هدیه انرژِی تاریک به انسان

ممکن است جهان فعلی ما به لطف انرژی تاریک، برخاسته از بذرهای باقیمانده از جهان دیگری باشد که قبل از انفجار بزرگ وجود داشته است.

یکی از مدل های ارائه شده برای توضیح چگونگی آغاز جهان هستی پیشنهاد می کند که این جهان آخرین حالت از یک چرخه بی پایان است. از دید این مدل که در سا ل 1381/2002 توسط «پاول اشتنهارت» از دانشگاه پرینستون و «نیل تورک» از دانشگاه کمبریج مطرح شده است، جهان ما در یک ناحیه 3 بعدی به نام شامه (brane) وجود دارد که توسط یک بعد فضایی چهارم از سایر شامه ها مجزا شده است.

تحت شرایطی مناسب این شامه ها با هم برخورد کرده و رویدادی نظیر انفجار بزرگ را پدید آورده است. پس از برخورد و قبل از آن که میلیاردها سال بعد برخورد دیگری بین شامه ها رخ دهد به اطراف پراکنده شده اند.

Brane با حذف پیشوند mem، از واژه membrane به معنای پوسته و غشاء گرفته شده است. در این مدل هر جهان بر روی یک پوسته در نظر گرفته می شود.

این مدل ابتدا تلاش کرد تا نوسانات دمایی و چگالی عالم را که در تابش پس زمینه ی کیهانی قابل مشاهده است، توضیح دهد. تنها راهی که محسابات را بر مبنای مدل چرخه ای سازگار می کند افزودن ابعاد اضافی – آن گونه که نظریه ریسمان پیش بینی می کند – به چهار بعد دیگر فضایی است.

متاسفانه افزودن ابعاد بیشتر خود باعث ایجاد مشکل دیگری می شود. وقتی دو شامه به هم نزدیک می شوند، ابعاد

اضافی باید با بعدی که شامه ها را از هم جدا می کند به طور همزمان منقبض یا منبسط شوند. در غیر این صورت مناطقی از شامه که بزرگ هستند طوری درهم تنیده می شوند که بخش زیادی از آن منجر به ایجاد سیاهچاله ها شده و تنها سهم کوچکی از آن به فضای معمولی و قابل سکونت تبدیل می شود. بعد از طی چندین چرخه، این فضا دیگر منقبض نشده و بطور غیرمتحمل باید به خلق جهان ما منجر شده باشد.

محاسبات این پژوهشگران نشان می دهد وقتی انرژی تاریک (چیزی که به نظر می رسد عامل انبساط شتابدار عالم باشد) وارد این مسئله شود، پذیرفتن این فرایند چرخه ای تا حدودی پذیرفتنی می شود، در این صورت می توان گفت حدود 600 میلیون سال از قدمت و حکمفرمایی انرژی تاریک بر جهان می گذرد.

به نقل از:

مجله نجوم

تهیه و تنظیم برای تبیان:

ا.م.گمینی