منتخب اشعار امام خمینی

فارغ از هر دو جهــــــــــانم، به گل روى على

از خُم دوست جوانم، به خَم موى على

طى كنم عرصه ملك و ملكوت از پى دوست

یـــــــاد آرم به خرابات، چو ابروى على

ترجیع بند:

نقطه عطف

خم را بگشا به روى مستان

بیــزار شو از هـــوا پرستان

از مــن بپذیر رمـــــز مستى

چون طفل صبور، در دبستان

آرام ده گُــل صفــــــــا باش

چـون ابــــر بهار در گلستان

تـاریخچــــــــه جمال او شو

بشنو خبر هــــــزار دستـان

بردار پیالـــــه و فرو خـــوان

بر مى زدگـان و تنگدستـان

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

من شاهد شهر آشنــایم

من شـاهـم و عـاشق گدایـم

فرمانده جـمع عاشقــانم

فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم

از شهر گذشت نام و ننگم

بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم

مست از قـدح شراب نابم

دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم

ســازنده دیر عاشقـــــانم

بـــازنـــــده رنـــد بینــوایـــم

این نغمه بر آمد از روانـــم

از جــان و دل و زبـان و نایم

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

رازى است درون آستینــــم

رمزى است بـرون ز عقل و دینم

در زمره عاشقان سر مست

بـــى قیــد ز عــــار صلح و كینم

در جـرگـه طیــــر آسمـــانم

در حـــلقــه نــــمــلــه زمینـــــم

در دیده عـــاشقان، چنــانم

در مــنظـــــر سالـــكـان، چنینـم

دلبـــــــــاخته جـــــمال یارم

وارستــــــه ز روضــــــه بــــرینم

با غــــــمزه چشم گلعذاران

بیــــــزار ز نـــــاز حـــــور عــینـم

گــویم به زبـان بى‏زبـــــــانى

در جمــــــع بتــــان نــــــازنینـم

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

برخاست ز عاشقى، صفیرى

مى خواست ز دوست دستگیرى

او را بــه شـــــــرابخانـه آورد

تا تـــوبه كنـد به دست پیـــــــرى

از عشق، دگــر سخن نگوید

تا زنـــــده كنـــــد دلش فقیـــــرى

درویش صفت، اگـــر نباشى

از دورى دلــبــــــــرت بـــــمیــرى

میخانه، نه جاى افتخار است

جــــاى گنه است و سر به زیـرى

با عشوه بگو به جمع یاران

آهستـــه، و لیك با دلیرى

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

اى صوت رســـــاى آسمانى،

اى رمز نـــــــداى جاودانى،

اى قله كوه عشق و عاشق

وى مرشد ظاهر  و  نـهانى،

اى جلــــــوه كامل "انا الحق"

در عــرش مُرفّع جــهــــانى،

اى موسى صَعْق دیده در عشق

از جــــلــوه طـــور لامكانى،

اى اصل شجر، ظهورى از تو

در پــــــرتو سرّ سَرمــدانى،

بر گوى به عشق، سرّ لاهوت

در جمـــع قــــــلندران فانى

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر،

نــادیـــده افــول حق ز مــــــنظر

اى نار فراق، بر تـــــو گلشن

شد بَـــرد و سلام از تــــــــو آذر

بـــردار حجـــــاب یـار از پیش

بنمــاى رُخش چــــــــو گل مصوّر

از چهــــــره گلعذار دلــــــدار

شد شهـــــــر قــــلندران، منّــور

آشفته چه گشت پیچ زلفش

شد هر دو جهان، چـو گل معطّر

بر گــــوش دل و روان درویش

بر گـــــــوى به صــــد زبان مكـرّر

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

در حلقه سالكـــــان درویش

رنـــــــــدان صبـــور دورانــدیش

راهب صفتان جـــــام بر كف

آن مى زدگـان فـارغ از خویش

در جمله زاهدان و مى‏نوش

در صـــورت عـالـمان و بد كیش

در راه رسیدن به دلـــــــدار

بیگـــانــــه بـود ز نوش یا نیش

فارغ بود از جهان، به جامى

در خلــــوت مى‏خورانِ دلریش

فریاد زند ز عشق و مستى

بر پــاكـــــدلان مـرده از پیش

اى نقطه عطف راز هستى

بر گیر ز دوست، جام مستى

غزلیات:

خانقاهِ دل

الا یــــا ایها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها

كــه جامت حل نماید یكسره اسرار مشــكلها

بــــــه «مــــى»،  بـــــــربند راه عقل را از خانقاه دل

كــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن

كه این میخانه هــرگز نیست جز ماواى بیدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آیى

بـــــــرون شـو بید رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم دیدى

جـــدا گشتى ز بــاغ دوست دریاها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پیش خود دیدى

جـــدا گشتى ز راه حـق و پیوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر

به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

دعوى اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟

"قابَ قَوْسینت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" مى‏زنى

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن این خرقـه را

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

زاهـــــد   ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

این عبــــادتــها كه ما كردیم، خوبش كاسبى‏است

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

"لا الهت" را شنیدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

شــاعر بیمایه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

خلوت مستان

در حلقــــــه درویش، نــــــــدیدیـــــم صفـــــایى

در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنیدیم ندایــــى

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــواندیم كتابى

در مــــــــاذنه، از یار ندیدیــــــم صدایـــــــــى

در جمـــــع كتب، هیچ حجـــــــابى نـــــــدریدیم

در درس صحف، راه نبـــــردیــــــم به جــــایــى

در بتكـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذراندیم

در جمع حـــــریفــــــان نــــه دوایـى و نه دائى

در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلكـــــــــه بیــابم

از گلشن دلــــــدار نسیمـــــى، رد پــــــــایـــى

این ما و منى جمله ز عقل است و عقال است

در خلوت مستان، نه منى هست و نه مایى

كتاب عمر

پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

عمــــرى دراز، صرف در این كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

رنج مـــــرا ندیده كـــــه رویــــم سیـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

آن را كـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد

حُسن ختام

الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را

كه از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ریز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد

برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را

از آن مى ده كه جانم را  ز قید خود رها سازد

به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت

به هم كــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را

نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه

كه از هـــر روزنـــى  آیم، گلى گیرد لجامم را

روم در جـــرگه پیران از خــــــود بى‏خبر، شاید

برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پیــــك سبكباران دریــــاى عدم، از من

به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم این عدم اندر عدم نامه

به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را

بسترم بر در میخانه فكن تا ساقى

ساغرى آرد و دردم همه درمان سازد