بزم چمن

بهار     آمد    و    باغ   پیرایه   بست

چمن  سبز  پوشید  و  در  گل  نشست

ز   سرما  زمین  داغ  بر چهره داشت

چو  سبزه  بـِرُست  از  سیاهى  بِرَست

چو   بلبل  در  آمد  به  دستان ز شوق

برآید   گل   اکنون   به   هفتاد   دست

بر     گل     بنفشه     ز     بیم     قفا

زبان    در   کشیدست  و  افتاده  پست

به   بزم   چمن   غنچه   هشیار  ماند

نه چون نرگس و لاله مخمور و مست

نسیم    گل    از    شرم   بوى   سمن

سحر    گه   ز   دیوار  بستان  بجست

یکى     پنجه   بگشاد   بر   شاخ   بید

که   مرغش  در آمد چو ماهى بشست

اگر    خرده   اى   از   گل   آمد   پدید

به  شکرانه  در باخت برگى که هست

نهادیم    سوسن   صفت   سر  در  آب

که    بودیم   چون  لاله  دُردى  پرست

کنون     اوحدى    گر   بنالد   رواست

که   چون  بلبلش  دل به خارى بخست

اوحدى مراغه ای