دعا ابزار رفع مشکلات نیست

آدمی وقتی مشکلی به سراغش بیاید خدا را می خواهد و وقتی مشکلش برطرف شد ناسپاس می شود و به دعا نیازی نمی بیند.

عده ای تصورشان این است که دعا برای زمان درماندگی و بیچارگی درست شده و مثل دواست و دوا را در حال سلامتی خوردن، خودش نوعی بیماری است ...
هر کس دارو مصرف می کند، دیگران برای سلامتی ایشان دعا می کنند چون می فهمند که طرف حتماً بیمار است والا دارو نمی خورد و برایش شعر حافظ می خوانند که:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد   وجود نازکت آزرده گزند مباد
در حالی که این چنین نیست و واقع امر این است که مانند تنفسی که در زندگی می کنیم و غذایی که برای ادامه حیات نیاز داریم باید به دعا نگاه کنیم و این تصور غلطی است که دعا را فقط مختص اوقات گرفتاری و بیماری ها و... بدانیم.
این در حالی است که قرآن کسانی را که در هنگام ضعف و بدبختی دست به دعا بر می دارند توبیخ کرده و می فرماید؛ زمانی که به انسان زیان و رنجی برسد به هر حال که باشد نشسته، خفته، ایستاده، فورا ما را به دعا می خواند. آن گاه که رنج و زیانش برطرف شود باز به حال غفلت و غرور چنان باز می گردد که گویی هیچ ما را برای دفع ضرر و رنج خود نخوانده و همان کفر و غفلت است که اعمال زشت بندگان را در نظرشان زیبا نموده است. (آیه 60 سوره مومن)

وسیله ای برای دفع بلای نرسیده

موج بلایا و طوفان بلا می آید... قبل از اینکه به ما برسد باید دعا کنیم. خیلی از مشکلات و سختی های عجیب و غریب را می توان با دعا برطرف کرد. دعا قضای حتمی که خداوند مقدر کرده است را برطرف می کند.

دعا عشق به خداوند را در دل زنده می کند

دعا عشق به خداوند را در دل زنده می کند. دعا و انس و گفت و گو با حضرت حق محبت را به وجود می آورد. دعا تکلف نمی خواهد. داستان موسی و شبان را همه می دانیم.
دعا رابطه دلی است در تنهایی، خلوت و آرامش درونی انسان می تواند با خدا حرف بزند.

در زندگی کارهایی وجود دارد که حتماً باید آن را انجام دهیم و از آن غفلت نمی کنیم، مانند خوردن و آشامیدن. برخی کارها نیز مانند تفریح کار واجب و لازمی نیست و انسان گاهی اگر فرصت داشته باشد به سراغ آن می رود.
دعا از مقوله هایی است که انسان مدام باید به سراغش برود و از آن غفلت نکند، چرا که انسان در زندگی نیازمند به دعاست اگر چه در زندگی هیچ مشکلی نداشته باشد.
دعا منبع عظیم تغذیه روح و نفس انسانی است و در سازندگی اثر عجیبی دارد.
چنانچه امیر مؤمنان علی علیه السلام در بیانی می فرمایند: وَ قَالَ [علیه السلام] مَا الْمُبْتَلَى الَّذِى قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلَاءُ بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ الَّذِى لَا یَأْمَنُ الْبَلَاءَ: آن كس كه به شدت گرفتار دردى است نیازش به دعا بیشتر از تندرستى است كه از بلا در امان است نمى باشد. (حکمت 302)

کلام آخر:

یاد بگیریم دعا فقط مخصوص زمان گرفتاری و مشکلات نیست. به طور مثال دعا برای سلامت بچه تنها برای کسی نیست که بچه دارد، یا  زن خوب داشتن و یا رفع بیماری برای کسی نیست که مریض شده است.