چه بر سر کیفیت پرسپولیس آمده است؟

دلواپسی حتی پس از پیروزی

تنها در یک صورت  نباید به شدت نگران این پرسپولیس بود؛ دلخوش به اینکه این دوره "گذار" است و آنها بهتر می شوند.پشت غلبه بر ذوب آهن، سنگر گرفتن و تصور اینکه همه چیز تمام شده، بزرگترین خود فریبی ای است که قرمزها می توانند در حق خود انجام دهند. وضعیت کماکان نگران کننده است.تیم دایی در خانه با نتیجه مورد دلخواهش(یک بر صفر) از سد حریف گذشت اما اتفاقات این بازی و روند آن به گونه ای بود که هواداران قرمز را تا حدود زیادی نگران کرد. دایی در نشست خبری اش پنجاه درصد واقعیت را اقرار کرد؛ آنجا که گفت توپ و میدان در اختیار حریف بود اما پنجاه درصد دیگر را خودش آفرید؛ موقعیت ما بیشتر بود! در کل بازی آنها صاحب سه موقعیت شدند که یکی از آنها با تیزهوشی طارمی منجر به گل شد. تنها در صورتی حرف دایی درست است که ذوب آهن تنها دو موقعیت خلق کرده باشد!

باید نگران این پرسپولیس بود. تیمی که در خانه هیچ ابایی از دفاع صرف ندارد. دایی می گوید به خواسته مان رسیدیم اما آیا انصافا بدون شانس این رسیدن محقق می شد؟تنها در وقت های اضافه ذوب آهن صاحب دو موقعیت فوق العاده جدی شد که اولی با خوش شانسی محض قرمزها درون چارچوب نبود و دومی با واکنش عالی نیلسون دفع شد.

دایی مجاز است در سالن کنفرانس خبری و در جمعی که کمتر خبرنگار چالش گری وجود دارد برد تیمش را کاملا حساب شده بداند اما اگر او به این حرف خود ایمان داشته باشد یعنی در حال فریب خویشتن است.این برای بار دوم بود که پس از بازی با فولاد، پرسپولیس به راحتی توپ و میدان را به حریف داد و خودش تنها به دنبال پاسکاری های حریف  این سو به آن سو شد. این برای هوادار پرسپولیس کاملا نا آشناست. آنها پیش از این عادت داشتند دست کم در هنگامه شکست هم "خرس" نشوند اما حالا وضعیت کاملا متفاوت است.سوالی که از دایی پرسیده نشد و او هم علاقه ای به بحث در این مورد نداشت این است؛چرا بازیکنانت اسیر پاسکاری های متوالی حریف می شوند؟ در بازی با فولاد ،هوای گرم و ورزشگاه حریف دلیل این وادادگی تفسیر شد اما حالا چه؟ در آزادی و مقابل چشمان هوادار خودی این چه استراتژی ای است که پرسپولیس توپ و زمین را می دهد و توان باز پس گیری اش را ندارد؟ حرف دایی زمانی درست است که او دفاع کند و در ازای خوب دفاع کردن و موقعیت جدی ندادن به حریف، صاحب ضد حملاتی برق آسا شود.سیاست دادن توپ و گرفتن موقعیت. پرسپولیس با خلق حد اکثر سه موقعیت گل کجا توانست اینچنین کند؟

تاکتیک دایی زمانی بدون ایراد است که نیلسون ستاره میدان نباشد،مهاجمان ذوب آهن در زدن ضربه آخر دچار بدشانسی نشوند و هوادار پرسپولیس از دقیقه هفتاد و پنج به بعد آرزوی شنیدن سوت پایان بازی را نداشته باشد. نخستین سه امتیاز لیگ چهاردهم همانقدر که برای دایی و تیمش ارزشمند بود می تواند هشدار دهنده هم باشد.تیمش کماکان بازیساز ندارد و همین امر موجب شده رضا نوروزی مبدل به یک خرید نا امید کننده شود. نه تنها نوروزی که عباس زاده هم قربانی این نقیصه خواهد شد اگر دایی کماکان به محمد نوری که تنها بازیکن با قابلیت میدان داری است اعتماد نکند. برای تبدیل شدن از یک بازیکن خاص به یک مربی بزرگ، دایی باید بیشتر از این واقع بین باشد.شامگاه جمعه تنها این رقبای پرسپولیس نبودند که از پیروزی این تیم ناراحت شدند.حتی به زعم کنایه آمیز دایی شاید تنها این حمید رضا سیاسی و بعضی از اعضای هیات مدیره نبودند که ناراحت شدند.

بخش اعظم این دلواپسان هواداران واقعی پرسپولیس بودند که می دیدند تیمشان تنها با کمک شانس می تواند از سد رقیب نه چندان بزرگی مثل ذوب آهن بگذرد.اگر دایی این واقعیت را درک نکند بازی با فولاد و نتایج مشابهش به زودی تکرار می شوند،زودتر از چیزی که او تصورش را کند.شاید در بازی با همین راه آهن و شاید در اولین مصافی که خارج از تهران بر گذار می شود.

پرسپولیس برای قهرمان شدن باید علاوه بر صید سه امتیاز مقتدر هم باشد. به گونه ای که هوادار این تیم مطمئن باشد با این متد می شود تا پایان راه پیش رفت. آیا با انجام این سه بازی هواداران این تیم چنین احساسی را دارند؟ آیا دایی خودش مطمئن است با تکرار این نمایش می تواند مجددا از سد همین ذوب آهن بگذرد؟این ها کشفیات نیست،بدیهیات واضح و مبرهن است که برای رویتش چشم مسلح لازم نیست.تنها کافیست دایی  یک بار، یک بازی پرسپولیس را عوض نیمکت روی سکوهای سیمانی آزادی نگاه کند و ببینید جو روی سکو چگونه است.صندلی های خالی حرف های زیادی را برای گفتن دارند و آنهایی هم که جان سخت اند و به ورزشگاه می آیند چگونه از فوتبال تیم شان سر خورده هستند.آنچه پرسپولیس مقابل ذوب آهن ارائه داد تنها سه امتیازش شیرین بود و مابقی اش یک دنیا دلواپسی بود برای هواداران واقعی.

مهدی طاهرخانی

بخش ورزشی تبیان