در باز شده بیا!

شهید مدافع حرم مهدی بیدی، مردی که پیچیده نبود. ساده زندگی کرد و غیورانه شهید شد.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

با 45 سال سن، سه فرزند قد و نیم قد دارد. علی 17 ساله، غزل 11 ساله و ایلیا 9 ساله است. کارش لوله کشی پلی اتیلن ساختمان بود. هرچند که 30 سال پیش وقتی یک نوجوان 15 ساله بود، لباس رزمندگان را پوشید و به جبهه رفت و 9 ماه در جبهه ها جنگید، اما به اندازه سه دهه از آن روزها و حال و هوای جبهه فاصله گرفته بود. صاحب اهل و عیال شده بود و سرش به زندگی اش گرم بود. اما کسی درست نفهمید چطور عشق به حرم حضرت زینب(س) و خوابی که در این باره دیده بود، او را از میان دغدغه های روزمره بیرون کشید و غیرتمندانه راهی سوریه کرد تا این بار نام مدافع حرم را در دفتر زندگی اش ثبت کند و با همین مدال افتخار هم به شهادت برسد. 11 ماه دوندگی کرد، به این در و آن در زد تا راهی برای رفتن به سوریه و قرار گرفتن در مقابل داعش پیدا کند. چند بار مهیای رفتن شد اما هر بار قرار به هم می خورد تا اینکه بالاخره رمضان سال 1395 قرعه به نام او افتاد و با بسیجیان عازم حرم بی بی شد. بعد از مدتی هم خبر شهادتش آمد.

30 سال طول کشید تا دوباره راهی میدان جنگ شود

این ها سخنانیست که در معراج شهدای تهران، در حالی که تابوت «شهید مهدی بیدی» روی زمین قرار گرفته و از لابلای کفن با سر بند لبیک یا زینب(س) به حاضرین رخ می نماید، اعضای خانواده او تعریف می کنند. پدر، مادر، همسر، فرزندان، خواهران و برادران همه صحبت های مشابهی در مورد او دارند. در مورد مردی که پیچیده نبود. ساده زندگی کرد و غیورانه شهید شد. مردی که هیچ کدام از غبار دنیا و زرق و برق زندگی و انس و الفت با فرزندانش، یاد حماسه هشت سال دفاع مقدس را از او دور نکرد و همیشه به دنبال راهی بود تا در میان این روزمرگی ها همچنان به مسیری منتهی به نهضت مقاومت و شهادت بپیوندد. 30 سال طول کشید تا دوباره راهی میدان جنگ شود و اخلاص و شجاعتش را به رخ دشمنان بکشد. دور تا دور پیکرش همه جمع شده اند و برای از دست دادنش اشک می ریزند. دوستان و بستگان و همرزمان. هیچکس آرام و قرار ندارد. به خصوص وقتی شعار«کلنا فداک یا زینب(س)» در معراج طنین انداز می شود.

دوباره دری برای جهاد باز شد

همسرش 20 سال با مهدی بیدی که او را مرتضی صدا می زند، زندگی مشترک داشته است. او می گوید: یکبار تلویزیون، تصاویر یکی از شهدای مدافع حرم را نشان می داد، بلند شد و گفت می خواهم بروم برای اعزام به سوریه. به شوخی گفتم: «ول کن تو رو خدا مرتضی! حوصله داری؟» اما او جدی گفت: «نه باید بروم.» یک شب هم گفت: «خواب دیدم که بی بی زینب(س) گفت: در باز شده بیا» گفتم: «مرتضی! تو دوباره خواب دیدی؟» خواب زیاد می دید و خواب هایش هم بیشتر صحت داشت. هر وقت برای بچه ها خواب می دید محال بود چیزی غیر از آن که می بیند، تعبیر بشود. چون رزمنده هم بود وقتی تلویزیون عکس شهدای دفاع مقدس را نشان می داد، همیشه گریه می کرد و می گفت: «ما جاماندیم. هر وقت دوباره دری باز شود من اولین نفر خواهم بود.» من به او می گفتم: «خدا را شکر دیگر در ایران جنگی نیست که تو اولین نفر باشی.» از دنیا بی خبر بودم که سوریه و عراق جنگ است. 11 ماه این در و آن در زد تا برود سوریه.

