سورپرایز رانندگان در خیابان ها

برای مشاهده وضعیت خیابان ها و بزرگراه های تهران هم نیازی به ذره بین نیست کافی است یک خودروی پراید داشته باشی و در خیابان های تهران برانی تا با هر دست انداز وسط بزرگراه ها ماشینت دچار نوسان شود و ...

برای مشاهده وضعیت خیابان ها و بزرگراه های تهران هم نیازی به ذره بین نیست کافی است یک خودروی پراید داشته باشی و در خیابان های تهران برانی تا با هر دست انداز وسط بزرگراه ها ماشینت دچار نوسان شود و یا در تاکسی و ون های مسافربری نشسته باشی که دل و روده ات در اتوبان ها بزرگراه های تهران به دلیل تکان های شدید ناشی از خرابی آسفالت و پستی و بلندی ها خیابان یکی شود!
با این حال اما خبری از اصلاحات شهرداری نیست تا علاوه بر مشکلات ذکر شده، احتمال تصادفات به دلیل این چاله های نا خوانده بالا رود.
هنوز از یادها نرفته است که شهردار تهران در آبان ماه سال 87 در مراسم افتتاح كارخانه شش و هفت آسفالت با انتقاد از آسفال ها گفته بود: وضعیت آسفالت در تهران و كشور، مردم و مسوولان را نگران كرده بود، چرا كه پایین بودن كیفیت آن، هزینه زیاد و آلودگی محیط زیست را به همراه داشته است، با نگاهی به خیابان های تهران كاملا مشخص است كه كیفیت آسفالت در كشور و تهران به شدت پایین است و عمر مفید این محصول در حالی در ایران پنج سال و كمتر است كه كشورهای دیگر ۱۵ تا ۲۰ سال از این محصول در خیابان های خود استفاده می كنند.
با این حال در حالی که از سال 87 تا امروز 7 سال می گذرد اما نه بهبودی در کیفیت آسفالت ها حاصل شده و نه شهرداری تهران فکری به حال خیابان ها و بزرگراه ها می کند تا همچنان این مردم باشند که قربانی می شوند.

در هر حال می توان گفت، یکی از دلایل عمده کیفیت پایین آسفالت معابر شهر تهران استفاده از مواد نامناسب در آسفالت توسط پیمانکاران شهرداری است. پیمانکارانی که هیچ نظارتی در کار آنها صورت نمی گیرد تا اگر هم شهرداری تهران گاهی به فکر تعمیر آسفالت ها بیافتد و برای آن هزینه کند باز هم بعد از مدت کوتاهی به علت کیفیت نامرغوب همان و آش و کاسه برای خیابان های تهران به راه باشد.
از سوی دیگر، مشخص است که برای بهبود وضعیت آسفالت معابر شهر تهران هیچ کار ضربتی انجام نمی شود و در واقع این مساله در اولویت های شهردار تهران نیست.
در این میان نگاهی به وضعیت خیابان های تهران نشان میدهد، هر چند سالها است که مدیران شهری تهران با دو مشکل عمده در آسفالت کردن خیابانهای این شهر روبه رو هستند که هیچگاه برای رفع آن اقدامی نکرده اند.
یکی از این مشکلات، جمع شدن آسفالت زیر چرخهای خودروها در فصل گرما خصوصاً درمعابر دارای شیب که با روشهای مبتکرانه قابل اصلاح است اما شهرداران معمولاً ساده ترین راه یعنی تراشیدن و آسفالت تازه ریختن را برمی گزینند.
معضل چاله های خیابان تا حدودی برطرف شده است اما سرعت گیرهای استتار شده و همرنگ آسفالت معضل دیگری است که به نوعی می توان گفت مسئولان برای سوپرایز کردن رانندگان آنها را در خیابان ها تعبیه کرده اند.

مسئولان به جای غافل گیر کردن رانندگان با سرعت گیرهای استتار شده و همرنگ آسفالت می توانند از روش های مختلف و با عملکرد بسیار خوبشان شهروندان به ویژه رانندگان را سوپرایز وغافل گیر کنند.
سرعت گیر خیابان ها دو کاربرد دارد، نخستین کاربرد آن کاهش سرعت خودروها به هنگام عبور از دست اندازها و چاله های پرشده است تا آسیب کمتری به جلوبندی خودروها وارد شود و شاید کاربرد دیگر سرعت گیرها که برخی از اینها به بلندی خاکریز در مقابل دشمن است، به منظور کاهش سرعت خودروها باشد.

زمانی که رانندگان از روی این سرعت گیرها عبور می کنند تازه متوجه می شوند که ارتفاع این سرعت گیرها یک مقداری زیاد و غیر اصولی است.

نکته قابل توجه این است که بر روی برخی از سرعت گیرهای آسفالتی خیابان ها چاله و گودال هایی نیز ایجاد شده است. در این مورد خاص با یک تیر دو نشان زده شده است و راننده باید در یک زمان واحد، هم از چاله و هم از سرعت گیر عبور کند که این امر نیازمند تخصص در علم فیزیک است که بتوان شتاب ماشین را در این لحظه محاسبه کرد.

