مربیان پرخاشگر فوتبال ایران!

این دو دیدار به همراه بازی تیم های تراکتور سازی با فولاد و سپاهان و پیکان از جمله جذاب ترین بازی های هفته بودند. در این چهارپیکار به جز پرسپولیس سه رقیب دیگر به سه امتیاز کامل دست یافتند تا شروعی خوب را تجربه کنند.

بازی های هفته اول بازهم چنگی به دل نزد تا دغدغه فوتبالدوستان شدت بگیرد. مدت هاست به دلیل نمایش بد تیم ها تماشاگران ما با ورزشگاه ها قهر کرده اند و امروز به جای حضور بیش از پنجاه هزار تماشاگر برای دیدن بازی سرخابی ها به زور ورزشگاه محل بازی بین ده تا پانزده هزار نفر را در خود جای می دهد.

مدت هاست برای این امر به دنبال دلیل هستیم و اغلب هم به این نقطه می رسیم که کیفیت نازل مسابقات علت اصلی باشد. وقتی در طول بازی به اندازه انگشتان یک دست صحنه حساس خلق نمی شود. زمانی که تیم ها با احتیاط کامل پا به میدان می گذارند به نوعی جذابیت های فوتبال از بین می رود. فوتبالی رقم می خورد که کمتر بیننده ای را به خود جلب می کند.

در بازی های انجام شده کماکان بازیکنان فوتبال ما چیزی به نام طراحی حمله را بیگانه با خود می دانند. حرکت فردی قابل توجهی به چشم نمی آید و در بساط موجود قطعا صحنه زیبا ترسیم نمی شود. کمبود بازیکنان خلاق درد دیگر فوتبال امروز ماست که درمانی برای آن یافت نمی شود.

سازمان لیگ فوتبال از سال پیش محور دوندگی بیشتر بازیکنان و جوانگرایی را برای بالا بردن کیفیت لیگ در دستور کار قرار داده است. سال پیش بحث بالا بردن ضریب دوندگی با تعطیلی زود هنگام لیگ برتر کلید خورد.امسال با تدوین قوانین جدید تلاش بر این پایه استوار است که میدان برای جوانتر ها باز شود. اما این یک سوی ماجرا ست. در سوی دیگر عنصر مهمی به نام مربی باید مددکار لیگ برتر باشد. مربیانی که با دریافتی کلان باید پاسخگوی توقعات باشند.

امروزه غالب مربیان لیگ برتری ما با دستمزدهای کلان گوی سبقت را از بازیکنان خود ربوده اند. در این میان مربیان سرخابی حتی بهتر از بازیکنان تیم خود قراردادبسته اند. دایی و قلعه نویی باردیگر با نشستن روی صندلی داغ مربیگری پرسپولیس و استقلال از ظرفیت های بالای خود سخن گفتند. اما این دو مربی آینده دار فوتبال یاران باید به مسئولیتهای خود آگاه باشند.

متاسفانه در همان روز اول با کوچکترین مشکل داوری بازهم حمله و پرخاش به داوران آغاز شد. در این بین کسی هم جلودار مربیان پرخاشگر نیست. چنین روندی بر کیفیت کار به شدت تاثیر گذار است. علاوه بر سخت کردن عرصه کار داوری، بازیکنان خودی هم لطمه می خورند. پرسپولیس در بازی اول خود در لحظه ای شاهد پرخاشگری دایی به داوران بود در همان اوقات شاهد بودیم که دو یار جوان قرمزها کفشگری و حقیقی در حالی که خطای آشکار هم داشتند به شدت به تصمیم داورا ن اعتراض کردند. صدور کارت زرد برای آنان این دو را که اولین خط دفاعی پرسپولیس را تشکیل داده بودند به شدت آن محتاط کرد. کفشگری ناآرام از بازی اخراج شد و حقیقی هم کیفیت خود اولیه خود را از دست داد.

در حقیقت برای لیگی که قرار است جور نداری های تیم ملی را بکشد چنین ضعف هایی پوشاندنی نیست. برطرف کننده این مشکلات هم مربیان میلیاردی فوتبال هستند. همان هایی که به جای ایجاد آرامش در تیم پرخاشگری پیشه کرده اند و با ایجاد فضای کذاب و تهدید و ارعاب تلاش دارند نقش آفرینی کنند. این تازه اول راه است اگر با این گونه مربیان برخورد جدی صورت نگیرد ما سی هفته شاهد کشمکش خواهیم بود و بدون شک تعداد بینندگان فوتبال ما کمتر و کمتر خواهد شد. لیگ مریض هم نه تنها شکل مولد خود را از دست می دهد بلکه ناچار است منتظر دست و دلبازی تیم ملی باشد. طی سالهای اخیر فوتبال ملی ما به جای استفاده از نخبه های حاضر در باشگاه ها خود با سرک کشیدن به بازیکنان دورگه گلیم خود را از آب کشیده و تازه با آمدن این بازیکنان به لیگ برتر تلاش شده تا کمبودهای موجود در تیم های لیگ برتری به نوعی برطرف شود. همان گونه که ذکر شد یکی از دلایل اصلی نزول کیفیت پرخاشگری مربیان لیگ است. اتفاقی که حتی اگر بخواهیم از کنارش به سادگی عبور کنیم ممکن نیست. کیفیت پایین لیگ و فرار تماشگران از جمله عواملی هستند که اگر امروز آن را حل نکینیم فردا دیرخواهد شد.