پیش 30 نفر از بچه ها می گویم دوستت دارم

از مهرماه می خواست برود. همه اش امروز و فردا می شد. شنبه مهمانی دعوت بودیم. آمد خانه خواهرم. گفتم: «مرتضی چرا چشم هایت قرمز است.» گفت: «سریع برویم.» به همه گفت عجله دارم. وقتی آمدیم خانه ساکش را برداشت. لباس هایش را جمع کرد. سحر هم بیدار شد و سحری خورد و نمازش را هم خواند و خوابید. ساعت 6 بلند شد و با بچه ها یک روبوسی ساده کرد و تمام شد. گفتم: «ما هم با تو بیایم در خیابان.» گفت: «نه من خوشم نمی آید همه در خیابان جمع شوند.» گفتم: «پس علی پسر بزرگت بیاید.» علی با موتور او را رساند. چون چند بار خواسته بود برود سوریه و هر بار قسمت نشده بود و رفتنش کنسل شده بود، آن روز هم علی با خنده به بابایش گفته بود: «بابا هر وقت زنگ زدی دوباره می آیم به دنبالت.»  پدرش گفته بود: «نه این بار دیگر می روم.» چند روز بعد زنگ زد خانه و گفت من حلبم. با من صحبت کرد و گفت: «اینجا جلوی 30 نفر از بچه ها با تو صحبت می کنم و می خواهم پیش همه این ها بگویم دوستت دارم.»

این زنگ آخرش بود و دیگر با او تماسی نداشتیم. من به هیچ کس نگفته بودم که همسرم رفته سوریه. حتی به مادرم. گفتم بچه ها را یک سفر می برم سبزوار و می آورم و بعدا به مادرم می گویم. چون پدرم را پنج شش ماه بود از دست داده بودم. مادرم هم قندی بود. گفتم زود این خبر را به او نگویم. روز شنبه همه از شهادتش خبر داشتند به جز من. همسر خواهرم زنگ زد و گفت از خانه بیرون نرو می خواهم بیایم پیشت. می خواست خبر را بدهد. هر کس زنگ زد از هر جا و خبر داشت. پسرم رفت و فهمید خبر صحت دارد. همسرم رفت دیگر. خوش به سعادتش. انشاالله شفاعت ما را هم بکند."

حجابت را رعایت کن تا من ازت راضی باشم

فرزندان شهید هنوز کوچکند اما مشخص است که با عقاید محکم و استوار پدر قد کشیده اند. کوچکترها با شیرین زبانی از مهربانی پدر می گویند و پسر ارشد افسوس می خورد که چرا نتوانسته همراه او برود. غزل بیدی، 11 ساله، تنها دختر شهید بیدی است. کلاس پنجم ابتدایی است و از پدرش اینطور تعریف می کند: پدرم خیلی مهربان بود. از همه بچه هایش من را بیشتر دوست داشت. چون تنها دختر بودم. من هم خیلی او را دوست داشتم. همیشه به من می گفت: «نماز بخوان. حجابت را رعایت کن تا من ازت راضی باشم.» من هم حرفش را گوش می کردم. می گفت: «حضرت زینب(س) من را طلبیده و باید بروم.» رفته بود تا با داعشی ها بجنگد. می گفت: «این ها خیلی بدند.» از بچه های سوریه می گفت که آنجا آواره هستند و ما باید برایشان دعا کنیم که نجات پیدا کنند.

