ناپاک ترین برادری
مرگ زیاد بن ابیه
ماه مبارک رمضان علاوه بر جایگاه معنوی والایی که برخوردار است ،در تاریخ اسلام مقارن با حوادثی بس تاثیر گذار و ماندگار بوده است. یکی از اشخاصی که در تاریخ سیاسی اسلام تاثیرات فراوان و زندگانی پر فراز و نشیب که از کفر اغاز وسپس به وادی ایمان وکتابت وحی و سرانجام خروج بر امام عادل و خلیفه رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و توطئه برای قتل امام المسلمین داشته است می پردازیم ،این شخص کسی نیست جز معاویه ابن ابی سفیان.ما در این ماه تنها به دو اتفاق از دوران پر هیاهوی زندگانی او می پردازیم: نخست برادر خواندن زیاد ابن ابیه و مرگ او، دوم چگونگی فوت همسر پیامبر عایشه و نقش وی در آن .
هلاكت زیاد بن ابیه
فاجعه سیاهاین فاجعه در طول تاریخ اسلامبی نظیر است .امکان ندارد بتوانبد به همین سادگی آن را باور کنید.آن قدر این فاجعه زشت و تلخ است که آبروی مسلمانی را می شوید و باخود می برد حال این مسلمانی حتی به نام باشد زیرا بنای اسلام بر پاکی و طهارت است.درحالیکه در این واقعه شوم بنا برناپاکی و خباثت است.
پس از صلح امام حسن(ع)، زیاد بن ابیه به معاویه بن ابی سفیان نزدیك شد و به خاطر خشونت و صلابتی كه در او بود، مورد توجه معاویه قرار گرفت و معاویه با به راه انداختن انجمنی از بزرگان خلافت بنی امیه و گواه گرفتن از افراد سرشناس و معروف عرب مبنی بر این كه زیاد بن سمیه، كه پدرش به درستی معلوم نبود، به زیاد بن ابیه ]یعنی زیاد پسر پدرش[ معروف بود در فراش پدرش ابی سفیان دیده به جهان گشوده بود، وی را فرزند ابی سفیان و برادر نا پاک زاده خویش معرفی كرد و حكومت عراق ]كوفه و بصره[ و توابع آن را به وی سپرد و وی را مأمور آزار و شكنجه شیعیان امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) نمود.
زیاد بن ابیه كه خود زمانی از یاران و فرماندهان نظامی سپاه امام علی(ع) بود و یاران و هواداران آن حضرت را به خوبی می شناخت، در صدد قتل و غارت آنان برآمد و تعداد بی شماری از شیعیان را بی جرم و گناهی به قتل آورد و هر روز زندگی را بر كام آنان تلخ تر می كرد. سرانجام مبتلا به بیماری طاعون گردید و دست وی بر اثر آن متورم شد و قصد بریدن آن را داشت كه با دیدن آتش و ابزار وسایل قطع، منصرف شد، ولی بیماری چنان وی را فشار آورده بود كه تعداد 150 نفر از پزشكان ماهر، از مداوای آن عاجز مانده بودند. گفته شد كه در درون وی، حرارتی از آن بیماری به وجود آمده بود، كه با هیچ نوشیدنی و تزریق كردنی، كاهش پیدا نمی كرد و سرانجام وی را به هلاكت رسانید.
هلاكت ذلت بار وی، مصادف بود با سوم رمضان سال 53 قمری، در عصر خلافت غاصبانه برادر خوانده اش معاویه بن ابی سفیان. وی را در مكانی به نام "ثویه" در بیرون شهر كوفه به گور سپردند. علاوه بر اهالی عراق، مردم حجاز نیز از هلاكت وی شادمان شده و به شكر گذاری پراختند. چون وی قرار بود از سوی معاویه، حكومت حجاز را نیز به مجموعه سرزمین های تحت فرمانروایی خویش بیفزاید، كه با قدرت لایزال الهی، به این آرزویش نرسید.1
تهیه و تنظیم برای تبیان: رضا سلطانی
1- نك: البدایه و النهایه (ابن كثیر)، ج 8، ص
