خاطرات دود رنگی
چند ماهی از شروع جنگ گذشته بود. مردم و همه کسانی که در جبهه ها بودند، کم کم فهمیده بودند که وقت بمباران چه کار کنند. مردم تا صدای آژیر قرمز را می شنیدند، دست زن و بچه شان را می گرفتند می رفتند توی زیرزمین خانه و گوششان را می چسباندند به رادیو که کی وضعیت سفید می شود.
رزمنده ها هم به محض اینکه صدای ویژ شیرجه هواپیما را می شنیدند، توی نزدیک ترین گودال می پریدند اما آن روز فرق داشت؛ جایی بین هلاله و نی خزر در 50 کیلومتری غرب ایلام – جایی که به میمک مشهور بود – هواپیماهای عراق بمب هایی ریختند که از همیشه صدای کمتری داشتند و انفجارشان خیلی کوچک بود. بعد از انفجار هم دود رنگی ای از آن خارج شد. لحظه های اول، خیال رزمنده هایی که آنجا بودند راحت شد و خوشحال بودند. بمباران تلفات زیادی نداده بود اما چند لحظه بعد – وقتی دود رنگی نزدیک به زمین ایستاد و بوی عجیبی همه جا را گرفت – نفس کشیدن سخت شد و همه دچار تهوع شدیدی شدند. 10 نفر از رزمنده ها همان جا شهید شدند و چند 10 نفری هم برای همیشه مجروح شدند. ایرانی ها با پدیده جدیدی به اسم بمباران شیمیایی آشنا شدند. از همان روز تا آخر جنگ، مردم و رزمنده ها یاد گرفتند که وقت بمباران شیمیایی توی زیرزمین و پناهگاه رفتن و در گودال پناه گرفتن، نه تنها فایده ای ندارد بلکه آنها را یک قدم به مرگ نزدیک تر می کند.
همشهری جوان در ادامه می گوید:از دی ماه 59 به بعد، عراق 300 بار از گازهای شیمیایی مختلف استفاده کرد و چندین شهر مثل سردشت، پیرانشهر و نودشه را هم بمباران کرد. گازهای شیمیایی انواع مختلفی داشتند و اثراتشان با هم فرق داشت. بعضی از آنها مثل خردل ضعیف تر بود اما ضایعات شدید ریوی به وجود می آورد که در طول سال ها و به مرور با درد و عذاب فراوان باعث مرگ می شد. یک نوع دیگر هم گاز سیانور بود که به سرعت باعث مرگ می شد و در صورت زنده ماندن هم باعث فلج شدن و آسیب های دائمی این چنینی می شد. این گاز، همان گازی بود که صدام در اواخر جنگ در بمباران شیمیایی شهر حلبچه از آن استفاده کرد و باعث کشته شدن چند هزار نفراز مردم حلبچه شد.
23 دی 1359 اولین مورد استفاده بمب شیمیایی در جنگ
مطالب مرتبط:
