تاج کرامت بر سر جوان قرآنی

قرآن به فرموده رسول اکرم(ص) ثقل اکبر است و اهل بیت (ع) ثقل اصغر، قرآن در کنار عدل دیگرش یعنی همان سنت واقعی، دو بال برای پرواز روح در بلندای آسمان سعادت و کمالند.

در فرهنگ روایی منقول از اهل بیت(ع)، پیرامون انس، تدبر، تعقل و عمل به این کتاب شریف آسمانی، سفارشهایی موکد و سخنانی نکته آموز آمده است که در نوشتار حاضر، کام جانتان را با جرعه ای چند از این شکرستان، شکربار می کنیم:

ثقل اکبر در آینه ثقل اصغر

امام سجاد ـ علیه السّلام ـ  می فرماید:

اگر هیچ موجودى بر روى زمین زنده نماند و من تنها باشم, مادام كه قرآن با من است, وحشتى نخواهم داشت.[1]

امام صادق ـ علیه السّلام ـ نیز می فرماید:

به دنبال مونسى بودم كه در پناه آن, آرامش پیدا كنم, آن را در قرائت قرآن یافتم.[2]

وی همچنین می فرماید:

«همانا این قرآن كتابی است كه در آن جایگاه نور هدایت و چراغ‌های شب تار است. پس شخص تیزبین باید كه در آن دقت كند و بر پرتواش نظر خویش را بگشاید، زیرا كه اندیشیدن زندگانی دل بینا است، چنانچه آن‌كه جویای روشنی است در تاریكی‌ها به سبب نور راه پیماید.»[3]

رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ هم چنین فرموده است:

قرآن راهنمای گمراهی است و بینائی از هر كوری است و سبب گذشت از لغزش‌هاست و روشنی در هر تاریكی و در پیشامدها پرتویی است و نگاهدارانده از هر هلاكتی است و رهجویی در هر گمراهی و بیان كننده هر فتنه و اشتباهی است و انسانی را از دنیا به آخرت رساند و در آن است كمال دین شما، و هیچ كس از قرآن روی‌گردان نشود جز به سوی دوزخ.»[4]

و حضرت علی ـ علیه السّلام ـ در فضل قرآن چنین می‌فرماید:

«اگر همه مردم كه مابین مشرق و مغرب هستند بمیرند، من از تنهایی هراس نكنم، پس از آن‌كه قرآن با من باشد.» و چنانکه نقل شده حضرت همواره شیوه‌اش این بود كه هرگاه «مالك یوم الدین»را می‌خواند، آن قدر آن را تكرار می‌كرد كه نزدیك بود جان از قالب تن تهی کند.[5]

صادق اهل بیت علیهم السلام به نقل از نیای ارجمندش، رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرموده است: همانا اهل قرآن در بلندترین درجات آدمیان است به جز پیامبران و مرسلین،پس حقوق اهل قرآن را اندك و كم مشمارید، زیرا برای ایشان از طرف خدای عزیز و جبار، مقام بلندی است.»[6]

حضرتش همچنین در سخنی دیگر در باب فضیلت قاری قرآن می‌فرماید:

«هر كه در حال جوانی قرآن بخواند و با ایمان باشد، قرآن با گوشت و خونش می‌آمیزد و خدای ـ عزّوجلّ ـ او را با فرشتگان پیغام برنده و نیك رفتارش رفیق كند و قرآن برای او در روز قیامت پرده و مانعی از آتش باشد و گوید: بار پروردگارا هر كارگری به مزد كار خویشتن رسیده جز كارگر من، پس گرامی‌ترین عطایای خود را به او برسان. فرمود: پس خدای عزیز و جبار دو جامه از جامه‌های بهشتی به او بپوشاند و بر سرش تاج كرامت نهاده شود، پس به قرآن گرفته شود: آیا ما تو را دربارة این شخص خشنود كردیم؟ قرآن گوید: بار پروردگارا من برتر از این درباره او میل داشتم. پس نامه امان از دوزخ را به دست راستش دهند و فرمان جاویدان ماندن در بهشت را در دست چپش گذارند و وارد بهشت شود، پس به او گفته شود: بخوان قرآن را و یك درجه بالا برو، پس به قرآن گویند: آیا خشنود شدی؟ گوید: آری. حضرت فرمود: هر كس قرآن بسیار بخواند و با این‌كه حفظ آن بر او دشوار است آن را به ذهن خویش بسپارد، خدای ـ عزّوجلّ ـ دوبار پاداش آن را به او بدهد.»[7]

عباس ملاتقی

پی‌نوشت‌ها_________

[1] . سوره انفال، آیه2

[2] . مستدرك الوسائل، میرزا حسین النورى، ج12،ص174.

[3] . اصول كافی، ص 394 ـ 397، 400، 401.

[4] . همان.

[5] . اصول كافی، ص 403 ـ 406.

[6] . همان

[7] . همان.