پیر و کودکان
پیرمردی مشغول گرفتن وضو بود، اما طرز صحیح وضو گرفتن را نمی دانست.
امام حسن و امام حسین (ع) که در آن هنگام طفل بودند، وضو گرفتن پیرمرد را دیدند. جای تردید نبود؛ تعلیم مسائل و ارشاد جاهل واجب است؛ باید وضوی صحیح را به پیرمرد یاد داد، اما اگر مستقیماً به او گفته شود وضوی تو صحیح نیست، گذشته از اینکه موجب رنجش خاطر او می شود، برای همیشه از وضو خاطره تلخی خواهد داشت.
به علاوه، از کجا که او این تذکر را برای خود تحقیر تلقی نکند و یکباره روی دنده لجبازی نیفتد و هیچ وقت زیر بار نرود. این دو طفل اندیشیدند تا به طور غیر مستقیم او را متذکر کنند.
در ابتدا با یکدیگر به مباحثه پرداختند و پیرمرد می شنید. یکی گفت: «وضوی من از وضوی تو کامل تر است». دیگری گفت: «وضوی من از وضوی تو کامل تر است».
بعد توافق کردند که در حضور پیرمرد، هر دو نفر وضو بگیرند و پیرمرد قضاوت کند. طبق قرار عمل کردند و هر و نفر وضوی صحیح و کاملی جلوی چشم پیرمرد گرفتند.
پیرمرد تازه متوجه شد که وضوی صحیح چگونه است، مقصود اصلی دو طفل را دریافت و سخت تحت تاثیر محبت بی شائبه و هوش آن ها قرار گرفت.
گفت: «وضوی شماصحیح و کامل است. من پیرمرد نادان هنوز درست وضو گرفتن را نمی دانم. به خاطر محبتی که بر امت جد خود دارید و مرا آگاه ساختید، متشکرم ».
منبع: نشریه نارنگی
تنظیم: فهیمه امرالله
