جماران کجا، زیر زمین 24 طبقه ای کجا !!
صدام بعثی در پناهگاهی به عمق 24 طبقه زیر زمین آن هم با مصالحی کاملاً فولادی و بتنی به سر می برد. این در حالی بود که جماران، حسینیه ای بود که با لرزشی فرو می ریخت و به دلیل قدیمی بودن بنا و فرسوده بودن مصالح ساختمانی اش، هرگز پناهگاه امنی در برابر موشک ها و بمب های صدامیان نبود.
امام از دلباختگان شهادت بود. وی دوستدار شهیدان و خانواده های شاهد بود و برای آنها ارزش و مقام والایی متصور بود.
امام (ره) شهادت را عزت ابدی می دانست و آن را فخر اولیا و فخر ما می نامیدند. رسیدن به عزت و افتخار بزرگی به نام شهادت، چیزی بود که عاشقانه و عارفانه به آن دل بسته بود و مریدان خود را هم به خط سرخ شهادت رهنمود می شد.
در دین اسلام، شهادت همواره رمز موفقیت و پیروزی بوده و هست و اگر این عنصر گران سنگ را از اسلام بردارند، لطمه ی بزرگی به این مکتب الهی وارد می آید. غرب استعمارگر با شناخت از این موضوع و بدون توجه به ماهیت شهادت و معنا و مفهوم آن با انگ تروریسم که لایق و زیبنده ی خود اوست، تلاش دارد فرهنگ شهادت و شهادت طلبی را بکوبد و از میان بردارد. غرب می داند که تا فرهنگ شهادت در مرزهای مکتب اسلام - به خصوص – تشیع وجود دارد، نمی توان با این مکتب درافتاد.
حضرت امام (ره) با آگاهی عمیق از این موضوع فرموده اند: «ملتی که شهادت را آرزو دارد، پیروز است.» و او شهادت را رمز پیروزی می داند. نکته ی مهم این نکته این است که پیروزی همواره به معنای زنده ماندن و دیدن ملموس موفقیت ها نیست؛ به عبارت دیگر، کشته شدن در راه هدفی چون اسلام، به معنی شکست نیست. امام(ره) می گویند:
« شما چه در دنیا پیروز شوید، یا به شهادت برسید، پیروزید.»
چرا که:«شهادت(مانند زنده بودن)، یک فیض الهی است» و «این حس شهادت خواهی و فداکاری بود که یک ملتی، که هیچ نداشت، بر طاغوت غلبه پیدا کرد.»
امام(ره) در جواب کسانی که شهادت را نمی فهمند و از ماهیت این عنصر خدایی و این ودیعه ی الهی بی اطلاعند، می فرمایند:
« چه غافلند دنیاپرستان و بی خبران، که ارزش شهادت را در صحیفه های طبیعت جستجو می کنند، و وصف آن را درسروده ها وحماسه ها و شعرها می جویند و در کشف آن از هنر تخیل و کتاب های تعقل مدد می خواهند. حاشا! که حل این معما جز به عشق میسر نگردد.»
«شهادت در راه خدا چیزی نیست که بتوان آن را با سنجش های بشری و انگیزه های مادی ارزیابی کرد.»
امام با بیانی ساده و دلنشین، بارها درباره ی شهادت سخن گفت و ما هم بی هیچ غرض و کژی آن را شنیدیم و بر لوح پاک دل هایمان نقش کردیم. نوجوان و جوان و میان سال و کهنسال، در هشت سال دفاع مقدس برای اثبات عشق خود به شهادت، سینه را آماج گلوله ها کردند و هرگز از عشق شهادت لحظه ای قلب را تهی نکردند. به قول امام(ره) : « مجاهد فی سبیل الله بزرگتر از آن است که گوهر زیبای عمل خود را به عیار زخارف دنیا محک بزند.» و « دنیا با همه ی زرق و برق ها و اعتباراتش، به مراتب کوچکتر از آن است که بخواهد پاداش و ترفیع مجاهدان فی سبیل الله گردد.»
امام(ره) همانگونه که به شهادت و شهادت طلبی اهمیت می داد، خود نیز پیرو آن بود؛ به نحوی که هرگز حاضر نشد به رغم اصرا ردوستان و نزدیکان، جماران را ترک کند و به نقطه ی امنی برود؛ این در حالی بود که جماران، حسینیه ای بود که با لرزشی فرومی ریخت و به دلیل قدیمی بودن بنا و فرسوده بودن مصالح ساختمانی اش، هرگز پناهگاه امنی در برابر موشک ها و بمب های صدامیان نبود. همچنین مرسوم است که مسئولان طراز اول کشورها، برای در امان ماندن از حمله های هوایی یا تروریستی، در پناهگاه های امنی به سر برند؛ همانگونه که استالین در پناهگاهی به عمق 18 طبقه زیر زمین و صدام بعثی در پناهگاهی به عمق 24 طبقه زیر زمین آن هم با مصالحی کاملاً فولادی و بتنی به سر می برند.
علاوه بر اهمیتی که امام برای شهادت طلبی قایل بودند و شهدا را گرامی می داشتند، خانواده های آنها و راه آنها را به عنایت و توجه توصیه می کردند. «وقت آن است ما که وارثان این خون ها و بازماندگان و جوانان و شهدای به خون خفته هستیم، از پای ننشینیم تا فداکاری آنان را به ثمر برسانیم.»
ما هم در این مختصر با امام(ره) همنوا می شویم که:
« شهادت یک هدیه الهی است از جانب خدای تبارک و تعالی برای آن کسانی که لایق هستند.» و از خدای متعال خواستاریم که ما را لایق شهادت بگرداند. آری! «من شهادت در راه حق و اهداف الهی را افتخار جاودانی می دانم.»
منبع:فرهنگ ایثار
