رفاه بخواهیم یا آرامش؟
پیشرفت های علمی ، تکنولوژی و صنعت در چند قرن اخیر با سرعتی فزاینده ، باعث رفاه بیشتر انسان شده است.
ما در گرمای تابستان ، سرمای زمستان را به منزل می آوریم، در سرمای زمستان نیز گرمای تابستان.
بادر دست گرفتن کنترل تلویزیون ، می توانیم گوشه و کنار دنیا را بطور زنده به تماشا بنشینم.
ماشین، قطار، هواپیما و ... ،مفهوم فاصله را برای ما عوض کرده است.
جارو برقی، ماکروویو، لباسشویی ، ظرفشویی ، یخچال ، اجاق گاز ، کامپیوتر و اینترنت و هزاران وسایل برقی و الکترونیکی تمام اتوماتیک ، منجر شده است که هم کارها آسانتر گردند و هم در وقت صرفه جویی شود.
ولی با وجود تمام این رفاه و امکانات ، چرا روز به روز احساس آرامش و خوشبختی در ما کمتر می شود؟!
لطفاً خواندن این مطلب را همن جا متوقف کنید و با تمام هوش و اطلاعات خود به این سئوال پاسخ گوئید!
چرا هنوز وقتی می خواهیم به آرامش برسیم ، به کوه و دشت و دریا می زنیم و به روستا و طبیعت بکری می رویم که کمتر اینگونه رفاه ها در آنجا موجود است؟!
آیا واقعاً تکنولوژی ، صنعت و رفاه ، موجب از بین رفتن آرامش انسان می شوند؟!
آیا رفاه ، همان آرامش است؟
آیا با رفاه به آرامش می رسیم؟
آیا رفاه زمینه ساز آرامش است؟
آیا رفاه با آرامش در تعارض است؟
آیا اصولاً آرامش انسان با رفاه رابطه دارد؟
بدون پاسخگویی به سئوالات بالا قادر نیستیم ، آرامش را در آغوش بکشیم.
رفاه یک شرایط بیرون از ماست و اسباب و وسایل و امکاناتی است که در پاسخ به نیازهای بیشتر فیزیکی ما، کاربرد دارد.
لیکن آرامش یک دید و حس در درون ماست و برداشت ما از موقعیتی هست که داریم.
در حالیکه رفاه بیشر به جنبه سخت افزاری نظر دارد و به تکنولوژی و امکانات بیرونی وابسته است؛ آرامش جنبه نرم افزاری دارد و با اهداف ، طرز تفکر و احساس درونی فرد مرتبط است.
رفاه بیشتر با کیفیت مسیر زندگی مرتبط است در حالیکه آرامش وابسته به هدف و معنای زندگی است. شما اگر یک اتومبیل آخرین مدل داشته باشید ممکن است سفر راحتی انجام دهید ، ولی هدف سفر شما ممکن است یک جشن عروسی یا یک مراسم عزا باشد. و این هدف و مقصد است که روی حالات ، روحیه و آرامش شما تاثیر می گذارد، نه مدل ماشین شما.
اکنون به رابطه رفاه و آرامش بر می گردیم؛ با این وصف، امکانات، وسایل و رفاه ، مسیر زندگی را سهل و آسان می کنند ، ولی برای کسب آرامش باید روی معنا و هدف زندگی تامل کرد.
اگر وقت این افکار فلسفی را نداشته باشیم یا لزومی نبینیم که هدف و معنای زندگی خود را جستجو کنیم؛ پس نمی توانیم آرامش را به آغوش بکشیم . ( در واقع نمی خواهیم که آرامش را تجربه کنیم)، چون بی هدف شده و سرگردان مسائل روزمره می گردیم.
تا وقتی که تمام انرژی خود را در مسیر و در امکانات و رفاه متمرکز کنیم ، سهم کمتری به آرامش می رسد. همواره لازم است ، بخشی از افکار ، انرژی و توان خود را صرف جهت یابی هدف و معنای زندگی خود بکنیم.
روانشناس و مشاور می تواند در این بعد اخیر به مراجعان کمک کند. یعنی کمک کند مراجعان اهداف و معنای زندگی خود را بیابند و به آنها کمک نماید تا موانع و مشکلات احتمالی مسیر را رفع نمایند.
مشاور و روان شناس برای مراجعان، هدف و معنای زندگی را تعیین نمی کنند ، بلکه به آنها کمک می کنند تا خود نسبت به معنای زندگی خود آگاهی و بینش بیابند و این فهم معنای زندگی ( صرفنظر از میزان رفاه مراجعان) ، به آرامش آنها کمک خواهد کرد.
رابطه رفاه و آرامش در زندگی شما چگونه است؟!
همدردی
تنظیم برای تبیان: کهتری
مقالات مرتبط
