شدن در سینمای ایران چیست؟

- ما در سینمای ایران ستاره نداریم. اگر منظور شما بخش جوانگرایی سینماست كه البته اگر بدون هدف و چشم انداز باشد نه تنها به سینما كمك نمی كند، بلکه به ساختار آن آسیب وارد می كند.

برای ستاره شدن باید از لحاظ فكر و اندیشه تجربیاتی انجام شود. سواد، ظرف ظرفیتی را افزایش می دهد. هستند کسانی که بی بی حساب و كتاب وارد سینمای ایران شدند، بعضی ها در حد یك یا چند فیلم باقی می مانند و بعضی چهره های ماندگار می شوند.

در سینمای ایران به تعداد انگشتان دست بازیگر جوان وجود ندارد. اگر همین تعداد در حال تولید فیلمی باشند، قطعاً كارگردانهای دیگر بازیگر نخواهند داشت.

* وضعیت اقتصاد سینما چه نقشی در این وضعیت دارد؟

- به علت وجود یك اقتصاد بیمار در سینمای ایران، بعضی از فیلمسازان تصور می كنند اگر دستمزد به بازیگر ندهند، فیلم می تواند بفروشد و به ساخت فیلم هم كمك مالی می شود. البته به جزء وضعیت اقتصاد سینما مشكل در بخش تخصصی سینما هم وجود دارد. به لحاظ علمی و عملی باید تخصص و چهره همزمان با هم و در كنار هم قرار بگیرد.

من فكر می كنم چهره در حد خودش جذابیت دارد؛ اما باید این چهره یك هنرمند و بازیگر خوب هم باشد.

* ویژگی «دوئل» چه بود كه پیشنهاد بازی در این فیلم را پذیرفتید؟

- بزرگترین ویژگی اش حضور احمدرضا درویش به عنوان كسی كه سینما دغدغه ذهنی و زندگی اش است. و دلیل بعدی شخصیت زینال حمیدآوی بود. این شخصیت آنقدر زیبا نوشته شده بود كه نه تنها من بلكه شاید هیچ بازیگر دیگری هم «نه» نمی گفت.

ویژگی بعدی فیلم دوئل حضور تهیه كننده قوی آن است كه از پتانسیل های موجود به خوبی استفاده می كرد و سرفرصت فیلمی ساخته شد كه یك تیم كاملاً حرفه ای از بهترین های سینمای ایران را همراه داشت.

تمام اینها پارامترهایی است كه یك بازیگر می توانست نقش را قبول كند.

* فكر می كردید جایزه جشنواره فیلم فجر را بگیرید؟

- من كه جایزه نگرفتم.

* اما درویش جایزه خود را به شما هدیه كرد؟

- نه، هیچ وقت به آن فكر نمی كردم. خیلی از فیلمها در سینمای ایران خیلی خوب فروش دارد؛ اما علت آن موقعیت خاص این فیلم است. اما دوئل به خاطر ویژگی خاص خودش فروش كرد. فروش خوب فیلم دوئل جایزه من است.

* شما در بازیگری پیرو سبك خاصی هستید؟

- نه، به شكل كلاسیك آن. البته سبك هایی برای بازیگر شدن هست؛ اما نمی تواند در تمام نقش ها اثرگذار باشد.

تحلیل شخصیت؛ تحلیل نقش و شناخت و حس و حال نقش و شناخت ادبیات آن مهمترین كار یك بازیگر است.

* به عقیده شما بازی در چه نقشی دشوارتر است؟

- همه نقش ها به نظر من سخت است، حتی نقشهای ساده. چون قرار است از خودت جدا شده و كس دیگری شوی.

یكی از جذابیت های بازیگری این است كه در یك برهه زمانی خاص قرار است یك نفر دیگر شویم نه این كه عكس روی جلدش باشیم.

* جنگ برای شما چه مفهومی دارد؟

- بزرگترین حادثه تاریخ معاصر ما بعد از انقلاب، جنگ است.

به هر حال در زمانی كه من بزرگ می شدم و رشد می كردم جنگ را حس كردم. آثار مخرب جنگ را هنوز می توان در خانواده ها دید.

جیره بندی آب، برق، غذا و رفتن كاروانهای داوطلبان به جبهه ها، تشییع شهدا و بمباران چیزهایی است كه در ذهن من باقی مانده است. در سالهای جنگ خانواده ما به علت شغل پدرم در بوشهر زندگی می كرد؛ بخاطر وجود نیروگاه اتمی و سایت بسیار مجهز بوشهر، دشمن علاقه زیادی برای تخریب این شهر داشت و كمتر روزی بود كه صدای آژیر را نشنویم.

اگرچه مدرسه ها تعطیل می شدند و ما به خانه بازمی گشتیم و آن روزها از این اتفاق خوشحال بودیم اما حالا كه به آن روزها نگاه می كنم می بینم چه روزهای سختی را پشت سر گذاشتیم.

* به عقیده شما جنگیدن سخت تر است یا بازیگری؟

- خوب، جنگ خیلی جدی تر است. چون در واقع بحث مرگ و زندگی انسانهاست. اما در میان شغل ها به عقیده من بازیگری از همه سخت تر است.

* صحبت كردن به لهجه جنوبی برای شما سخت نبود؟

- یاد گرفتیم، در ابتدا؛ چرا كمی سخت بود اما بعد از دو ماه روخوانی یاد گرفتیم و صحبت كردن برای ما عادی شد.

* بازی در كنار «سعید راد» چگونه بود؟

- آخرین فیلمی كه از او در ذهن من مانده بود، فیلم خط قرمز و بازی فوق العاده اش بود.

خیلی دلم می خواست ازنزدیك با سعید راد روبه رو شوم. به هر حال كسانی چون سعید راد كه متعلق به یك سینمای دیگر هستند و یك سری تجربیات منحصر به فرد دارند و در طول زمان بر تجربیات آنها نیز افزوده شده. بازی در كنارشان نه تنها خالی از لطف نیست، بلكه پر از كسب تجربه است.

* اگر واقعا زینال حمیدآوی بودید چه احساسی به شما دست می داد اگر رو به روی اسكندر می ایستادید و او را در آغوش می گرفتید؟

- قاعدتاً زینال احساس خوبی نداشت و این در بخشهایی از فیلم آمده. به هر حال آنها دو نفر با دو ایدئولوژی متفاوت بودند. اما اگر در زندگی واقعی باشد؛ اگر چاره ای نداشته باشم بودن آن آدم را در كنار خودم می پذیرم.

* نقش پژمان بازغی در زندگی حقیقی چگونه است؟

- پژمان بازغی، متولد ،???? یك آدم معمولی در این جامعه، شغل بازیگر ،باقی آن را هم از پدر و مادرم بپرسید.

* حرف آخر؟

خیلی خوشحالم كه دهه اول زندگی بازیگری ام به خوبی پشت سر گذاشته شد. پیشرفت من در ده سال برای خودم خیلی خوب بود. اگر برای پنج سال دیگر هم بتوانم تلاش كنم كه بهتر بازی كنم فكر می كنم مثبت تر عمل كرده ام.