مشاهده برخی از سرعت گیرها، ساندویچی ها و برآمدگی خیابان در هنگام روز سخت است، اغلب رانندگان بومی به این سرعت گیرها اشراف کامل دارند و مشکل خاصی برای آنها پیش نخواهد آمد اما خوش به حال گردشگر و مسافری که برای نخستین بار از خیابان ها  عبور می کند اما این دغدغه ها و دردسر ها مختص رانندگان عادی نیست بلکه در این بین معلولان جامعه هم دچار مشکل میشوند .
اگر هر معلولی صاحب خودروی شخصی بود، آن وقت شاید گردشگری معلولان، بار خیلی از مشکلات فعلی را به دوش نمی‌کشید. اما مشکل اینجاست که جامعه معلولان کشور، جامعه ای است که به دلیل محرومیت‌‌‌‌های زیادی که طی سال‌‌‌‌های متوالی تجربه کرده، حتی از حداقل‌‌‌‌های رفاهی هم محروم مانده است. »‌‌‌این اظهار نظر انتقادی را علی‌همت محمودنژاد، رئیس انجمن دفاع از حقوق معلولان‌‌‌ایران در حالی می‌گوید که معتقد است: «خیلی خوش خیالی است اگر با خودمان فکر کنیم همه معلولان باید برای مسافرت رفتن از خودروی شخصی استفاده کنند، تا در رفت و آمدها کمتر اذیت شوند.» وی با تاکید بر‌‌‌اینکه تجربه چندین ساله حضور در انجمن حمایت از معلولان به من ثابت کرده که مشکل رفت و آمد، پاشنه آشیل حضور معلولان درجامعه است و تا وقتی این مساله حل نشود، خیلی از تلاش‌‌‌‌ها برای تحقق حقوق معلولان شکست می‌خورد، می‌افزاید: «مشکل رفت و آمد معلولان برای سفرهای درون شهری، خیلی بیشتر از سفرهای خارج از شهر است. هرچند که سفرهای خارج از شهر نیز به نوبه خود دردسرهای فراوانی دارد. وقتی وسیله نقلیه ای در اختیار معلولان قرار نمی‌گیرد و نهادهای مسئول هم کمکی به‌‌‌این گروه از اجتماع نمی‌کنند، آن وقت پیدا کردن وسیله نقلیه مناسبی که بشود با آن معلولان جابه جا شوند، هم کمیاب است و هم هزینه‌‌‌‌های گزافی می‌طلبد.»

آفت معلولان بی‌خبری از جزئیات قوانین است

«درست است كه وضعیت شهر تهران و دیگر شهرها برای تردد معلولان بسیار نامناسب است، اما خیلی بد است شما دچار مشكلی باشید، اما از حق و حقوق‌تان بی‌خبر باشید. ندانید كجا باید اعتراض كنید و كجا حق اعتراض ندارید. این بی‌خبری با كوری مطلق فرقی ندارد. از همین رو است كه معتقدم شمار زیادی از معلولان به وی‍ژه ضایعه نخاعی‌ها، علاوه بر اینكه پاهای ناتوانی دارند، نابینا نیز هستند.» این بخشی از انتقادات محبوبه خلوق، مدیر انجمن معلولان ضایعه نخاعی از وضعیت معلولان شهر تهران و ناآگاهی‌هایشان  است.

وی با تاكید بر اینكه رسیدگی به وضعیت معلولان، تامین نیازهایشان و توانمندسازی شهر برای زندگی شهری این گروه از جامعه در سایه روند مدیریت روزانه مدیران شهری قرار گرفته است، متذكر می‌شود: «اگر معلولان از حقوق‌شان آگاه باشند، می‌توانند با طرح نیازهایشان از مسیرهای اثرگذار، در چهره‌ شهرها تغییر ایجاد كنند. خیابان‌ها را مناسب‌سازی كنند. حال آنكه معلولان كنونی، نه تنها در تهران بلكه در سایر شهرها، نمی‌دانند چه حقوقی دارند و همین بی‌خبری‌ها، بر مشكلات‌شان دامن می‌زنند.» وی با انتقاد از اینكه افراد معلول نمی‌‌توانند به ‌راحتی برنامه‌های خود را پیش‌ ببرند، می‌گوید: «با آنكه درباره مناسب‌‌سازی ساختمان‌‌ها و تمامی پروژه‌های ساخت و سازی برای لحاظ حقوق معلولان دستورالعمل داریم، اما در ساخت فضاهای شهری، از‌‌‌ایستگاه‌های مترو گرفته تا حتی ورود یا خروج از اتوبوس‌ها، مناسب‌سازی‌هایی برای این گروه صورت نگرفته است.» به اعتقاد خلوق، یک معلول همان حق و حقوقی را دارد كه یک شهروند سالم دارد. بنابراین تمام امکانات و دسترسی‌‌‌‌های شهری باید به گونه‌ای طراحی شوند كه برای بهره‌گیری یك معلول مناسب باشند. اما متاسفانه معابر فعلی در شهر، به قدری دور از فضای جسمی‌ و روحی معلولان طراحی شده‌اند كه حق تردد افراد معلول را از آنان سلب كرده است.
با این تفاسیر می توان گفت، نگاهی به وضعیت خیابان های تهران نشان میدهد، هر چند سالها است که مدیران شهری تهران با  مشکلاتی برای آسفالت کردن خیابانهای این شهر روبه رو هستند اما  هیچگاه برای رفع آن اقدامی نکرده اند و همواره آسفالت ریخت های فوری و کیفیت نامرغوب آسفالت ها تنها چیزی که نصیب مردم تهران می کند بسته شدن گاه و بیگاه معابر به دلیل تعمیرات بی حاصل است و هزینه های مضاعفی که بر شهرداری تحمیل می شود و هیچ چیز سودی برای تهرانی ها نمی کند.

باید منتظر ماند و دید بالاخره شهرداری تهران نظارت بر پیمانکاران و کیفیت آسفالت ها را بیشتر می کند یا همچنان خودروهای تهرانی ها باید به جنگ چاله چوله های خیابان ها و معابر برود؟!

منابع : شهر خبر / پام نیوز / سلامت ایران