شب‏ها وقت خواب است نه رستوران‏گردی

تیتر این مطلب نظر معاون اجتماعی نیروی انتظامی تهران بزرگ در باره فعالیت رستوران‏ ها و فست ‏فودها است.

گفتند اماکن زیر نظر پلیس امنیت فعالیت می ‏کند و مصاحبه به این راحتی ‏ها جور نمی ‏شود. ما هم که می ‏خواستیم حتما نیروی انتظامی در این پرونده کوچک حضور داشته باشد، پافشاری کردیم تا معاون اجتماعی نیروی انتظامی تهران بزرگ(مخفقش می ‏شود فاتب) رو به رویمان نشست و خیلی صریح و راحت به سوال‏های مان جواب داد. سرهنگ رضا غنی‏ لو تقریبا مخالف جدی فعالیت غذاخوری ‏های 24 ساعته است. دلایل مخالفتش را با چند سوال مطرح می‏ کند؛ معتقد است که اگر شبگردی برای بعضی جوان ‏ها یک تفنن و تفریح است، برای عده بیشتری تنها مزاحمت ایجاد می‏ کند و...

چرا همه حرف‏ ها را اینجا بخوانید؟ مصاحبه، نظرات این مسوول پلیس را بیشتر و بهتر نشان می‏ دهد؛ بخوانید!

جناب سرهنگ، همین ابتدا می‏ خواهیم تکلیف مان را مشخص کنید. اصلا ضرورتی برای وجود رستوران ‏ها، قسمت فودها یا غذاخوری‏ های شبانه‏ روزی در تهران احساس می ‏کنید یا این که معتقدید چنین نیازی وجود ندارد؟

باید به همه جوانب نگاه کنیم و همه ابعاد را در نظر بگیریم. قانون هیچ صنفی را از ارائه خدمات شبانه ‏روزی محروم نمی ‏کند اما قانون می‏ گوید که در برابر هر حقی، تکلیفی هم وجود دارد نمی‏ توانیم برای برآورده شدن حاجات شاغلان یک صنف، منافع بزرگ ‏تری را که منافع جامعه است به خطر بیندازیم یا حقوق عمومی را زیر پا بگذاریم. شاید فردی هوس کند که در ساعت سه نصفه شب برود هویج ‏بستنی بخورد، آیا این یک ضرورت است؟ اگر کسی سه نصفه شب بستنی نخورد، اتفاق خاصی می‏ افتد؟

پس مخالف باز بودن این مراکز در شب هستید. ولی شاید یک مسافر که اتفاقا گرسنه است. وارد این ابرشهر شود؛ باید از گرسنگی تا صبح بمیرد؟!

آن مسافری که نصفه شب وارد یک شهر می ‏شود و گرسنه هم هست، یک استثنا به حساب می ‏آید. متاسفانه به تجربه دیده‏ایم که هر جا مجوز شبانه‏ روزی برای رستوران ‏ها: اغذیه فروشی‏ ها و... صادر می ‏شود، در ساعت سه نصفه شب با تعداد زیادی جوان که الگوی زندگی ‏شان را تغییر داده‏اند، مواجه می‏ شویم؛ کسانی که با خودشان برنامه هفتگی گذاشته ‏اند که مثلا دوشنبه‏ ها ساعت سه نصفه شب بروند فلان رستوران یا فست ‏فود. این شاید برای آن جوانان یک تفنن و تفریح باشد ولی برای اهالی اطراف رستوران، طبق آمار و گزارش ‏هایی که داریم یک مزاحمت است. مردم می ‏خواهند طی شب استراحت کنند ولی تا صبح باید صدای ترمز کردن ماشین‏ ها، فریاد کشیدن ‏ها، بوق ‏زدن‏ها، شوخی ‏های نسل جوان و ... را بشنوند چون جوانان می ‏خواهند یک تفریح غیرضروری داشته باشند. استثنائات مثل مسافر گرسنه بسیار کم پیش می ‏آید آن مسافر هم می‏ تواند با رفتن به یک سوپر‏مارکت در یک خیابان غیراصلی، با خریدن یک بیسکویت یا کیک تا صبح صبر کند ما مجبوریم این عوارض استثنایی را به نحوی مدیریت کنیم که عوارض‏ های بزرگ ‏تر به وجود نیاید. فعالیت شبانه ‏روزی یک رستوران شاید یک نیاز باشد ولی پاسخ دادن به این نیاز باعث به وجود آمدن فضاهایی می ‏شود که عوارضش بیشتر از آن نیاز است.

