ورزش مردود

بد نیست همین جا اشاره کنیم که امروزه گونه هایی از ورزش، یا بهتر است بگوییم: ورزش نماها در جهان وجود دارد که با اهداف استعماری و ضد انسانی، طراحی، قانون گذاری و اجرا می شوند. این ورزش ها سبب دشمنی ورزش کاران یا تماشاچیان شده و آن گاه روحیه انسانی آن ها را به روحیه حیوانی و درنده خوبی تبدیل نموده و آن ها را به آسیب رساندن به دیگران تشویق می نمایند.

در این ورزش ها، ورزش کار و یا تماشاچی و یا هر دو، مورد بهره برداری سیاسی قرار گرفته و استعمار یا استحمار می شوند، و هدف برگزار کنندگان این قسم ورزش ها، به چنگ آوردن پول بی حساب و باد آورده، دور کردن مردم از مسائل سیاسی و سرگرم کردن آن ها به مسائل ورزشی و از این سنخ اهداف می باشد، که از نظر دین و عقلا مردود است.

بنابر این:

1- ورزش نباید سبب دشمنی شود.

2- ورزش نباید روحیه انسانی را به روحیه حیوانی تبدیل کند.

3- هدف از ورزش نباید آسیب رسانیدن به دیگران باشد.

4- ورزش کار یا تماشاچی نباید مورد استعمار یا استحمار قرار گیرد.

5- ورزش نباید مردم را از مسائل اساسی جامعه و دردهای آن دور سازد.

بدون توجه به این امور، ورزش، امری نامطلوب و مردود خواهد بود. متاسفانه ورزشی که امروزه در غرب متداول بوده و جریان دارد، از این قبیل است:

"غرب، امروز از تربیت بدنی برای رسیدن به قهرمانی بهره می گیرد، که خود آفتی بزرگ است. پرورش روحیه قهرمانی که مترادف با حرفه ای شدن ورزش و حرفه ای گری است، که مخالف و ضد انسان و هویت انسانی است و یاد آور دوران گلادیاتوری و توسعه آن در قرون قبل از میلاد و بعد از میلاد می باشد، که بردگان با آموزش لازم در اختیار برگزار کنندگان ضیافت های آن چنانی قرار می گرفتند، که به جای رزم، بزم را با خونین شدن و یا به خاک و خون کشیدن حریف خویش به اوج رسانده، عیش را کامل می نمودند. و گاهی برای اجازه و کرایه، در اختیار بعضی از گروه ها یا افراد متشخص از نظر اقتصادی قرار می گرفتند... .

از تربیت بدنی در غرب، جز اسمی باقی نمانده، آن چه که امروزه برای آن اهمیت و ارزش قایلند، ورزش است و بس. ورزش فقط برای ورزش، و ورزش برای رسیدن به قهرمانی، ورزش برای شهرت و کسب حیثیت شخصی، و ورزش برای تحقیق مقاصد استعماری، نه برای سلامت، نه برای بهسازی نسل، نه برای وارد کردن آن در امور زندگی، نه برای سلامت، نه برای بهسازی نسل، نه برای وارد کردن آن در امور زندگی، نه به عنوان خادم تربیت بدنی، نه برای تربیت انسان کامل و نه برای تحقق همه جانبه پرورش ابعاد وجودی انسان، نه برای رساندن انسان به مقام واقع اش، در خاتمه، نه برای رساندن انسان به اطمینان لازم برای زیستن ایدئال و آینده ای مطلوب و موافق فطرت پاک انسانی و رساندن انسان به مرحله ای که قرب الهی است."

ورزش اگر بدون هدف و غرض عقلایی و تنها برای وقت کشی صورت گیرد نیز، مردود خواهد بود، زیرا در محدوده "لهو باطل" و "لغو" قرار خواهد گرفت.

منبع:ورزش در اسلام ، حسین صبوری

 ورزش های رزمی 

 پیاده روی، کوه نوردی و دو 

 شمشیربازی