به تولدم نرسید

ایلیا 10 ساله و فرزند کوچک شهید است. او هم با چشم های اشک بار می گوید:« پدرم خیلی پدر خوبی بود. هر چه می خواستم برایم می خرید. وقتی سوریه بود با او تلفنی صحبت کردم و گفتم: «مواظب خوت باش و نرو آن جلوها» می گفت: «باشد. شما مواظب خودتان باشید. برای تولدت همه چیز می فرستم.» اما به تولدم نرسید. تولدم 22 تیر است. گفته بود برای تولدت می آیم که شهید شد.

فرزند ارشد شهید: قرار بود، سری بعد من را هم ببرد اما دیگر برنگشت/می گفت: در سوریه به دین من حمله شده و باید از حمله های بعدی پیشگیری کنیم

علی بیدی فرزند بزرگ شهید مهدی بیدی 17 ساله است. او پدر را از منظر پسر ارشد خانواده روایت می کند و می گوید: «خیلی مهربان بود. این آخری ها اصلا دل توی دلش نبود و همه اش هوای رفتن داشت. به من گفت: «فقط مواظب بچه ها باش من دیگر برنمی گردم.» می گفت: «سوریه رفتن واجب است. به دین من حمله می شود و باید از حمله های بعدی پیشگیری کنیم. وظیفه ماست که برویم و فدای حضرت زینب(س) بشویم.» قرار بود، سری بعد من را هم ببرد. اما دیگر برنگشت. این اواخر دیگر زیاد نمی دیدمش. همه اش توی لشکر دنبال کانالی بود که بتواند از طریق آن زودتر به سوریه برود. ما اوایل با رفتنش مخالفت می کردیم. ولی وقتی می دیدیم آرزویش رفتن است و عاشق آنجاست دیگر چیز زیادی نمی توانستیم بگوییم. ظاهرا در سوریه ، تک تیرانداز داعشی از پشت به سرش شلیک کرده و او به شهادت رسیده است.  الان که شهید شده به او می گویم: «خوش به حالت. کاش من را هم می بردی.»

پسرم هدیه به رهبر و مملکت ایران

پدر و مادر شهید دردمندانه از فرزندی می گویند که از همه خواهران و برادرانش در خوبی پیشی گرفته بود. گوی سبقت را از دیگران ربود و با سرعتی وصف ناشدنی به دنبال مسیر جهاد بود. شهید مهدی بیدی اولین فرزند آن هاست که حالا با رفتنش، تحمل جای خالی اش تا همیشه برای پدر و مادر سخت است. پدر با سوز و گداز می گوید: پسرم هدیه به رهبر و به مملکت ایران است. فرزندم فدای رهبر. راه شهدا را رفت. خدا روحش را با امام حسین(ع) محشور کند. اخلاقش خیلی خوب بود. خیلی مرد بود. پسر با وفا و نمازخوان و روزه گیری بود. رفت سوریه چون عاشق بود. در سال 66 به جنگ رفته بود و 9 ماه در جبهه جنگیده بود. مدتی خبری از او نبود. همان موقع بود که 100 شهید آوردند سبزوار و من فکر کردم ممکن است بین این ها باشد. رفتم و نگاه کردم و دیدم بین آن ها نبود. چون آن موقع و قسمتش شهادت نبود. چند وقت پیش گفت: «خواب دیدم حضرت زینب(س) گفته بیا.» و رفت و این بار به شهادت رسید.

خبر نداشتم سوریه است

مادر شهید هم می گوید: بچه اولم بود. هرچه گفتم نرو گفت حضرت زینب گفته بیا. مگر ما از امامان بالاتریم. یک سال است که می رود و می آید تا بتواند به سوریه برود. اخلاقش اینطور بود. یعنی از اول بچگی و نوجوانی در جبهه بود. جبهه رفتن را دوست داشت. به او گفتم: «شیرم حلالت باشد و تو هم من را حلال کن.» همه دوستش داشتند. حسینیه درست می کرد و به کار مردم رسیدگی می کرد. همه اش دستش به کار خیر و راه انداختن کار مردم بود. من نمی دانستم سوریه است. تا دیروز که خبر شهادتش آمد.

خبرگزاری تسنیم