جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا
نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما
جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا
من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا
يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا
بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پا
تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا
تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا

كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و ناممرا
برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را
به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را
به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را
كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد
برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را
به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را
به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را
به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را