شیرجه های میگ روی ابوذر

غلامرضا عبدیان از جمله رزمندگان گردان ادوات لشکر 10 سیدالشهدا (ع) است.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

او در خاطره ای روایت می کنید: من وقتی به تیپ حضرت سیدالشهدا (ع) آمدم آن زمان تیپ در پادگان ابوذر مستقر بود و از کارگزینی معرفی گرفتم برای حضور در گردان ادوات. رفتم پیش برادر فلکی. پرسید: «کجا دوست داری بری؟» گفتم: «پیش بچه مَحلِّمون سیّد عباس موسویان.» گفت: «اوه اوه، خودش کم بود بچه محلّش هم اومده.» خلاصه من را به واحد توپخانه که سیّد عباس هم آنجا بود معرفی کرد. اصلاً نمی دانستم توپخانه چیست، فقط رو حساب سیّد عباس به آنجا رفتم. آن موقع مسئول واحد، پاسدار وظیفه ای بود به نام عباسی. بچه هایی هم مثل قورچیان، سلمان ایزدیار، حسن توسلی هم تو واحد بودند.

چند روزی گذشت. یک روز سیّد عباس گفت: «من میرم حمام تو برای من آب داغ کن و بیار». توی پادگان ابوذر همه حمام های داخل ساختمان ها را بسته بودند فقط یک حمام عمومی بود که همه می رفتند آنجا ولی واحد ما چون طبقه بالا بود بچه ها حمام را درست کرده بودند و با گرم کردن آب می شد که یک دوش گرفت. من یک قابلمه آب داغ درست کردم و ریختم توی تشت و دادم به سید. او هم شروع کرد به کف مالی و شستشوی خودش. من رفتم قابلمه دوم را آوردم تا آن را با آب سرد وِلَرم کنم که صدای شیرجه هواپیماهای عراق را شنیدم و با بمباران سمت انبار مهمات پادگان من قابلمه را گذاشتم زمین و به سیّد عباس گفتم: «بُدو سید که بمباران دارن می کنن!» و رفتم پایین. پله ها را چهار تا یکی می کردم و می رفتم پایین، رفتم ببینم دود کدام سمت است که بروم و به مجروحان کمک کنم.

دیدم باز هم صدای هواپیما می آید. آسمان را نگاه کردم دیدم بله در دسته های 6 تایی برای حمله پرواز می کنند. یکی از هواپیماها را که فکر می کنم «میگ» بود شیرجه زد به سمت ساختمان ما. من رفتم به سمت ساختمان جلوی گردان خودمان که دور آن از لبه سیمانی تا کف زمین دو متری گُود بود. پریدم داخل آن و در گوشه ای زانوهایم را بغل کردم و جان پناه گرفتم که اگر بمباران کرد من ترکش نخورم همانجا متوجه شدم ساختمان بغلی را بمباران کرد و کاملاً یک طرف آن خراب شد. در همین موقع بود که من شنیدم صدای آی وای می آید. نگاه کردم دیدم یک نفر از این دیوار دو متری پریده و پایش شکسته و استخوان پایش از گوشت بیرون زده و خونریزی می کند.
او را کنار کشیدم و گفتم که صبر کن تا برم کمک بیاورم. آمدم بیرون و آمبولانس را پیدا کردم و با بهیار این بنده خدا را گذاشتم توی بِرانکارد و بردیم به سمت ماشین و گذاشتیم داخل آمبولانس و او را برای درمان منتقل کردند.
یاد سید عباس افتادم. آمدم به سمت ساختمان که دیدم سید عباس با یک زیر پیراهن یک چفیه دور گردنش و یک شلوار کردی با یک کفش کتانی جلوی ساختمان ایستاده است. دست های خونی را نشانش دادم و گفتم: «سید من رفتم یک بنده خدایی مجروح شده بود، گذاشتم تو آمبولانس و بردنش.» داشتم این توضیحات را می دادم که عراقی ها یک بمب دیگر پشت ساختمان ما زدند. در اتاق واحد تدارکات از داخل کنده و پرت شد درون محوطه و همه لوازم تدارکات هم بیرون ریخت. همه قوطی کنسرو و کمپوت هم نقش زمین شد.
در آن شرایط بحرانی سید رفت چند تا قوطی برداشت و آورد و باز کرد و شروع کردیم به خوردن. یک بسیجی هم سه روزی بود که معرفی شده بود به ادوات بنام حسین حیدری. او هم نشست کنار ما مشغول خوردن شد. با او صحبت می کردیم که «بچه جون تو برای چی اومدی اینجا برو بشین درسِت رو بخون» خلاصه ما این گوشت تُن ماهی ها را برمی داشتیم و می خوردیم و سید عباس می گفت: «ببین به بچه ها غذا درست وحسابی نمیدن بخورن اینجوری میشه، حَقِّشونه این بچه های تدارکات.» می گفتیم و می خوردیم.
سید وقتی دید که بمباران تمام نمی شود گفت: «دیگه اینجا جای ما نیست بیا برویم» آمدیم از سمت سیم خاردار دور پادگان بیرون بریم که جلوتر از ما یک نفر رفت روی مین و منفجر شد. سید گفت: «دور تا دور پادگان مین گذاری شده بیا از در بیرون بریم.» رفتیم سمت در پادگان چون همه داشتن فرار می کردن شلوغ بود.
آمدیم بیرون همه داشتند به سمت کوه روبرو فرار می کردند که هواپیماها آنجا را هم بمباران کردند و حسین حیدری هم آنجا شهید شد. سید گفت: «بیا بریم سمت پادگان، ماشین سوارشیم و بریم سرپل ذهاب.» آمدیم توی جاده و هواپیماها هم شیرجه می گرفتن 6 تا 6 تا ول کن هم نبودند مثل اینکه بنا داشتن منطقه را با خاک یکی کنند و بعد بروند.
با بمباران و کالیبر، هواپیما بچه ها رو می زدند. ما رفتیم زیر یکی از این پل های زیر جاده سنگر گرفتیم تا بمباران تمام بشود. شب شد سید گفت: «بریم.» گفتم: «کجا؟» ادامه داد: «بریم پادگان الله اکبر» پرسیدم: «چرا؟» جواب داد: «اینجا دیگه سر و صاحب ندارد.» آمدیم بیرون اما دژبانی سرپل ذهاب جلوی ما را گرفت و کارت می خواست که سید گفت: «چیزی نداریم فقط این کارت پلاک دستمونه» دژبان هم آن ها را از ما گرفت که بعداً برویم بگیریم خلاصه آمدیم پادگان الله اکبر.
گوشه ای نشسته بودیم که دو نفر داشتن صحبت می کردن که سید گفت: «صدا آشنا است.» رفتیم جلو که دیدیم رضا شاه محمدی و جواد توکلی دارند باهم حرف می زنند. سلام کردیم و داستان را گفتیم که رضا شاه محمدی گفت: «ما داریم می ریم جنوب شما هم بیایید با ما بریم.» و با آن ها راه افتادیم چهارنفری توی خودرو تویوتا رفتیم دوکوهه.

منبع: ایسنا