از جنس رود از جنس کوه

اهالی روستا مانند طبیعت روستا ساده و بی ریا هستند هم اکنون نیز ما در میان جمعی از اهالی سخت کوش و صادق روستا به دنبال نشان فردی هستم که از این محیط برخاست و به عرش اعلی پیوست.

سراغ پیر مردی می رویم که می گویند عصای دستش را از دست داده و تنهاست. تنها و بی نیاز پیرمردی که چهره نورانیش حاکی از آرامش درون او دارد و آرامشی که در همان نگاه اول روح انسان را آرام کند. کم کم سر صحبت را باز می کنیم و از پسرش می پرسیم.

می گوید : تنها دارایی ام همین پسر بود عصای دستم بود کمک حالم بود هیچوقت نمی گذاشت دست تنها باشم به مادرش علاقه خاصی داشت و تا می توانست به او محبت می کرد.

پیرزن کنار تنور نان می پخت و گه گاه به عکس پسرش نگاه می کرد و با هر نگاه دریایی از محبت را میشد از نگاهش خواند.

گفتم پدر جان اینجا بدون کمک حال کسی هم هست دستتان را بگیرد و کمک حالتان باشد ؟

- از هیچکس توقعی ندارم خودم از عهده کارها بر می آیم.

گفتم بنیاد شهید چطور ؟

پیرمرد نگاه عمیقی به عکس فرزندش انداخت و گفت: