تبیان، دستیار زندگی
زیبایی قرائت قرآن به میزان خداترسی و تقوای باطنی قاری و قدرت انطباق لحن و آهنگ با مفاد آیه بستگی دارد در این صورت می توان انتظار داشت که تلاوت قاری قرآن درشنونده تاثیر کرده او را به وجد آورد تا بى‏اختیار در برابر عظمت مقام الهى به سجده فرو افتد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

طرح قرآنی تلاوت احسن

(1)

تلاوت احسن

قرائت قرآن با صوت و لحن نیکو یکی از آداب ظاهری قرآن کریم است که مسلمانان به مراعات آن سفارش شده اند چنانکه نیی مکرم اسلام (ص) فرموده اند:«زَیِّنُوا القُرآنَ بِاَصواتِكُم‏»( قرآن را با صدای خود زینت بخشید.)*

سفارش یاد شده شاید از آنروست که تلاوت قرآن با صوت زیبا سبب تحریک حس فطری زیبایی دوستی مخاطبان کلام وحی شده در نتیجه زمینه تدبر در آیات و باب ورود به عالم زیباییهای معنوی قرآن گشوده می شود.

زیبایی قرائت قرآن به میزان خداترسی و تقوای باطنی قاری و قدرت انطباق پذیری لحن و آهنگ وی با مفاد آیه بستگی دارد؛ در این صورت است که می توان انتظار داشت تلاوت قاری قرآن درشنونده تاثیر کرده او را به وجد آورد تا بى‏اختیار در برابر عظمت مقام الهى به سجده فرو افتد.

از پیامبراکرم(ص)سوال شد: چه كسى با صداى زیباتر قرآن مى‏خواند; فرمودند: آن کس که هرگاه قرائتش را بشنوى او را از خوف خدا ترسان‏ببینى.

در راستای پیاده سازی فرهنگ تلاوت قرآن با صوت حسن، اقدامات متعددی می توان انجام داد به عنوان مثال؛ معرفی تلاوتهای ماندگار قاریان پیشکسوت و اساتید فن عرصه تلاوت قرآن یکی از مهمترین گامهایی است که می توان برداشت.

طرح قرآنی "تلاوت احسن"، بستری و بهانه ای مناسب برای ایجاد انس با قرآن از طریق آشنایی با مشاهیر قاریان جهان اسلام اعم از پیشکسوتان دوران طلایی قرائت مصر و دیگر قاریان ممتاز بلاد اسلامی می باشد.

علاقمندان به شرکت در این طرح می توانند پس از استماع تلاوتهای زیر و با توجه به معیارهای یاد شده در نوشتار حاضر، دیدگاه نهایی خود را در خصوص زیباترین تلاوت در بخش نظرات عمومی منعکس نمایند.

استاد حاج حامد شاکر نژاد

play

استاد محمود طبلاوی

play

استاد راغب مصطفی غلوش

play

استاد مصطفی اسماعیل

Play

ملاحظه1:

تلاوتها از آیات یکم تا چهارم سوره مبارکه "الحاقّه" انتخاب شده است.

ملاحظه2:

نتیجه نظر سنجی مبنایی برای بارگذاری زیباترین تلاوتهای قاری منتخب در بخش قرآن سایت خواهد بود.

ادامه دارد..

با تشکر

شکوری - دین و اندیشه


*مجمع البیان، ج1، ص6