«طلبه شهيد: محمدمسيح زاهدي» سال‌هاي سال بودکه آرزو مي‌شد و بارها در زيارت وارث خوانده شد که اي کاش بوديم در کربلا و امام حسين -عليه السلام- را ياري مي‌کرديم و بارها و بارها فقط اشک حسرت و آرزو از ديدگان جاري مي‌شد، مگر مي‌شود امامي، آن هم امام معصومي صداي «هل من ناصر» سر دهد؛ ولي از بي‌وفايي مردم، غريبانه و با لب تشنه سر از بدنش جدا کنند. نه! نه امکان ندارد؛ ولي چرا اين واقعه يک بار درکربلاي معلاّ اتفاق افتاد. آن که صدا در داد که هل من ناصر ينصرني امام حسين -عليه السلام- بود و آنان که به جاي لبيک به اين ندا، رو در رويش ايستاده، عاقبت مولاي خود را مظلومانه شهيد کردند، مردم بي وفاي آن عصر بودند. اين تجربه تلخ بايد که در راه و روشمان تأثير بسزايي داشته باشد؛ لذا مي‌خواهم عرض کنم که اي برادران و خواهران و اي امت مسلمان و بخصوص اي شيعيان! امروز بعد از قرن‌ها به همان صداي حسيني لبيک گفته مي‌شود؛ امروز شخصيتي در ميان ماست که درست مثل امام حسين -عليه السلام- و از طرف او صداي «هل من ناصر ينصرني» سر داده و لبيک به اين ندا از حلقوم ملت ايران بر مي‌خيزد. آيا مغرضين مي‌توانند اشکال بگيرند در حسيني بودن اين رهبر؟ هرگز! پس حالا که زمين همان زمين کربلا و روز، همان روز عاشورا است و راه رهبر، نشأت گرفته شده از راه همان امام حسين -عليه السلام-، پس اين ميدان کارزار و صحنه امتحان و اين هم شما. ببينيم شمايي که در ماه محرم، براي امام حسين -عليه السلام- سينه مي‌زديد و براي او اشک مي‌ريختيد، آيا شجاعت و شهامت اين را داريد که اگر فردا گفتند:«بايد فرزندت را به جبهه بفرستي» بي دريغ او را روانه کني و يا اگر گفتند: «جبهه احتياج به کمک‌هاي مالي شما دارد»، بي درنگ از مال خود به جبهه‌ها کمک کني يا نه!؟ امروز خدا به ما منت نهاده و اين نعمت گرانبها را پيش ما به امانت گذاشته تا ببيند به قول معروف «چند مرده حلاجيم». امروز به هر وسيله و با چنگ و دندان هم که شده، بايد حافظ اين انقلاب باشيم؛ چرا که سستي و سهل انگاري ما در اين نعمت، مسئوليت بزرگي را به همراه دارد؛ مسئوليت به عهده گرفتن خون هزاران شهيد و معلول. امروز خدا نکند اگر بخواهيم با استفاده ازموقعيتي که در بين اين مردم کسب کرديم، به طريقي براي خود مقامي بتراشيم. تويي که خون دل مي‌مکي از اين ملتي که هر روز روي دستشان پيکر گلگون فرزندانشان است، آيا جاي بسي وقاحت نيست که به اموال مردم خيانت مي‌کني؟! آيا فردا پيش رسول اکرم -صلي الله عليه و آله- شرمنده نمي‌ماني؟ اگر فردا که گريبان جناب عالي در دست شهدا بود و خواستي حساب تن‌پروري‌هاي خود را بدهي، آيا آن جا نيز فرصت اين را پيدا خواهي کرد که متوسل به باندبازي و پارتي‌بازي و از اين قبيل کارهاي نفرت‌آور شوي؟ اي مردم! وصيت من به شما اين است که بدانيد اين دو سه روز دنيا خواهد گذشت، کاري نکنيد که رحمت‌هاي خدايي در آن دنيا شامل حالتان نشود! سعي کنيد به فرمايشات قرآن عمل کنيد؛ چون مايه سعادت است. اين مطلب را بدين جهت متذکر شدم، چون شنيده شد که عده‌اي مي‌گويند: «چرا ما بايد اين همه شهيد بدهيم» و يا اين که مي‌گويند: «چرا ما بايد با همه بجنگيم؟» از اين آقايان سئوال مي‌شود که آيا مطالب قرآن به گوشتان خورده يا نه؟ مگر نه اين است که قرآن فرمود: «بکشيد رهبران کفر را» (توبه/12)؛ لذا ما از آن جايي که ابرقدرت‌ها و جوجه‌هايشان را مظهر کفر مي‌شناسيم، وظيفه خود مي‌دانيم که با آنها بجنگيم و اما شهيد شدن آيا فکر مي‌کنيد که جنگيدن با ابرقدرت‌ها مثل آب نوشيدن است؟ مسلم بدانيد که نه بايد در اين راه شهداي عزيزي را نثار کنيم. مگر مي‌شود درختي بدون آب رشد کند؛ حتما بايد آب کافي داشته باشد تا بتواند تنومند شود. درخت انقلاب نيز بايد آنقدر خون به پايش ريخته شود تا تنومند گشته و ان‌شاءالله تمام جهان را فرا گيرد. مردم، بدانيد به قول شهيد مظلوم بهشتي: «شهيد شدن براي انقلاب آسان است؛ ولي خون دل خوردن براي آن خيلي مشکل است». بر شما زندگان باد که وارث خون شهيدان بوده، همه رنج‌ها و مشقات انقلاب را تحمل کنيد و عاقبت آن را بر جهان ابرقدرت‌ها غالب کنيد و به ياري خداي تبارک و تعالي و ان شاءالله، اين پرچم انقلاب را توسط رهبر عزيز، به دست حضرت مهدي -عجل الله تعالي فرجه- برسانيد.
لطفا منتظر باشید ...
