چه شد که اکنون اینجا هستم!

آثار ویم دلوی هنرمند بلژیکی در موزه هنرهای معاصر به نمایش گذاشته شده؛ جالب است که او درخلق آثار نخستین خود از طرح های فرش ایرانی استفاده کرده است.

ویم دلوی متولد ورودیک بلژیک در سال 1965 و هنرمندی شناخته شده در دنیای امروز می باشد که در بلژیک و انگلیس به فعالیت می پردازد ، نمایشگاه آثار او هم اکنون در موزه هنرهای معاصر برپاست .دلوی مجموعه آثار متنوعی ارائه داده است چندانکه گاه پیدا کردن خط ربطی بین آثارش بسیار دشوار است.
آنچه در آثار دلوی به عنوان یک خصیصه می توان بر شمرد نوعی شیطنت کودکانه است که با خلاقیتی وافر سعی در متعجب کردن مخاطب دارد آنچه بعضی از منتقدین با بدبینی میل به خنداندن دیگران نامیده اند . اما آیا به راستی در آثار دلوی شاهد بیانی امروزی هستیم؟ آنچه بتوان گسست از هنر مدرن نامید؟ آیا از تصاویر آمیزش جنسی که با اشعه ایکس تصویر شده است و یا خوک های تاتو شده چیزی فراتر از خلاقیت بازیگوشانه پیکاسو یافتنی ست که زین و دسته دوچرخه را به هیئت گاوی درآورد! به هر حال ساده است در حاشیه امنی نشستن وآثار هنرمندی صاحب نام را اینگونه به پرسش کشیدن.
 وی درباره نمایش آثار خود در این موزه می گوید: هنوز من این سوال را از خودم هم می پرسم که چه شد که اکنون اینجا هستم زیرا از برگزاری نمایشگاه در موزه هنرهای معاصر تهران بسیار هیجان زده ام. خیلی خوشحال و خوشبختم که اینجا نمایشگاه داریم زیرا هنرمندان بسیاری هستند که می َتوانستند این فرصت را داشته باشند اما این فرصت نصیب من شده است. فکر می کنم دلیل اینکه برای برگزاری نمایشگاه انتخاب شده َام این است که آثار من دارای نوعی تقابل است.

او درباره احساس و نوع طرز فکر خود درباره ایران نیز اظهار کرد: من یکی از هنرمندانی هستم که سعی می َکنم نشان دهم خبرگزاری َهای غربی چه اندازه درباره ایران اشتباه تبلیغ می کنند. آنها آن قدر دروغ می َگویند و واقعیت را تغییر می دهند که قابل تحمل نیست. به عنوان مثال این خبر بزرگی بود که من در تهران نمایشگاهی برگزار خواهم کرد، خبرنگاران به من زنگ می زدند و من مدام توضیح می دادم که چه برنامه َهای جالبی در این نمایشگاه دارم و چه اندازه آزاد هستم که کاری که می خواهم را در این نمایشگاه انجام دهم، با این حال آنها بدون اینکه توجهی به همه حرف َهای من داشته باشند در خبرهای شان نوشتند که "ویم اجازه پیدا نکرد خوک َهای تتو شده َاش را در تهران به نمایش بگذارد." آنها واقعیت را تغییر دادند و در واقع از حرف َهای من سوء استفاده کردند. حقیقت این است که سبک کاری من اخیرا تغییر کرده است و نمایشی از کارهای قبلی َام هم در پاریس و برلین نداشته َام و آنها موضوع را بزرگ کرده و طوری مطرح می کنند که من در تهران اجازه نیافته َام این آثار را نشان دهم.
این هنرمند افزود: اگر آنها می َخواستند حقیقت را بنویسند، می َتوانستند بگویند ویم اجازه پیدا کرده آثارش درباره مسیح، طرح َهای کف مرمری که با سوسیس و مارتادلای ساخته شده است را نمایش دهند. وی درباره انتخاب آثار این نمایشگاه نیز توضیح داد: برای اینکه کارهایی را به این نمایشگاه بیاوریم ابتدا بسیار دقت کردیم، فکر می کردیم اجازه پیدا نخواهیم کرد مجسمه َهای مسیح را نمایش دهیم، خیلی َها به من می گفتند که امکان ندارد این کارها را بتوان در ایران نمایش داد اما من ذهنم نسبت به این موضوع باز بود. به علاوه امید کمی داشتم که بتوانم "کف های مرمری" را به ایران بیاورم، من کارهای کمی دارم که برای نصب روی دیوار هستند و لازم بود آثاری با این قابلیت را در نمایشگاه داشته باشم. با این حال اکنون این اتفاق افتاده است و در موزه از آنها استقبال شد.

