« طلبة شهيد : عبدالرحيم(عظيم) ايزدي» بسم الله الرحمن الرحيم يا ايتها النفس المطمئنه* ارجعي الي ربک راضيه *مرضيه فادخلي في عبادي *وادخلي جنتي.«فجر/27-30» درود و سلام ، خدمت منجي عالم بشريت حضرت مهدي -عج الله تعالي فرجه- و نائب بر حقش امامخميني و امت شهيد پرور ايران. اين حقير چند کلمهاي به عنوان وصيت مينويسم و اميدوارم که مورد قبول خداوند متعال قرار بگيرد و امّا اوّلين وصيت و يا تذکر من به امّت اسلامي: که اي ملت ايران! وحدت و يکپارچگي خود را حفظ کنيد که اين پيروزيها در گرو همين وحدت شماست و همانطور که در قرآن مجيد آمده که «واعتصموا بحبل الله جميعاً ولا تفرقوا» (آل عمران/103) به ريسمان خدا چنگ بزنيد و متفرق نشويد. ديگر اينکه در هر زمان و در هر کجا گوش به فرمان امام باشيد که «اطيعوا الله و اطيعوا الرسول و اولي الامر منکم»(نساء-59) در همه جا و در همه زمانها بر هر فردي واجب است و ديگر اينکه هميشه دعا گوي امام باشيد که خداوند تعالي او را تا انقلاب مهدي -عج الله تعالي فرجه- و حتّي در کنار ايشان آن را حفظ کند و پيام و وصيت من به امام، اينکه: اي امام عزيز! تا آخرين قطرهقطره خونمان خواهيم ايستاد و نخواهيم گذاشت که اين انقلاب -که با خونهاي جوانان زيادي به اينجا رسيده- از بين برود. وصيّت من به طلاب، که اي دوستان و اي سربازان امام زمان شما هميشه در پي کسب علم باشيد و اگر من حقير لياقت آن را نداشتم که به اين درس ادامه بدهم، شما عزيزان ادامهدهندگان اين راه باشيد. اي طلاب عزيز و اي برادران از برادر بهتر! درسهايي را که من حقير موفّق به ادامة آن نشدم بخوانيد، زيرا جامعة ما امروز احتياج به مبلّغ دارد و فردا هم که عراق و فرداها که کشورهاي استعماري آزاد ميشوند، احتياج به شماهاست و شمايي که ميتوانيد اسلام را در آن کشورها زنده کنيد. اگر در اين چند سال اذيت و آزاري از من ديديد مرا ببخشيد. و اما وصيت من به پدر و مادر و ديگر بستگانم : «ما اصاب من مصيبه الا باذن الله»(تغابن/11) درود بر تو اي پدر قهرمان که تاکنون دو فرزندت محمدرضا و عبدالحسين را هديه راه خدا کردهاي و از اينکه فرزند سوّمت نيز در اين راه کشته شود باکي نداري، اي پدر عزيز! من خواستهام تا خدا مرا نيامرزيده از اين دنيا نبرد و از تو هم مي خواهم که اگر در دوران زندگيام اذيت و آزاري به تو کردهام مرا ببخشي که من در آن دنيا طاقت تحمل [مجازات الهي را ندارم، به مدد الهي به اين نتيجه رسيدم آنهايي به سعادت نايل مي شوند که] بيپروا در راه خدا جهاد کنند و از کشته شدن در اين راه ابايي نداشته باشند و مرگ در راه خدا را فوزي عظيم دانسته و شهادت را وسيلهاي براي رسيدن به معشوق خود، مادر عزيز! اگر در دوران زندگيام به تو اذيتي کردهام مرا ببخش. [شما] مادر عزيز و ديگر بستگانم! همانطور که برادر شهيدم عبدالحسين گفت اگر من لياقت شهادت در راه خدا را داشتم و کشته شدم در مرگ من گريه و زاري نکنيد که شهيد عزادار نميخواهد پيرو ميخواهد، زيرا خود اين راه را انتخاب کرده و خوب راهي است. از تمام بستگانم،از خواهر و برادر گرفته تا تمام خويشان و دوستان، که اين حقير را ببخشند.خدايا، خدايا تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار