غمخوار شیعه

متأسّفانه از آنجا كه امام زمان ارواحنا فداه از دیده ها پنهانند و در نتیجه براى همه،  امكان دسترسى به آن حضرت ممكن نمى باشد مگر دوستان خاصّ و خالص كه از فیض ملاقات آن خورشید عالم تاب بهره مند مى شوند و از مصاحبت با او لذّت مى برند.

اما دریغ که آنان  نیز مصداق این سخنند :

آنكه را اسرار حق آموختند               قفل كردند و دهانش دوختند

و اگر آنها نیز با حضرتش بنشینند اظهار نمى كنند و اگر چیزى از او بشنوند فاش نمى سازند و اگر جز این بود به خوان قربش ضیافت نمى شدند ؛ سخن از نیز سنگینتر است که صاحبان افتخار تشرف اگر افتخار دیدار او را برشمردند باید که تکذیب شوند ...

مع الوصف؛ آن گونه تشرّفات و آستان بوسیها كه به ما رسیده، براى اتمام حجّت بر غافلان و تحكیم رشته محبّت در دل دوستان اوست كه مأیوس نشوند و دست از طلب نكشند و سرمشق جان كنند این غزل را :

دست از طلب ندارم تا كام من برآید               یا تن رسد به جانان یا جان زتن برآید

 بگشاى تربتم را بعد از وفات و بنگر                     كز آتش درونم دود از كفن برآید

امّا به هر حال آنچه دیده شده است نیز شعاعى است از آفتاب جمالش و هر آنچه را نقل كرده اند مصرعى است از دیوان فضائلش و صد افسوس كه بسیارى از اخبار و آثار ما نیز بدست دشمنان نابود گردیده و یا از ترس نااهلان با سینه ها به خاك رفته است ...

شیخ طوسى (رحمه الله) در كتاب «الغیبة» نقل مى كند كه ابن ابى غانم قزوینى با عدّه اى از شیعیان در این باره كه حضرت امام عسكرى (علیه السلام) آیا فرزندى از خود باقى گذارده تا جانشین او باشد مشاجره كردند و او مدّعى شد كه آن حضرت از دنیا رفت و فرزندى از خود به جاى نگذاشت ، شیعیان نیز عریضه اى به ملجأ و مأواى خود نوشتند و عرض حال با صاحب و آقاى خود نمودند و از ناحیه آن ساحت اقدس ارواحنا فداه نیز جواب چنین صادر گردید :

أنّه اُنهی إلیّ ارتیاب جماعة منكم فی الدین وما دخلهم من الشكّ والحیرة فی ولاة أمرهم فغمّنا ذلك لكم لا لنا وساءنا فیكم لا فینا ، لأنّ الله معنا فلا فاقة (حاجة) بنا إلى غیرهیعنی امام زمان در پاسخ این نامه بیان فرمودند : همانا رسیده است بر ما اینكه عدّه اى از شما در دین خود به تزلزل افتاده و شكّ و حیرت نسبت به اولى الأمرشان به آنها هجوم آورده این مطلب ما را مغموم ساخته ، البتّه براى شما نه براى خود وناراحت شده ایم به خاطر شما نه به خاطر خود ، چون خدا با ماست و احتیاجى به غیر او نداریم .

امام زمان (علیه السلام) از تزلزل و تحیّر دوستانش غمناك مى شود و دریاى رأفت او چون دوستانش را به ورطه بلا مى نگرد مى خروشد ، و نه تنها حزن و اندوه خود را اظهار مى كند بلكه از شدّت محبّت خود به آنها این چنین پرده برمى دارد كه : غم و اندوه ما به خاطر شماست و از اینكه عدّه اى در اولو الأمر خود شكّ كرده اند و به ضلالت كشیده شده اند محزونیم نه از براى خود ، چون خدا با ماست و حاجتى به غیر او نداریم تا از جدا شدن جماعتى مغموم شویم .

تنظیم توسط موسوی

بخش دین و اندیشه تبیان