نت گمشده کربلا

کربلا، اربعین حسینی، سال 1429به روایت قدم‌های ماه

پایان ماه صفر، پای سفر قلب‌هایی را به این حریم ولایت و ارادت، باز کرده که در ماه اسفند، مثل اسفندی در آتش اشک، سوخته‌اند. پس اگر عطری از این سفرنامه به دل شما می‌نشیند، حدیثش، همین گلابدان گریان سینه‌های سرخ و سوگوار ماتم حسین است.

با چشمی از ابدیت باید گریست بر مصیبت آینه‌های شکسته‌ی عاشورا ولی من به جای گریه، شبانه‌ای که به کربلا رسیدم، در چند قدمی گنبد خورشیدی این دو برادر ـ یعنی عباسِ بنِ آب با مرّوت و حسینِ آینه‌دار عصمت ـ ایستادم و سلامم را به آبروی ادب ایرانیان، شیرازه‌بندی کردم.

ـ حسین‌جان! من همولایتی مردمی هستم که ایستادن را به نام پدرت علی (ع)، یاد می‌گیرند. با شیر اشک عزای تو، بزرگ می‌شوند و یک روز به خودشان می‌آیند که می‌بینند داغ عاشورا چقدر برای قلبشان سنگین و سهمگین است.

حسین‌جان! من همرنگ خیابان‌هایی هستم که سال‌هاست معرکه گردان عزای تو شده‌اند بچه محل بسیجیانی که مثل قمریان تشنه و زخم خورده، لابلای خارزارها، جامانده‌اند و آرزوی رسیدن به کربلا را، روی بال خود، گره زده‌اند تا تو با دست شفاعت و شهادت، گره دنیا از بالشان، باز کنی. یا حسین، عرفه مناجات تو، ملّای دلسوخته روم را به ماهور محبت کشاند تا نغمه کجایید ای شهیدان خدایی را زمزمه کند و سبکبالان عاشق از قفس تن‌ها به سمت کربلا پرواز کنند ...

* * * * *

نزدیک فرات، دیدن یک صحنه، پای هزار صحیفه اشک را به چشمهایم، باز می‌کند، علی‌اصغر داوود آبادی ـ عکاس گروه اعزامی صدا و سیما ـ بی‌توجه به عبور شگفت‌زده‌ی رهگذران، چفیه‌اش را از گردن، باز کرده و با موج موزون دست‌ها و واگویه‌هایش در آب فرات، به رقص درآورده:

ـ نوش جان! سیراب شو! به صاحب شهیدت، سلام برسان و بگو ما چه زود به کربلا رسیدیم؛ راهی که هشت سال برای وصال به این عروس جشنواره‌ی اندوه، پهلوان‌های معجزه و مبارزه، از دریای خون و خاک جنون گذشتند

* * * * *

اینجا کربلاست. تقویم چهلمین جرعه‌نوشی شهیدان. قلب ما مثل نت گمشده‌ی صفحه‌ی ارادت به حسین (ع)، رهبر ارکستر آدمیت که سنجاقک همه‌ی ملودی‌های محزون عاشورایی به دستان او دوخته شده.

این روزها در کربلا کمتر دیوار پیشانی مغازه و هتل و بازار و گذرگاهی را می‌بینی که پارچه مشکی عزای سید الشهدا (ع) بر تن نپوشیده باشد. اینجا به هیأت می‌گویند موکب و به آیین عزاداری می‌گویند ذکر «موکب سید الشهدا بذکری عزاء الحسین» جمله‌ی معروف و مدام عزاداری کربلاست و دلنوشته‌های شیعیان، فقط صاعقه‌ای از صدها هزار صدای خاموش در بی‌فراموش‌ترین ماتم عالم. دیروز حوصله کردم و تعدادی از این سلام‌نامه‌های سوگوار را یادداشت کردم.

ـ السلام علیک یا صاحب الدمعة الساکبة، یا صاحب المصیبه الراقبه، السلام علیک یا حجة الله، یا صفی الله، یا عزّ الاسلام، السلام علیک یا قتیلِ‌العبراة، یا عبرة کلّ مومن ...

این صفات در بیان مقام ابا عبدالله الحسین (ع) تعارف نیست. فقط چند قطره از اقیانوس نجیبی است که با آهنگ ایثار به این خاک همیشه بهار می‌رسد.