آینه حُسن

بت  غم  عشق  تو  تا  یار  دل  زار  من  است

بهتر  از  خلد  برین  گوشه  بیت  الحزن  است

نه  غم  حُور  و  نه  اندیشه  جنّت  دارم

از  زمانى  كه  مرا  بر  سر  كویت  وطن  است

قصّه  عشق  من  و  حُسن  تو  اى  مایه  ناز

نقل  هر  مجلس  و  زینتْ  دِه  هر  انجمن  است

بعد  از  این  یاد،  كس  از  لیلى  و  مجنون  نكند

حُسْن  اگر  حُسْن  تو  و  عشق  اگر  عشق  من  است

تویى  آن  یوسف  ثانى  كه  ز  یك  جلوه  حُسن

محو  دیدار  تو  صد  یوسف  گل  پیرهن  است

از  پى  دیدن  رخسار  تو  موساى  كلیم

سال  ها  بر  سر  كویت  به  عصا  تكیه  زن  است

آدم  و  نوح  و  سلیمان  و  مسیحا  و  خلیل

همه  را  مِهر  ولاى  تو  به  گردن  رسن  است

خلق  گویند  به  من ،  دلبر  و  معشوق  تو  كیست

كه  تو  را  در  غم  او  این  همه  رنج  و  مِحَن  است

چه  بگویم  كه  نم  از  یم  نتوان  گفت  كه  آن  ماه  جبین

سرو  سیمین  بدن  و  خسرو  شیرین  سخن  است

ثمر  باغ  رسالت،  گهر  بحر  وجود

والى  مُلك  ولایت،  ولىّ  مؤ تمن  است

اوّلین  سبط  و  دوّم  حجّت  و  سیّم  سالار

چارمین  عصمت  حقّ  و  یكى  از  پنج  تن  است

نام  نامیّش  حسن،  خلق  گرامیّش  حسن

پاى  تا  فرق  حسن ،  بلكه  حسن  در  حسن  است

روى  حسن  موى  حسن  بوى  حسن  خوى  حسن

یك  جهان  جوهر  حُسن  است  كه  در  یك  بدن  است

شاعر: مرحوم آیت الله غروی اصفهانی معروف به کمپانی

تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان