شاپورزاده از ایران می گوید
پس از 24 سال به ایران برگشته و در كوچه پس كوچه‌های شهر تهران كودكی‌اش را جست‌وجو می‌كند. امروز هر محله تهران تداعی‌كننده خاطرات دوران خردسالی‌اش است. همان روزهایی كه تازه تاتی تاتی می‌كرد. حالا امیر شاپورزاده می‌خواهد بداند همان سه سال و نیم زندگی‌اش را در كجا گذرانده است. او می‌گوید: «من هم مثل پدرم بچه تهران هستم اما نمی‌دانم كجای تهران به دنیا آمدم و خانواده‌ام در كدام محله زندگی می‌كردند. قصد دارم در اولین فرصت این كار را بكنم چون برایم خیلی جالب و مهم خواهد بود.» شاپورزاده هنوز خانه‌ای از باشگاه استیل‌آذین تحویل نگرفته و در هتل زندگی می‌كند اما فامیل زیاد دارد و نمی‌گذارند خیلی تنها باشد، شاید آنها بتوانند او را در یافتن مكان زندگی كودكی‌اش كمك كنند: «من اینجا فامیل‌های زیادی دارم كه در این مدت كم به دیدنم آمدند و احتمالا باز هم می‌آیند. شاید از آنها برای رفتن به محله‌ای كه در آن به دنیا آمدم كمك بگیرم.»
به نقل از سایت ایران؛ او از زندگی در تهران بسیار رضایت دارد و به نكته مهمی كه در همین سه هفته برایش به دفعات تكرار شده اشاره می‌كند: «سیستم رانندگی اینجا خیلی فرق می‌كند، در آلمان اگر مثلا خیابانی دو لاین داشته باشد همه در همان دو لاین و پشت سر هم حركت می‌كنند اما اینجا می‌بینی چهار پنج ماشین در دو لاین از كنار هم می‌گذرند. حقیقتش را بخواهید جرات ندارم رانندگی كنم، ضمن اینكه خیابان‌ها را بلد نیستم.» شاپورزاده برخلاف خیلی‌ها كه پس از یكی دو سال زندگی در یك كشور خارجی به ایران برمی‌گردند و مدعی می‌شوند فارسی یادشان رفته خیلی خوب فارسی حرف می‌زند اما خودش می‌گوید: «احساس می‌كنم كمی لهجه دارم كه البته روز به روز بهتر می‌شوم، من سه سال و نیم بیشتر نداشتم كه از ایران رفتیم به آلمان. البته آنجا همیشه با خانواده‌ام فارسی حرف می‌زدم تا یادم نرود. اینجا مشكل زبان ندارم و فقط ترافیك تهران كمی اذیتم می‌كند.»
انگار شاپورزاده هنوز نتوانسته خودش را با ترافیك پایتخت وفق دهد، او برای این ادعایش دلیل جالبی دارد و می‌گوید: «اینجا برای رفتن به یك جای دیگر در یك زمان از روز شاید 5 دقیقه بیشتر زمان نبرد و شاید همین مسیر را در ساعتی دیگر بروید یك ساعت طول بكشد.» او یك مشكل دیگر هم دارد كه شنیدن آن از زبان خودش خالی از لطف نیست: «من خواندن و نوشتن فارسی را بلد نیستم و همین مصاحبه‌ای كه الان با شما انجام می‌دهم را یكی از دوستانم برایم می‌خواند.» امیر شاپورزاده امسال به استیل‌آذین آمد تا فوتبالش را در لیگ برتر ادامه و فصل جدیدی را تجربه كند اما او با چه كسانی مشورت كرد: «من با فریدون در تماس بودم و اطلاعات لازم را از او گرفتم ضمن اینكه با مرزبان هم مشورت كردم كه در نهایت انتخابم استیل‌آذین بود.» حالا او خیلی زود به این نتیجه رسیده كه انتخاب خوبی داشته و دلایل خاص خودش را هم دارد: «ما نفرات خوبی داریم، اینجا همه حرفه‌ای كار می‌كنیم، تیمی داریم كه اخلاق بچه‌هایش به هم می‌خورد، از مسوولان و مربیان گرفته تا تداركات همه زحمت می‌كشند.»
استیل آذین در پایان هفته دوم در صدر جدول قرار دارد اما شاپورزاده حرفه‌ای تر از آن است كه در مورد آینده تیمش به طور قطعی نتیجه‌گیری كند. او می‌گوید: «ما فقط دو بازی انجام دادیم و 32 مسابقه دیگر مانده كه حتما نتایج آن بازی‌ها تغییرات زیادی در جدول به وجود می‌آورد. پس باید تلاش‌مان را بیشتر كنیم و زحمت بكشیم تا همین روند ادامه پیدا كند.»
اما برای كسی كه فوتبالش را در آلمان با آن امكانات حرفه‌ای شروع كرده، بازی و تمرین كردن با استیل‌آذین چه تفاوت‌هایی به لحاظ امكانات می‌تواند داشته باشد، البته شاپورزاده از بابت این مساله هم ابراز رضایت می‌كند: «در این مدتی كه با استیل‌آذین تمرین كردم امكانات این تیم را كه تنها 2 سال از تاسیس آن می‌گذرد بسیار خوب دیدم. ما در باشگاه همه چیز داریم؛ از فیزیوتراپی خوب گرفته تا امكانات دیگر.» حمید استیلی اولین سال سرمربیگری‌اش را تجربه می‌كند، مثل شاپورزاده كه اولین سال حضورش در فوتبال ایران است. او استیلی را مربی توانمندی می‌داند: «كادر فنی ما تمرین‌های به روزی را انجام می‌دهد، من تفكرات آقای استیلی را خیلی دوست دارم و مطمئنم ایشان در كارشان موفق خواهند شد. تمام این مسائل و ویژگی‌های مثبت از دلایل آمدنم به فوتبال ایران بود. البته تنها تفاوت تمرین‌های اینجا و آلمان را می‌توان در شرایط آب و هوایی‌اش دانست. فكر كنم گرمای هوای تهران این روزها بالای 40 درجه است و شاید در این فصل اگر در آلمان تمرین می‌كردیم بارندگی هم داشتیم.»
قرارداد شاپورزاده با استیل‌آذین یكساله است و این سوال پیش می‌آید كه آیا در پایان این مدت قراردادش را تمدید می‌كند یا نه. اما او به مسائل دیگری فكر می‌كند: «در حال حاضر چیزی معلوم نیست و من فقط به استیل‌آذین و موفقیت با آن در فصل جاری فكر می‌كنم، در پایان فصل هر چیزی ممكن است اتفاق بیفتد.»
تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری
