لطفا منتظر باشید ...
مسافر
دم غروب
ميان حضور خسته اشيا
نگاه
منتظري حجم وقت را مي ديد
و روي ميز هياهوي
چند ميوه نوبر
به سمت مبهم
ادراك مرگ جاري بود
و بوي باغچه را
باد روي فرش فراغت
نثار حاشيه صاف
زندگي مي كرد
و مثل
بادبزن ذهن سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد مي زد خود را
مسافر از اتوبوس
پياده شد
چه آسمان تميزي
و امتداد
خيابان غربت او را برد
غروب
بود
صداي هوش
گياهان به گوش مي آمد
مسافر آمده بود
و روي
صندلي راحتي كنار چمن
نشسته بود
دلم گرفته
دلم عجيب گرفته
است