پس بیشتر نگران حضور جوانان در این رستوران ‏ها یا فست ‏فودهای شبانه ‏روزی هستید، این ‏طور نیست؟

متاسفانه حضور شبانه‏ جوانان در این مراکز، یک الگوی غلط است که می ‏تواند از بیکاری نسل جوان، از تغییر ارزش‏ها در آن ها، از الگو‏گیری غلط زندگی به سبک غربی و... به وجود آمده باشد. نباید راه را هموار کنیم برای تغییر الگوهای زندگی.

می‏ شود دقیقاً بگویید که از کجا به این نتیجه رسیده‏اید که رستوران رفتن در شب، یک الگوی غلط است برای جوانان؟

در تمام طول تاریخ بشر، این تثبیت شده که ضربان قلب و خون انسان از ساعت 10 تا 11 شب افت می ‏کند و بدن خودش را آماده می ‏کند برای استراحت کردن. ما می ‏توانیم بگوییم که تمام هزاران سال گذشته انسان‏ ها اشتباه می ‏کردند و بهتر است که ساعت بیولوژیک را با تمرین تغییر دهیم؛ صبح‏ ها بخوابیم و شب‏ ها با دوستان مان راه بیفتیم در خیابان ‏ها؟ جوانان می ‏توانند صحت گفته‏ هایم را از پزشکان بپرسند که فکر نکنند دلایلم صحبت‏ های کلیشه‏ ای یا نصیحت‏ های پدرانه خسته کننده است. انسان همواره شب‏ ها خواب بوده و روزها کار کرده است. ساعت بیولوژیک بدن هم همین موضوع را تایید می ‏کند. تمام کسانی که به خاطر شغل شان مجبور بوده ‏اند شب ‏ها کار کنند و روزها بخوابند، تجربه علم پزشکی نشان داده که هم موهای شان زودتر سفید شده و هم صورت شان زودتر چین و چروک پیدا کرده است. در ضمن، طول عمرشان هم نسبت به دیگران کوتاه بوده. می ‏خواهم بگویم که این شبگردی جوانان هیچ سازگاری فطری‏ ای ندارد.

شما که مسوول سلامت جوانان نیستید! هزار راه وجود دارد برای آسیب رساندن به بدن، شما جلوی همه آن ها را می ‏گیرید؟

خب، این یک طرف ماجراست. بحث دیگر به مساله انتظامات شهر اختصاص دارد که وظیفه خاص ماست اگر در یک جزیره زندگی کنیم و تنها ساکن آن جزیره ما باشیم، آزاد هستیم که هر کاری که می‏ خواهیم انجام دهیم؛ هر وقت که خواستیم بخوابیم و هر وقت که خواستیم بیدار شویم چون فرد دیگری در برابر ما قرار نگرفته که تکلیفی بر عهده ما قرار بگیرد. انسان‏ ها وقتی تجمع پیدا می‏ کنند در برابر حقوقی که دارند، چیزی به عنوان تکلیف هم خواهند داشت. شاید من دوست داشته باشم که شب‏ ها با دوستانم بگردم. این یک حق است برای من ولی این حق نباید رفع کننده مسوولیتم در برابر تکلیفی بشود که می ‏گوید شب وقت استراحت اکثریت مطلق شهروندانی است که از صدای گاز دادن‏ های خودروها یا خنده‏ های بلند یا شوخی ‏های دوستانه در نصفه شب، احساس آزار و اذیت یا حتی در بعضی از موارد احساس تهدید می‏ کنند.