این هنرمند بلژیکی با بیان اینکه فرهنگ در ایران در جریان است و ما به راحتی می َتوانیم تبادل فرهنگی انجام دهیم، درباره استفاده از طرح َهای فرش ایرانی در کارهای نخستین خود اظهار کرد: در دهه 80 کارهای تجربه َگرایانه بسیار مد بود و من از طرح فرش ایرانی در نقاشی هایم بسیار استفاده می کردم و در نخستین نمایشگاهم هم از همین نقاشی َها استفاده کردم. او همچنین درباره اینکه به عنوان کسی که از هنر ایران وام گرفته، چه نظری درباره هنرمندان ایرانی که از هنر غرب وام گیری می کنند دارد، گفت: شما در یک زمان بسیار جالبی زندگی می کنید و به همین دلیل کارهای هنرمندان شما هم بسیار جالب است. من احساس می کنم که یک انرژی بسیار فوق َالعاده در کارهای هنرمندان شما وجود دارد. نخستین بار که من به گالری َهای تهران رفتم بسیار شوکه شدم از اینکه هم تعداد گالری َها بسیار زیاد است و هم کارها بسیار جالب هستند. به علاوه هنرمندان در ارائه کارهای خود بسیار آزاد هستند و برابری جنسیتی جالب توجهی نیز در کار هنرمندان ایرانی وجود دارد که بسیار قابل توجه است. هنرمندان شما به راحتی عقاید سیاسی خود را در آثار خود نشان می دهند.
وی نشان های سلحشوری اروپایی را بر تیغه اتو و بیل، و نقوش آبی رنگِ سفالینه های سنتیِ دلفت را بر کپسول های گاز نقش زد و شیشه های نقشبند رنگی را درون دروازه فوتبال کار گذاشت؛ و بدین سان آثاری دورگه عرضه کرد که تقابل بین امر والا و پست، و هنر معاصر و فرهنگ عامه را از میان برمی داشت و صناعت و مفهوم گرایی، و جدیت و شوخی را در هم می آمیخت.
در مجموعه آثار "گوتیک" که از سال ۲۰۰۰ شکل گرفتند دلووی بر دلالت سبک های هنریِ کهن بر عظمت و ماندگاری متمرکز شد. دلووی با دست گذاشتن بر سبک هنری قرون وسطایی گوتیک و باز تفسیر آن با درونمایه ها و فناوری معاصر در صدد خلق فرم نوینی از معماری معاصر برآمد. این نقشمایه های در هم تابیده در اینجا دیگر به منظور تزئین گری به کار نرفته اند، بلکه در حکم سرمشق های از زندگی و ماندگاری کهن در دوران مدرن ایفای نقش می کنند. باروهای گوتیک دلووی که پیوسته بر درازای آنها افزوده می شود، در مکان های مختلفی چون کناره کانال بزرگ ونیز (در دوسالانه ونیز ۲۰۰۹ موزه پگی گوگنهایم)، موزه رودن (پاریس، ۲۰۱۰) و تالار هنرهای زیبا (بروکسل ۲۰۱۰) نصب شده اند. نمونه مارپیچ دیگری از آنها طی نمایش انفرادی دلووی در ۲۰۱۲ در هرم شیشه ای موزه لوور آویخته شد، که نشان می داد تمایل او به امر تزئینی در جست وجوگری اش در فضاهای تاریخی پایدار است و پیوسته تاریخ را با مدرنیته پیوند می زند.
از جمله آثار او به نمونه های زیر می توان اشاره کرد:Cloaca نام دستگاهی است که غذا می خورد و مدفوع تولید می کند، مجموعه x-Ray  ، خوک های تاتو شده Tattooed pigs
نمایشگاه آثار ویم دلووی تا 24 اردیبهشت ماه در موزه هنرهای معاصر تهران ادامه دارد.