نتیجه روی گردانی از خویشاوندان تنگدست

انسان نباید از اقربا و خویشانى كه در وضع زندگی شان آشفتگى مى بیند، فاصله بگیرد و از ترمیم اختلال ها و از هم پاشیدگى وضع آن ها بوسیله مازاد مالى كه زیادى و نقصانش در حال انفاق كننده تأثیرى ندارد، خوددارى كند.

حضرت علی علیه السلام در بخشی از خطبه ٢٣ نهج البلاغه می فرمایند:« اى مردم! انسان هر چند ثروتمند باشد، از اقوام و بستگان خود بى نیاز نیست که از وى با دست و زبان دفاع کند. آن ها در واقع بزرگ ترین گروهى هستند که از او پشتیبانى مى کنند. پریشانى و مشکلات را از میان مى برند و به هنگام بروز حوادثِ سخت، نسبت به او از همه مهربان ترند و نام نیکى که خداوند به انسان عطا مى کند، از ثروتى که به هر حال، براى دیگران به ارث مى گذارد، بهتر است.»

در ادامه خطبه آمده است: «آگاه باشید! هیچ یک از شما، نباید از بستگان نیازمند خود، روی گردان شود و از آنان چیزى را دریغ دارد، که نگه داشتنش مایه فزونى نیست و از بین رفتنش، کمبودى براى او نمى آورد. آن کس که دستِ دهنده خویش را از بستگانش بازدارد، تنها یک دست را از آن ها گرفته، اما دست های فراوانی را از خویش دور کرده است. و آن کس که نسبت به بستگانش، متواضع و نرمخو و بامحبّت باشد، دوستى آنان را براى خود همیشگى خواهد کرد.»

بخشش و انفاق، نتایج مهمى از جمله دوستى با فقرا را در پی دارد كه به نوعی نظام بخشیدن به خیرخواهى است و وحدت اجتماعى را بخصوص میان خویشان و اقربا برقرار مى کند. انسان نباید از اقربا و خویشانى كه در وضع زندگی شان آشفتگى مى بیند، فاصله بگیرد و از ترمیم اختلال ها و از هم پاشیدگى وضع آن ها بوسیله مازاد مالى كه زیادى و نقصانش در حال انفاق كننده تأثیرى ندارد، خوددارى كند. اما خوددارى از بخشش مازاد مال به بندگانی كه بشدت بدان نیاز دارند در آخرت، سبب بدبختى بزرگ و عذاب دردناك مى شود.

منبع: قدس آنلاین