ولی بپذیرید که شب‏ های تهران بسیار زیباست و خلوتی شهر هم می‏ تواند فرصت خوبی برای گشت و گذار در این کلانشهر باشد. فکر نمی ‏کنید به نوعی دارید این حق را از جوانان می ‏گیرید؟

جوانان شب ‏ها می‏ توانند پیاده روی بکنند، می‏ توانند تورهایی تشکیل بدهند و به ارتفاعات اطراف تهران بروند. این ها مشکلی از نظر ما ندارد اما ما جلوی فعالیت هر جایی را که شب ‏ها باعث تجمع بشود، می ‏گیریم. توسعه و ترویج روش ‏های غلط در زندگی که نه تایید بهداشتی دارد و نه تایید اخلاقی و در ضمن ممکن است باعث ایجاد مزاحمت هم بشود در دستور کار پلیس نیست. به هر حال پیاده روی هیچ مشکلی ندارد به شرط آن که با آواز خوانی و عربده کشی همراه نباشد. ورزش کردن هم هیچ مشکلی ندارد. نشستن در پارک و مطالعه هم همین طور. همه این ها به شرط این که جوانان قانون شکنی نکنند و مقدمه جرمی هم فراهم نشود.

قانون چه می‏ گوید؟ رستوران‏ ها و فست ‏فودها برای فعالیت شبانه‏ روزی منع قانونی هم دارند؟

قانون سرفصل‏ ها را برای اداره یک جامعه مشخص می‏ کند. هیچ ‏وقت قانون به شکل مصداقی و جزء به جزء وارد یک مساله نمی‏ شود. آیین‏ نامه‏هایی که خروجی قوانین هستند، الزامات را مشخص می ‏کنند. هر شهری، شورایی دارد که رئیس آن شورا فرماندار آن شهر است. این شورا اگر در خصوص مسائل اداری تصمیم بگیرد می ‏شود شورای اداری شهر، اگر در خصوص مسائل انتظامی و امنیتی تصمیم بگیرد، می‏ شود شورای تامین شهر، این که از ساعت 12 شب به بعد اماکن تفریحی و تغذیه‏ای باید تعطیل باشند، مصوبه شورای تامین شهرستان تهران است. اداره اماکن عمومی نیروی انتظامی هم مجری این مصوبه است.

ولی ما الان در دنیا شهرهایی داریم که به نام "شهرهای بیدار" معروفند؛ یعنی نه تنها رستوران ‏ها و غذاخوری ‏ها، بلکه مشاغل دیگر به شکل 24 ساعته به شهروندان آن شهر خدمات می ‏دهند. تهران با آن شهرها چه تفاوتی دارد که ما برای باز بودن یک رستوران هم مشکل داریم؟

اولا ما اصلا به دنبال شبیه‏ سازی و الگوگیری از کشورهای غربی یا حتی شرقی نیستیم. ما آن کاری را در کشور خودمان انجام می ‏دهیم که توجیه عقلانی و شرعی داشته باشد. پس ما به دنبال این نیستیم که چون فلان کار در دوبی انجام می ‏شود حتما ما هم باید همین راه را برویم. نکته دوم اینجاست که اگر براساس عقلانیت بخواهیم بعضی تجربیات کشورهای دیگر را در کشور خودمان امتحان کنیم، زیرساخت‏ها برای انجام این کار در کشورما فراهم و هموار نیست. در کشور‏های غربی برای اینکه بتوانند زندگی کنند، تمام اعضای خانواده در حال کار کردن هستند؛ اول کار است و بعد زندگی. اگر عده‏ای در آن کشورها در شب به تفریح بروند به خاطر این بوده که تمام روز سرکار بوده‏‏ اند و وقت نداشته ‏‏اند. اما تجرب ه‏ای که ما در تهران داشته ‏‏ایم این است که بیشتر از 80 درصد کسانی که نیمه‏ شب در قهوه‏خانه‏ها قلیان می‏ کشند یا در پارک‏ ها قدم می ‏زنند یا به رستوران می ‏روند، کار مشخصی طی روز انجام نمی ‏دهند؛ یا کاری نیست که انجام بدهند یا نیازی به کار کردن و اشتغال ندارند جوانان ما اگر در شب قدم می ‏زنند یا به رستوران می ‏روند به این دلیل نیست که روز وقتش را نداشته‏اند، به خاطر این است که تمام روز را از بیکاری استراحت کرده‏اند و شب خوابشان نمی ‏آید. به هر حال نباید فکر کنیم که همیشه کاری که دیگران انجام می ‏دهند، عالی است و باید مثل آن ها شویم. چرا ما نباید الگوی دیگران شویم؟ همواره ما نباید پیرو باشیم، بیاییم در بعضی از جاها ما الگو شویم.

همشهری جوان

برای شرکت در بحث های انجمن سایت مرتبط با بهداشت و سلامت، اینجا را کلیک کنید.