هفت تکبیرش، مستحب شد

داستان های كوتاهاز دوران كودكی امام حسین (ع)

سوم شعبان روز میلاد بزرگ مردی است که نامش در تاریخ جاودانه مانده است. مردی که نه فقط پاسدار حریم اهل بیت (ع) بود بلکه پاسداری دینی را برعهده داشت که پدر و جد بزرگوارش مروج آن بودند.

به مناسبت میلاد سیدشهدای هر دو عالم، داستان هایی کوتاه از کودکی آن بزرگوار را نقل می کنیم. باشد که نجوایی دلنشین برای کودکان مان باشد.

فاطمه خواب است. حسین گریه می کند.
یک دفعه گهواره شروع می کند به تکان خوردن.
صدای لالایی شنیده می شود. حسین آرام می گیرد.
ماجرا را که برای محمد رسول الله تعریف می کنند، می گوید: «جبرئیل بوده، جبرئیل امین»
***
حسین را فاطمه شیر نداد. نه فاطمه، نه هیچ زن دیگری.
وقتی که به دنیا آمد، فاطمه شیر نداشت که به او بدهد.
هیچ زنی هم پیدا نشد که دایه اش بشود.
محمد رسول الله انگشتش را در دهان حسین می گذاشت.
او می مکید و این مکیدن برای دو سه روزش کافی بود.
گوش و خون حسین می رویید از گوشت و خون محمد...
لحمهم لحمی و دمهم دمی ...
***
حسین زبان باز نمی کرد. کمی دیر شده بود.
محمد می خواست نماز بخواند؛ تکبیر گفت.
حسین هم خواست بگوید اما نتوانست.
محمد دوباره تکبیر گفت. حسین باز هم نتوانست درست بگوید.
محمد هفت بار تکبیرش را تکرار کرد تا حسین توانست بگوید الله اکبر.
از آن روز هفت تکبیر برای شروع نماز مستحب شد...
***
پیامبر(ص) بچه ای را در راه دید
نشست و او را گرفت و به او اظهار لطف و مهربانی کرد
وقتی علت را جویا شدند فرمود :
من او را دوست دارم چون او فرزندم حسین را دوست دارد
زیرا دیدم وقتی حسین می گذشت
خاک زیر پایش را برمی داشت و بر صورت می کشید
و جبرئیل به من خبر داد که او از یاران حسین در واقعه کربلا خواهد بود.
***
از به دنیا آمدن حسین ع هفت روز گذشته بود كه اسماء دوباره بردش پیش محمد ص.
پدربزرگ برای نوزاد گوسفند قربانی كرد و هم وزن موهای سرش نقره صدقه داد.
اسماء باز هم گریه محمد ص را دید این بار طاقت نیاورد. نتوانست نپرسد.
پرسید: این گریه برای چیست؟ هم امروز و هم روز تولد؟
گفت : گریه می کنم برای نوه ام.
روزی می آید كه یك عده ستمكار از بنی امیه او را می کشند...
***
اسماء نوزاد را پیچیده بود توی یک پارچه سفید.
محمد(ص) نوزاد را از او گرفت.
در گوش راستش اذان گفت و در گوش چپش اقامه.
اسمش را گذاشت شبیر... شبیر به عربی می شود حسین.
نوزاد، پسر کوچک علی بود و علی برای محمد، مثل هارون بود برای موسی.
شبیر پسر کوچک هارون بود.