خوش آمدی!

آسمان آینه ای شده است تا تصویر فرشته فرود آمده در خانه محمد صلی الله علیه و آله را در آغوش گیرد؛ تصویر دختری که فرشتگان، گرداگردش حلقه زدند تا مبارک ترین روز از روزهای آفرینش را به جشن بنشینند.

کوثر، بانوی همیشه لحظه‌ها، آمده تا مشرکان، بولهب وار انگشت حیرت بر دهان برند و از وهم خویش باخبر شوند.

کوثر آمد و جاری شد در جری زمان و با زلالی خویش، درخت عشق را آبیاری کرد.

جاری شد تا منفورترین انسانهای روزگار را زیر آسیاب کلام خود، از پای درآورد.

جاری شد و آمیخت با اشکها و ناله‌های علی و آن گاه، کوثر، همه تن گریه شد در بیمناک ترین لحظه هایی که خواهد آمد.

بگذار پدر ببوسد گونه هایی را که روزی روزگاری سایه ارغوانی کینه‌ای بر آن می افتد! بگذار نوازش کند پدر، چشمانی را که روزهای نه چندان دور، در غم پروازهای مکرّر، در غم مظلومیت همسر بارانی می شوند!

آرام باش کودکم؛ فاطمه، آرام باش که زمانه، ناآرام ترین لحظه‌ها را برای تو تدارک دیده است.

آرام باش در آغوش مادر!

حالا کوثر، همچنان جاری است. جریان دارد در رگهای هزار و چهار صد ساله من، تو، و ما.

کوثر همچنان جاری است، در بلندترین قله‌های اندیشه تا آبیاری کند همچنان درخت عشق را.

فاطمه، زیباترین نام جاری در ذهنم، با آمدنش، چشمی را لبخند می آفریند و چشمی را به اشک می نشاند.

فاطمه علیهاالسلام ، خوش آمدی!