مشق امروز، غیرت عباس(ع)

ما برای اثبات غیرتمان چه خواهیم کرد؟ آیا چشم مان را در برابر تیر دشمن قرار می دهیم یا اینکه ناموس جامعه را در تیررس چشم و نگاه زهرآلود دشمن می گذاریم؟!

حضرت عباس علیه السلام را با صفات و ویژگی های خاصی می شناسیم که یکی از آنها غیرت است. غیرت ایشان آنقدر در زمانه خویش زبانزد و شاخص بود که دوست و دشمن به آن اذعان می داشتند؛ به عبارت دیگر دوستان و نزدیکان حضرت به خاطر این غیرت احساس امنیت و صلابت و غرور داشتند و دشمنان از این غیرت در هراس بودند و هرگاه پای عباس علیه السلام به یک موضوع باز می شد، آنها از مواضع متجاوزگرانه و زیاده خواهانه خود عقب نشینی می کردند.
در زمان وفات امام حسن مجتبی علیه السلام، زمانی که عایشه دستور تیراندازی به تابوت عزیز زهرا را صادر کرد، خون حضرت عباس علیه السلام به جوش آمد و دست به قبضه شمشیر برد و اطرافیان عایشه آنقدر از غضب و غیرت آن حضرت هراسان شدند که برای در امان ماندن از تبعات این غیرت، دست به دامان امام حسین علیه السلام شدند!

غیرت به ناموس و امام تا آخرین لحظه

در شب عاشورا حضرت عباس علیه السلام با جلال و شكوه و وقار خاص خود به پاسداری و نگهبانی خیمه ها و افراد پرداخته و تا صبح لحظه ای به خواب نرفتند.
تا عبّاس علیه السلام بود، لشگر بنی امیه جرأت توجه به خیمه ها را نداشت؛ به قدری عبّاس علیه السلام در سپاه دشمن ایجاد ترس و رعب کرده بود که همیشه با یکدیگر از غضب وی صحبت می کردند. به همین خاطر بود که بعد از کشته شدن آن حضرت ترس از دل آنها برداشته شد و با جسارت و وحشیانه مرتکب فجایعی شدند و به سوی خیمه ها حمله کردند.

غیرت ما به ناموس

شرح شجاعت حضرت عباس علیه السلام و غیرت ایشان به ناموس و امام زمان(عج) خویش بر هیچ کس پوشیده نبوده و نیست. صدها سال است که جوانان ما شرح شجاعت و غیرت آن حضرت را در مراسم و هیات های مذهبی مرور می کنند. این روزها نیز جوانان زیادی نام مبارک حضرت عباس  علیه السلام را بر زبان دارند و برای ایشان سوگواری می کنند.
بسیاری از جوانان ما البته در کنار سوگواری، به فلسفه عاشورا و پیام های حضرت عباس  علیه السلام که در جریان این قیام نهفته است تفکر و اندیشه می کنند و حتی سعی بر همراه شدن و منطبق نمودن مسیر زندگی اجتماعی و شخصی خود با مسیر و اندیشه والای آن حضرت دارند اما عده ای دیگر از جوانان چشم بر پیام زیبای حضرت عباس  علیه السلام بسته اند؛ همان پیام که حضرت عباس علیه السلام به خاطر آن تا آخرین لحظه و تا آخرین قطره خون مبارزه کرد.
غیرت ایشان به ناموس و زنان و دختران حاضر در خیمه ها آنقدر بود که دشمن جرات نزدیک شدن به اهل حرم را نداشت چرا که از تبعات خشم عباس علیه السلام می هراسید. اما این روزها برخی جوانان آنقدر با واژه و مفهومی به نام غیرت بیگانه شده اند که ناموس شان از تیر نگاه دیگران در امان نیست. برخی جوانان ما متاسفانه در جنگ نرم نیز خود را از قبل تسلیم دشمن کرده اند و خود را شکسته خورده می پندارند! جوانان ما دانسته یا ندانسته در دام دشمن افتاده اند تا نتیجه جنگ نرم را به او واگذار کنند!

در شرایطی که شبکه های ماهواره ای شبانه روز برای از بین بردن یک مفهوم به نام غیرت در جوانان ما تلاش می کنند، جای تاسف است که عده ای از جوانان خود را تسلیم دشمن کرده اند و البته جای سوال دارد که: وقتی در جنگ نرم به همین سادگی تسلیم دشمن می شویم، چه امیدی هست که در جنگ سخت بتوانیم با الگوگیری از عباس علیه السلام تا آخرین لحظه، مردانه و با غیرت برای نجات جامعه و ناموس مان تلاش کنیم؟

اقتدای ما به حضرت عباس(ع) در غیرت به ولایت

می دانیم که عباس علیه السلام نسبت به امام زمان خویش غیرت و تعصب داشت. او یک ولایتمدار به معنای واقعی کلمه بود. غیرت او تا حدی بود که تا زمان زنده ماندنش، دشمن جرات جسارت به امام او را نداشت.
آنچه جامعه امروز ما را از خطرات دشمنان حفظ کرده، روحیه ولایت مداری و ولایت دوستی بسیاری از جوانان این مرز و بوم است. جوانان ما و مردم جامعه ما همواره ثابت کرده اند که به تاسی و پیروی از حضرت عباس علیه السلام، غیرت و تعصب خاصی به ولایت و رهبر زمانه خویش دارند. بسیاری از جوانان، سربازان و سرداران این کشور، تا آخرین قطره خون و تا آخرین نفس برای دفاع از ولایت تلاش می کنند و راز این وفاداری را باید در محرم سال 61 و در جانفشانی عباس علیه السلام جستجو کرد.
حضرت  برای نشان دادن و ثابت کردن غیرتش، دو دست خویش را نثار کرد؛ چشمش تیر خورد و سینه اش شکافت. او برای همیشه، غیرتش را در تاریخ ماندگار کرد. ما برای اثبات غیرتمان چه خواهیم کرد؟ آیا چشم مان را در برابر تیر دشمن قرار می دهیم یا اینکه ناموس جامعه را در تیررس چشم و نگاه زهرآلود دشمن می گذاریم؟! آیا در راه اثبات غیرت خویش، سینه مان را در برابر هجوم دشمن سپر می کنیم یا اینکه دانسته و ندانسته برای دشمن و زیر پرچم دشمن سینه می زنیم؟! آیا برای دفاع از ناموس مان، دو دست خویش را نثار می کنیم یا اینکه ناموس و کشورمان را در جنگ نرم و سخت، دو-دستی تقدیم دشمن می کنیم؟! بیایید مثل عباس باشیم و از او درس بگیریم...