اتاق خواب نوزاد را در سال اول تولد جدا نکنید
محققان اظهار کردند: بهتر است نوزادان در ماههای اول زندگی در اتاق والدین و در تخت جدا بخوابند، زیرا این امر موجب پیشگیری از مرگ ناگهانی در آنها می‌شود. والدین هرگز نباید نوزاد را روی یک مبل، نیمکت، صندلی پر شده از کوسن و یا در کنار فرد دیگری بخوابانند.
سندرم ناگهانی مرگ نوزاد (SIDS) در کودکان با سن کمتر از یک سال به عنوان مرگ ناگهانی نوزاد یا مرگ گهواره شناخته می‌شود. شواهد جدید نشان می‌دهد کودکان از یک تا چهار ماهگی در معرض این سندرم قرار دارند. تماس پوستی مادر و نوزاد و تغذیه با شیر مادر باید در همان یک ساعت اول پس از تولد نوزاد و به محض هوشیاری و بیداری مادر انجام شود. هم‌چنین طی سال اول تولد کودک باید در اتاق والدین و در یک تختخواب مجزا خوابانده شود.
اگرچه کودکان از سن یک تا چهار ماهگی در معرض خطر سندرم مرگ ناگهانی هستند، اما استفاده از رختخواب نرم برای نوزادان با سنین چهار ماه و بالاتر نیز این خطر را به دنبال دارد. بنابراین بهتر است بعد از تغذیه نوزاد وی را در یک تخت کوچک کنار تختخواب خود قرار دهید. تخت کودک باید بدون بالش، ملحفه و پتو و به دور از وسایلی باشد که مانع تنفس کودک می‌شود. هم‌چنین از گرم شدن بیش از حد محل خواب کودک باید خودداری کرد.
نحوه برخورد والدین در استفاده کودکان از فضای مجازی
به گزارش کودک زهرا سرابی روانشناس گفت: ما نمی توانیم در این عصر فرزندانمان را از فضای مجازی دور نگه داریم، کما اینکه کسانی که این کار را انجام داده اند آسیب بیشتری دیده اند باید به دنبال یک راهکار متعادل و پایدار بود.
تسلط کامل والدین بر مهارت های مربوط به استفاده از رایانه ها و اینترنت، هوشیاری آنها در این رابطه می تواند تاثیر بسزایی در فراگیرى مهارت هاى مختلف زندگى آنها داشته باشد.
این روانشناس گفت: با این وجود، استفاده از اینترنت در میان نوجوانان و جوانان در صورتى که نظارت والدین را به دنبال نداشته باشد، می تواند بستری برای بروز ناهنجاری اخلاقی و رفتاری باشد.
عده ای برای جلوگیری از آسیب هایی که فضای مجازی بر نوجوانان دارد، منع استفاده از اینترنت را توصیه می کنند؛ اما این روش اشتباه ترین است چون می تواند به عاملی تحریک کننده در گرایش بیشتر فرزندان به استفاده از اینترنت شود.
وی ادامه داد: ایجاد محدودیت باعث حساسیت بیشتر جوان و نوجوان می شود. برای کاهش آثار مخرب فضای مجازی باید طریقه استفاده درست از این ابزار را به آنان نشان داد. بنابراین رفتار صحیح والدین و ارائه راهکارهایی که بهترین گزینه جهت تصحیح رفتار کودکان، نوجوانان و جوانان است و بیشتر از آنکه لجبازی فرزند را تحریک کند، موجب راهنمایی و همراهی آگاهانه آنها می شود.
اهمیت نقش والدین در ارتباط گیری کودکان اوتیسمی
نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد که والدین می توانند از سنین پایین به کودکان اوتیسمی خود در کاهش شدت علائم بیماری و تقویت توانایی آنها در برقراری ارتباط کمک کنند.
اوتیسم یک اختلال طیفی است، به گونه ای که کودکان طیفی از علائم و شدت این بیماری را تجربه می‌کنند.
دلایل ابتلا به اوتیسم کاملا ناشناخته است و در حال حاضر هیچ درمان یا علاج دارویی برای این بیماری وجود ندارد؛ محققان برای شدت اوتیسم سه سطح خفیف، متوسط و شدید را تعیین کرده اند. اوتیسم شدید به این معنی است که کودک متوجه حضور افراد در اطراف خود نیست و ممکن است دست خود را با شدت تکان دهد و زمانی که پدر و مادر نام او را صدا می کنند، والدین را نادیده می گیرد. در طول این تحقیقات کودکان مبتلا به اوتیسم شدید به دو گروه تقسیم شدند، در یک گروه کودکان و والدین درمان های استاندارد و متعارف را دریافت کردند و در گروه دیگر والدین برای درک بهتر چگونگی برقراری ارتباط موثر با کودکان شان به همراه درمانگرها فعالیت کردند. براساس این مطالعه، در گروه کودکانی که والدینشان آموزش های لازم را دریافت کرده بودند، والدین برای تعامل با فرزندان تواناتر شدند، ارتباط والدین و کودکان اوتیسمی بهبود یافت و از شدت علائم اوتیسم در کودکان کاسته شد.
منبع : ماهنامه کودک شماره 126
